link

link

link

link

გარშემო იმდენი ცოდვა და ბოროტებაა, რომ სიკეთე ლამის დაინთქას მასში. ამ ბოლო დროს შეიმჩნევა მეტად საშიში, მე ვიტყოდი, საგანგაშო მდგომარეობა. კაცობრიობა ისე დაეცა, რომ საზოგადოების ნაწილისათვის ცოდვიანი ცხოვრება არათუ სირცხვილად აღარ ითვლება, არამედ ერთგვარი “პროგრესის” გამოხატულებადაც მიიჩნევა, ზნეობრიობა კი – დრომოჭმულად. ამგვარი დამოკიდებულება სულიწმინდის გმობაა. ეს კი ისეთი ცოდვაა, რომელიც არავის ეპატიება, არც ამქვეყნად და არც იმქვეყნად.

link

ყოველი კაცი შეძრწუნდება, როცა თავს ღმრთის მგობელად იხილავს. ჩვენს წარმოდგენაში ღმრთის მგომებილი არის გაავებული, ურწმუნო ადამიანი. ჩვენ, მორწმუნენი, დავდივართ ტაძარში, მივეახლებით წმიდა საიდუმლოს... და მაინც, ჩვენ ღმრთის მგმობელები ვართ, ვინაიდან უბედურებისა და სნეულების დროს ვდრტვინავთ და ამით განვიკითხავთ უფლის განგებულებას. ჩვენ შორის, ვისაც მცირედმორწმუნე ქრისტიანები გვქვია, ისეთებიც არიან, რომელთაც არ გვყოფნის მოთმინება, უდრტვინველად გადავიტანოთ მწუხარება და ვაცხადებთ: „ღმერთი არ არსებობს!“, თუ ხმამაღლა არ ვამბობთ, გულში მაინც ვიტყვით ამას. შეინანეთ შემუსვრილი გულით უფლის წინაშე თქვენგან წარმოთქმული ღმრთის საგმობი სიტყვები. იქნებ რომელიმე ისე გაკადნიერდა, რომ ფიქრობს, თითქოს ღმრთის მიერ არის დაშვებული ადამიანთა შეცოდებანი? „განა მე ვარ დამნაშავე, რომ ასეთი ხასიათი მაქვს დაბადებიდან?“, ანდა „ღმერთი რომ იყოს, დაუშვებდა ომს, ძარცვას, მკვლელობას, ყრმათა სიკვდილს? და ა.შ. განა ეს სიტყვები და ფიქრები ქრისტიანულია?

link

link

link

1931 წელს მიძინების დღესასწაულის წინ კუნძულ კვიპროსზე შორეულ მდელოსთან მეთევზეთა სამმა ჯგუფმა მოიყარა თავი, რომლებიც ღამღამობით პაროსსა და ნაკროსის კუნძულებს შორის წყლებში თევზაობდნენ.
იმ ღამით კიდევ ერთი ჯგუფი დარჩა ყურეში. მეთევზეებმა სმა გააჩაღეს. როცა დათვრნენ, გინება და ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის სახელის შეურაცხყოფა დაიწყეს. მათი დაწყნარება ვერც პორტის მცველმა და ვერც ტავერნის მეპატრონემ ვერ შეძლო.
უეცრად ზღვა აღელდა. ნახევარი საათის შემდეგ მთის სიმაღლის ტალღა წამოიმართა, მეთევზეთა ნავები შეათრია ზღვაში და შემდეგ ისეთი საშინელი ძალით გამოტყორცნა ისინი ხმელეთზე, რომ მათგან მხოლოდ ნაფოტებიღა დარჩა.
როცა ზღვა დაწყნარდა, ჰორიზონტზე, კუნძულ ნაკროსიდან მომავალი გემი გამოჩნდა. ხმელეთზე გადმოსულმა კაპიტანმა გაკვირვებით მოათვალიერა გემის ნამსხვრევები და იკითხა:
-როგორ შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო? ზღვა სრულებით წყნარი იყო!
-ეს ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის სასწაულია! - მიხვდა ერთ-ერთი მეთევზე.
უმრავლესობა დაეთანხმა, მაგრამ ორმა-სამმა ბიწიერმა ირონიულად დასძინა:
-ეს ქარბორბალა იყო.
ერთმა მეთევზემ, სახელად გრეგორი ლიაკურმა შემდეგი დაამატა:
-რის სასწაული! სად აქვს მაგდენი ძალა ღვთისმშობელს, ჩვენ, მეთევზეებს გვდიოს!
ეს თქვა და გაეშურა იმის სანახავად, თუ რა მოუვიდა მის ნავს. როცა ნამსხვრევების გროვა დაინახა, გადააფურთხა, კიდევ ერთხელ შეურაცხყო ყოვლადწმიდა ქალწული და დასაძინებლად წავიდა.
ის-ის იყო ზედ ნაპირზე დაწვა, სიზმარ-ცხადში მის წინ მთელი სიმაღლით წარდგა ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი; მიუახლოვდა მის საწოლს და უთხრა:
-შვილო ჩემო, რატომ მაძაგებ?
-რას ლაპარაკობ? - გაბრაზდა ის, - საერთოს არ გიცნობ, როდის მიძაგებიხარ?
-შენ მე არ მიცნობ? მაშინ გმუდმებით რატომ მლანძღავ?
ამ სიტყვებისთანავე გაღიზიანებული ღვთისმგმობი წამოხტა ფეხზე და შეეცადა, მივარდნოდა მას, მაგრამ ვერაფერი მოახერხა. მისი ფეხები მუხლებამდე სილაში ჩაეფლო. მეთევზემ პირჯვარი გამოისახა და კვლავ ცხადლივ დაინახა ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი და გაიგონა მისი სიტყვები:
-მიდი ჩემს სახლში, ასკარას მონასტერში, რომელიც კუნძულ კვიპროსზე, პარიკიის დასახლებაშია; მიდი და თაყვანი მეცი მე.
მეთევზე თითქმის იმავე წამს გაეშურა ლიაკურში ღვთისმშობლის ბრძანების შესასრულებლად. ასკარაში მან მზის ჩასვლის შემდეგ მიაღწია. იგი მიიჭრა ყოვლადწმიდა ქალწულის ხატთან და მის ღვთაებრივ პირისახეში თავის ჩვენებაში ნანახი ქალბატონი შეიცნო. იგი მუხლებზე დაეცა და ზედიზედ რამდენიმე საათი ილოცა.
მხოლოდ მომდევნო დღეს დაბრუნდა ლიაკური შორეულ მდელოზე. იქ მას ახალი სასწაული ელოდა: ყველა გემი, მათ შორის თავისი ნავიც, მთელი და უვნებელი იდგა ნაპირთან.

link