შენ გემდურიან წუთისოფელო, ტკბილად ჩენილი, უხილავად მწვდელო ნაღვლის, წარმავალ სიბრძნით და ნუგეშით

შენ გემდურიან წუთისოფელო,
    ტკბილად ჩენილი, უხილავად მწვდელო ნაღვლის,
    წარმავალ სიბრძნით და ნუგეშით მომფონებელო, -
    გვინადირებ შენ, დაგვეკარგა რა ცნობა მაღლის.
    შენს იქით მხოლოდ გონება ჭვრეტს ციური ნათლით,
    წარმავალობის დაღდასმულო - ჰგავხარ არყოფილს,
    სიკვდილ-სიცოცხლის საზღვრად მყოფო ცოდვით და მადლით
    სულის და ხორცის საშინელი ტანჯვით გაყოფვის.
    ... ვაი მას, ვინაც შენ მოგენდო, ამაოებას,
    ვაი მას, ვინაც ღვთის ტალანტი ვერ ატალანტა...