169. მოკვდავნი თავიანთ თავს მტრობენ (ე.ი ამქვეყნიურ ვნებად სიამეებში ამყოფებენ, მიუხედავად იმისა,

169. მოკვდავნი თავიანთ თავს მტრობენ (ე.ი ამქვეყნიურ ვნებად სიამეებში ამყოფებენ, მიუხედავად იმისა, რომ იციან სიკვდილის გარდუვალობა), წინდაწინ იციან რა, რომ არსებობს სიკვდილი; უკვდავება წმინდა სულს შთაენერგება იქიდან, რომ კეთილია იგი, მაშინ როცა მოკვდავობა (აქ "მოკვდავობა" გულისხმობს სულიერ დაღუპვას და არა არსებობის მოსპობას), სწორედ იმიტომ შეემთხვევა უგუნურსა და უბადრუკ სულს, რომ ბოროტია იგი.