link

link

link

ყველას უნდა გვახსოვდეს, რომ მონასტრის წინამძღვარსა და მის მორჩილებაში მყოფ სასულიერო პირთა შორის ურთიერთობები განსხვავდება სამღვდელოებასა და მის მრევლს შორის დამოკიდებულებისგან. ეს განსხვავება კი იმას გულისხმობს, რომ მოძღვრები თავიანთი სამწყსოს სულიერი მრჩევლები არიან და არა მათი ბედის განმკარგველნი, "სიყვარულით მწყსიდეთ თქვენდამი რწმუნებულ სამწყსოს და ნუ ეუფლებით მას," – გვმოძღვრავს პავლე მოციქული.

link

link

link

ვინც ქვეყნიური საქმეები და ეს ამაო სოფელი მიატოვა და მონასტერში წავიდა, ან ცოდვათა სიმრავლე, ან ცათა სასუფეველისათვის ზრუნვა, ან ღვთისადმი სიყვარული იყო ამის მიზეზი. თუ აქ ჩამოთვლილ სამ გულისთქმათაგან არც ერთი არ იქნება წინამძღვარი და მიზეზი მონასტერში წასვლისა, პირუტყვულია წასვლა მათი.

link

link

ძმებო, თქვენ აქ მოსვენებისთვის არ მოსულხართ, არამედ ჭირისთვის. რამეთუ ასე ამცნო უფალმა მოციქულებს: „სოფელსა ამას ჭირი გაქუს“ (იოანე 16, 33). თუ თქვენ მას უგულებელყოფთ, მაშინ ისიც უგულებელგყოფთ თქვენ. ვისაც ღვთისაგან კურთხევის მიღება სურს, ის უსმენს უფალს, რადგან თავად მან თქვა: „უკუეთუ ვინმე სიტყუაი ჩემი დაიმარხოს, სიკუდილი არა იხილოს უკუნისამდე“ (იოანე 8, 51); ხოლო, ვინც საუკუნო ცხოვრებას ეძებს, ის სისხლის დათხევამდე ცდილობს მისი სიტყვის დაცვას და საკუთარ ნებას იკვეთს. რამეთუ, არცერთ იმათგანს, ვინც საკუთარ ნებას ეძებს, რომელიც ღმერთს არ ესათნოება, წილი არა აქვს ქრისტესთან. ასე რომ, საკუთარ თავს ღვთის შიშით დაუკვირდით და ღმერთი წმინდანთა ლოცვებით დაგიფარავთ, ამინ.

link

ვინც სიმდაბლესა და მორჩილებაში აღესრულება, მას ქრისტე აცხოვნებს, რამეთუ უფალი იესოა მისი დამცველი. ხოლო, ვინც საკუთარ ნებას მისდევს, თუმცა ზოგჯერ კი მორჩილების და სიმდაბლის ნიღაბს ატარებს, მაშინ ის საკუთარ თავზე თავად აგებს პასუხს. ხოლო ისეთს, რომელიც თავის ნებაზე, ხორციელი მოსვენებისთვის ცხოვრობს, და არა სულიერი სარგებლისთვის, დრო და დრო უნდა შევაგონოთ, მისი გულისთვის, ვისაც - „ყოველთაი კაცთაი ჰნებავს ცხორებაი და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსვლაი“ (1 ტიმ. 2, 4). თუ ის გააგრძელებს თავის ნებაზე ყოფნას, მაშინ უნდა მოვუთმინოთ მას, სანამ არ შერცხვება, ან არ მიატოვებს საკუთარ ნებას. ხოლო, თუ ის ძმებს აზიანებს, უნდა განვუცხადოთ: „შენ თუ ასე გააგრძელებ, მაშინ საძმოში დარჩენას ვეღარ შეძლებ იმიტომ, რომ საგნების ბუნებრივი წესრიგიდან გამომდინარეც კი, ადამიანს არ შეუძლია დაუშვას, რომ ერთი სხვების ზიანის ხარჯზე მოსვენებას ეძლეოდეს“. ხოლო, ვინც სავანეში კეთილი რწმენით და ღვთისნიერად ცხოვრობს, მას ღმერთი იფარავს და ის დარიგებასაც იღებს. და, თუ ასეთ ყოფაში აღესრულება, საუკუნო განსვენებას დაიმკვიდრებს. ხოლო იმის უპირატესობა, ვინც წმინდა მამათა გვედით ცხოვრობს, იმაშია, რომ თავისი რწმენა კეთილ საქმეებში გამოხატოს და მამების ძალა ირწმუნოს, „რამეთუ ფრიად შემძლებელ არს ლოცვაი მართლისაი შეწევნად“ (იაკობ. 5, 16), რასაც ყველგან ვეღარ ვხვდებით. უფალმა მოციქულებზე თქვა: „ოდეს ვიყავ მათ თანა სოფელსა შინა, მე ვსცევდ მათ სახელითა შენითა“ (იოანე 17, 12). რამეთუ, შენ გშვენის ღმერთო დიდება, უკუნისამდე, ამინ.

link