ეპიტიმიაში იგულისხმება აკრძალვა ან დასჯა (შდრ. 2 კორ. 2, 6), რომელსაც ეკლესიის კანონების შესაბამისად

ეპიტიმიაში იგულისხმება აკრძალვა ან დასჯა (შდრ. 2 კორ. 2, 6), რომელსაც ეკლესიის კანონების შესაბამისად მღვდელმსახური, როგორც სასულიერო პირი, განუსაზღვრავს ზოგ მონანულ ქრისტიანს მის ზნეობრივ სენთაგან განსაკურნელბლად. ეპიტიმიების მაგალითებია: განსაკუთრებით მკაცრი მარხვა, სინანულის ლოცვანი მეტანიების გარკვეულ რაოდენობასთან ერთად და სხვა. ძველი ეკლესიის პრაქტიკაში ეპიტიმიის ძირითადის სახე იყო გარკვეული დროით წმინდა საიდუმლოსთან – ზიარებისაგან განყენება.