ცოდვით დაცემის შემდგომ სულის ძალები გაირყვნა, მრისხანება გულის მცველიდან ერთ-ერთ წყლულად იქცა,

ცოდვით დაცემის შემდგომ სულის ძალები გაირყვნა, მრისხანება გულის მცველიდან ერთ-ერთ წყლულად იქცა, რომელიც ხან გულის სიღრმეშია დამალული, ხანაც გარეთ გამოდის. ჩვენ რომ გვემრისხანა დემონზე, რომელიც გვაცდუნებს და ღვთისაგან გვაშორებს, მრისხანება ჩვენი მეგობარი იქნებოდა, მაგრამ პირიქით გამოვიდა: ჩვენი ნამდვილი მტრის არსებობას ვივიწყებთ და მრისხანებას ადამიანისაკენ მივმართავთ, რომელიც ისეთივე ვნებიანი, არასრულყოფილი, ზნეობრივად სუსტი და დემონისაგან მოტყუებულია, როგორც თავად ჩვენ.