თემა: გარდაცვლილთა პატივისათვის
მიცვალებულთა მოხსენიების სარგებლიანობაზე.
დეკანოზი გრიგოლ უტრობინი ყვებოდა, რომ 1870 წელს კეთილკრძალულმა დედაკაცმა პარასკევამ ერთი ამბავი უამბო:
"საუბედუროდ, მამაჩემი უეცრად, აღსარება-ზიარების გარეშე გარდაიცვალა. ვიცოდი, რომ ცოდვილი კაცი იყო, მრავალგზის სცოდავდა, განსაკუთრებით სიმთვრალის ჟამს, რასაც მისი ეს უეცარი სიკვდილი მოჰყვა. ორმოცი დღე განსაკუთრებით ვლოცულობდი მისი სულისთვის, მის სახელზე შეძლებისდაგვარად გავცემდი მოწყალებას და მოძღვრებს წირვაში, კვეთაში მოხსენებას ვთხოვდი. მეორმოცე დღეს ვიხილე ბნელ ადგილზე მდგომი მამაჩემი, რომელიც ტანით ძალზე დაბალი ჩანდა. უეცრად მან მითხრა:
-პარასკევა, მე ცოცხალი ვარ!
-ასეთი პატარა ტანის რატომ ხარ? - ვკითხე მე.
-ჩემი ცოდვების გამო, - მიპასუხა მან, - ოღონდ შენ განაგრძე ჩემი სულისთვის ლოცვა და გამოკვება; განსაკუთრებით წირვაზე, კვეთისას ჩემს მოხსენიებას ნუ დაივიწყებ და გავიზრდები.
-ილოცე ჩემთვის, შვილო, მე ხომ ცოცხალი ვარ, - და ამით ჩემი ხილვაც დასრულდა
"საუბედუროდ, მამაჩემი უეცრად, აღსარება-ზიარების გარეშე გარდაიცვალა. ვიცოდი, რომ ცოდვილი კაცი იყო, მრავალგზის სცოდავდა, განსაკუთრებით სიმთვრალის ჟამს, რასაც მისი ეს უეცარი სიკვდილი მოჰყვა. ორმოცი დღე განსაკუთრებით ვლოცულობდი მისი სულისთვის, მის სახელზე შეძლებისდაგვარად გავცემდი მოწყალებას და მოძღვრებს წირვაში, კვეთაში მოხსენებას ვთხოვდი. მეორმოცე დღეს ვიხილე ბნელ ადგილზე მდგომი მამაჩემი, რომელიც ტანით ძალზე დაბალი ჩანდა. უეცრად მან მითხრა:
-პარასკევა, მე ცოცხალი ვარ!
-ასეთი პატარა ტანის რატომ ხარ? - ვკითხე მე.
-ჩემი ცოდვების გამო, - მიპასუხა მან, - ოღონდ შენ განაგრძე ჩემი სულისთვის ლოცვა და გამოკვება; განსაკუთრებით წირვაზე, კვეთისას ჩემს მოხსენიებას ნუ დაივიწყებ და გავიზრდები.
-ილოცე ჩემთვის, შვილო, მე ხომ ცოცხალი ვარ, - და ამით ჩემი ხილვაც დასრულდა
|
|
|
