სიკვდილის ხსოვნა თავიდან საშინელი გვეჩვენება, მაგრამ როცა ადამიანი მას ეჩვევა, გრძნობს, რომ ეს

სიკვდილის ხსოვნა თავიდან საშინელი გვეჩვენება, მაგრამ როცა ადამიანი მას ეჩვევა, გრძნობს, რომ ეს ხსოვნა მას ამასოფლის მონობისაგან, ვნებების ბორკილებისაგან, დამთრგუნველი აზრებისაგან ათავისუფლებს, რომლებიც მას ტვირთივით აწევს. იგი ამ ხსოვნის სიყვარულს იწყებს, ის ბრძენ და ერთგულ მეგობრად წარმოუდგება, რომელიც მზადაა მწუხარებაში ანუგეშოს იგი და რაც ყველაზე მთავარია, სიკვდილის ხსოვნა ადამიანს ასწავლის, რომ მიმადლებული სიცოცხლის ჭეშმარიტი აზრი არა მიწიერ ამაოებასა და ტრიალშია, არამედ მარადისობისათვის მზადებაში.