აღსარება მაშინვე ვერ აძლევს ძლევამოსილებას ადამიანს თავის ვნებულ თვისებათა მოსასპობლად, გარნა

აღსარება მაშინვე ვერ აძლევს ძლევამოსილებას ადამიანს თავის ვნებულ თვისებათა მოსასპობლად, გარნა მცირე-მცირედ ღებულობს საღვთო ძლიერებას ყოველ აღსარების დროზედ და მით მოეღება ბოლო ბუნების ძლიერ მეომარ თვისებებს, რომლისათვის სახეცა შესაბამი მოგახსენოთ: მაგალითად, ოდეს ვისმე ნებავს ნებავს ხისა დიდისა მოჭრა, ნუთუ ერთითა და ორითა შეკვეთითა მოიჭრის იგი? არამედ მიადგება იგი მოუწყინებლად და ცემს ცულს ნელ-ნელა და კვეთს ცოტ-ცოტა და ბოლოს ხე იგი დიდი წაიქცევა.