
შფოთი, მღელვარება, მრისხანება, ტრაბახი და მედიდურობა კი სულის ამპარტავნებაზე მეტყველებს.
შფოთი, მღელვარება, მრისხანება, ტრაბახი და მედიდურობა კი სულის ამპარტავნებაზე მეტყველებს.
როცა ვმრისხანებთ, ან გულისწყრომა დაგვეუფლება, როცა განვიკითხავთ ან ვურჩობთ, ცხადია, რომ შესაბამისი ამპარტავნება და ეგოიზმი გვაქვს. თუ სიმდაბლის გზაზე წარმატებით ვივლით, მაშინ ეგოიზმის ბოროტი ნაშიერები უკან დაიხევენ.
ბოროტება ფესვიანად უნდა აღმოიფხვრას. მისი ძირია ამპარტავნება, ეგოიზმი, სიჯიუტე, საკუთარი ნება, მრისხანება და სხვ. ამ ყველაფრის წამალი ერთია – ცოდვასა და განსაცდელში საკუთარი თავის დადანაშაულება. ყოველთვის თქვი: „მე ვარ დამნაშავე, ... იხილეთ სრულად
„მზე ნუ დაჰვალნ განრისხებასა თქუენსა“ (ეფეს. 4, 26) ძმაზედ, ანუ მზის ჩასვლამდე არავინ დარჩეს გამწყრალი და განრისხებული ძმაზე.
გიყვარდეთ, მოითმინეთ, სხვის შეცდომებზე თვალი დახუჭეთ, ნუ განრისხდებით, ნუ გაცეცხლდებით, შეუნდეთ ერთმანეთს, რომ ამით ქრისტეს მიემსგავსოთ და სასუფეველში მისი სიახლოვის ღირსნი გახდეთ.
ნუ მრისხანებ – ეს ქედმაღლობის ნიშანია, სიმშვიდე და სულგრძელობა კი სიმდაბლეზე მეტყველებს.
როცა ის პიროვნება სამართლიანად თუ უსამართლოდ გისაყვედურებს, თავი შეიკავე, დათრგუნე შინაგანი მღელვარება, პირი მოკუმე, შინაგანი ლოცვა დაიწყე და მაშინვე დაინახავ, როგორ გაიგუდება მხეცი! მაგრამ ყოველი გამარჯვებისთვის ბრძოლაა საჭირო. იხილეთ სრულად
უფალი გვეუბნება: „ისწავეთ ჩემგან, რამეთუ მშვიდ ვარ და მდაბალ გულითა, და ჰპოვოთ განსუენებაი სულთა თქუენთაი“ (მათ. 11, 29). მშვიდი სინდისის მოსაპოვებლად საჭიროა აღვირი ამოვდოთ და ავლაგმოთ მრისხანების მხეცი, რომლის ბუნაგიც ქედმაღლობა... იხილეთ სრულად
წმინდა მამები ყველა ვნებას, განსაკუთრებით კი მრისხანებას, სიმთვრალეს ამსგავსებენ, რადგან მთვრალი ადამიანი კარგავს ღირსებას და სხვების წინაშე სასაცილო ხდება. ასევეა მრისხანეც, როცა ბობოქრობს.
როცა ვინმე მრისხანებს, მისი გონება განსჯის უნარს კარგავს, რის გამოც წონასწორობას ვეღარ ინარჩუნებს და უჯერო სიტყვებსა და მოქმედებებზე გადადის.