ავტორი:
იოსებ ათონელი(ისიხასტი)
თემა: სინანული
ო, ზეციური დიდებულება! ო, პატივი და სუდიადე ადამიანისა! იგი მოკრძალებული თიხაა, მაგრამ ღმრთაებრივი სუნთქვაცაა! მოვა ჟამი, როცა ის შეიცვლება. "მიწა ხარ და მიწადცა მიიქცე". აღსრულდება ჩვენი შემოქმედის სიტყვები. მაგრამ ღმრთაებრივი ქროლვა, ღმრთაებრივი სუნთქვა - რა მოუვა მას? როგორც მიწა დაუბრუნდება მიწას, ისე სული - ღმრთის ქროლვა - დაუბრუნდება ღმერთს. კი მაგრამ, როგორ? როცა სული ღმერთისგან წარმოიშვა, იგი კეთილსურნელოვანი ღმრთაებრივი ღმრთაებრივი სუნთქვა იყო, მაგრამ ახლაც ისევ ისეთია? არა, ისეთი აღარ არის. მაშ, როგორღა იქნება? აუცილებელია განწმენდა. ცრემლები, გლოვა, ტკივილი, რადგან შენ ესოდენ კეთილი და ქველისმოქმედი მამა დაამწუხრე, ღმერთი, რომელმაც შენ - თიხა - ეგზომ განგადიდა და მოგანიჭა თავისი ღმრთაებრივი სუნთქვა, სინანულის ეს შრომა განგწმენდს მისი მადლით. ამრიგად, ურვა და გლოვა, რათა მან ისევ უწინდელ მდგომარეობაში დაგაბრუნოს.
და როცა შენ ტირიხარ სულის მწარე ტკივილით, რადგან შესცოდე, რადგან ღმერთი დაამწუხრე, ტირილთან ერთად შენ ნუგეში და სიხარული გფარავს. და მაშინ გეხსნება ლოცვის კარი
და როცა შენ ტირიხარ სულის მწარე ტკივილით, რადგან შესცოდე, რადგან ღმერთი დაამწუხრე, ტირილთან ერთად შენ ნუგეში და სიხარული გფარავს. და მაშინ გეხსნება ლოცვის კარი
|
|
|
