წყარო:
მამობრივი დარიგებანი
უფალმა მონაზვნობისკენ მოგიწოდა თუ არა?
უფალმა მონაზვნობისკენ მოგიწოდა თუ არა?
ქრისტესმიერ საყვარელო ძმაო... ღმერთმა გაკურთხოს და ცხონების უცდომელ გზაზე განგანათლოს. შენს წერილში მეკითხებოდი, უფალმა მონაზვნობისკენ მოგიწოდა თუ არა, რომ მისი მოწოდების გარეშე არაფერი მოიმოქმედო და ერში შენი მოვალეობები არ მიატოვო.
ძმაო, ვინც დაიტევს, დაიტიოს. „არა ყოველთა დაიტიონ სიტყუაი ეგე“ (მათ. 19, 11). ღვთისგან მოწოდების დამახასიათებელი ნიშნებია, როცა ადამიანი საკუთარ თავში ცოცხალ სურვილს, მოშურნეობას, მონაზვნობის მიმართ ერთგვარ ტრფიალებას გრძნობს. როცა ყველაფერ ამას საკუთარ თავში დაინახავს, დარწმუნდება, რომ ღმერთი მონაზვნობას შთააგონებს. მოწოდების მიუხედავად, ის არჩევანში სრულიად თავისუფალია. თუ ამის სურვილი აქვს, ნებაყოფლობით, იძულების გარეშე შეუძლია მიიღოს მონაზვნობა, რომელსაც ქალწულებრივი ცხოვრება ეწოდება.
ეს მოხმობა ღვთის მადლია, რომელიც ადამიანმა არ უნდა მიატოვოს და არც ჩააქროს. რადგან თუკი მას ორი-სამი წლით ერში დარჩენით უგულებელყოფს, სურვილი უეჭველად ჩაქრება და ასეთი მაღალი მიზნისთვის აღარ აენთება.
საჭიროა, ამ ადამიანმა ერში ყოფნისას თავისი ფიზიკური შესაძლებლობის შესაბამისად დიაკრისით იმარხულოს, მღვიძარებაში იყოს, ილოცოს, მოწყალება გასცეს, მოერიდოს ყველაფერს, რაც გულისსიტყვის სიწმინდეს შეაგინებს, მავნე ურთიერთობებს, ქალებთან საუბრებს, რომ განმარტოებისა და განსჯის საშუალება ჰქონდეს. ეს ყველაფერი გააძლიერებს მონაზვნობის სურვილს და მისი მხურვალების შენარჩუნებას შეეწევა, სანამ მიზნის აღსრულების შესაბამისი დრო მოვა და ის გადაწყვეტილებას მიიღებს. როგორც ვთქვით, ადამიანი არჩევანში სრულიად თავისუფალია, მიუხედავად იმისა, რომ დამახასიათებელი ნიშნებით მისი მოწოდება აშკარაა.
ძმაო, ვინც დაიტევს, დაიტიოს. „არა ყოველთა დაიტიონ სიტყუაი ეგე“ (მათ. 19, 11). ღვთისგან მოწოდების დამახასიათებელი ნიშნებია, როცა ადამიანი საკუთარ თავში ცოცხალ სურვილს, მოშურნეობას, მონაზვნობის მიმართ ერთგვარ ტრფიალებას გრძნობს. როცა ყველაფერ ამას საკუთარ თავში დაინახავს, დარწმუნდება, რომ ღმერთი მონაზვნობას შთააგონებს. მოწოდების მიუხედავად, ის არჩევანში სრულიად თავისუფალია. თუ ამის სურვილი აქვს, ნებაყოფლობით, იძულების გარეშე შეუძლია მიიღოს მონაზვნობა, რომელსაც ქალწულებრივი ცხოვრება ეწოდება.
ეს მოხმობა ღვთის მადლია, რომელიც ადამიანმა არ უნდა მიატოვოს და არც ჩააქროს. რადგან თუკი მას ორი-სამი წლით ერში დარჩენით უგულებელყოფს, სურვილი უეჭველად ჩაქრება და ასეთი მაღალი მიზნისთვის აღარ აენთება.
საჭიროა, ამ ადამიანმა ერში ყოფნისას თავისი ფიზიკური შესაძლებლობის შესაბამისად დიაკრისით იმარხულოს, მღვიძარებაში იყოს, ილოცოს, მოწყალება გასცეს, მოერიდოს ყველაფერს, რაც გულისსიტყვის სიწმინდეს შეაგინებს, მავნე ურთიერთობებს, ქალებთან საუბრებს, რომ განმარტოებისა და განსჯის საშუალება ჰქონდეს. ეს ყველაფერი გააძლიერებს მონაზვნობის სურვილს და მისი მხურვალების შენარჩუნებას შეეწევა, სანამ მიზნის აღსრულების შესაბამისი დრო მოვა და ის გადაწყვეტილებას მიიღებს. როგორც ვთქვით, ადამიანი არჩევანში სრულიად თავისუფალია, მიუხედავად იმისა, რომ დამახასიათებელი ნიშნებით მისი მოწოდება აშკარაა.
