შენ გემდურიან წუთისოფელო, ტკბილად ჩენილი, უხილავად მწვდელო ნაღვლის, წარმავალ სიბრძნით და ნუგეშით

შენ გემდურიან წუთისოფელო,

    ტკბილად ჩენილი, უხილავად მწვდელო ნაღვლის,

    წარმავალ სიბრძნით და ნუგეშით მომფონებელო, -

    გვინადირებ შენ, დაგვეკარგა რა ცნობა მაღლის.

    შენს იქით მხოლოდ გონება ჭვრეტს ციური ნათლით,

    წარმავალობის დაღდასმულო - ჰგავხარ არყოფილს,

    სიკვდილ-სიცოცხლის საზღვრად მყოფო ცოდვით და მადლით

    სულის და ხორცის საშინელი ტანჯვით გაყოფვის.

    ... ვაი მას, ვინაც შენ მოგენდო, ამაოებას,

    ვაი მას, ვინაც ღვთის ტალანტი ვერ ატალანტა...