ღვთის შვილს მხნეობა რატომ არ აქვს?

ვაი, ვაი, სიკვდილო, მწარეა შენი ხსენება. იესო ქრისტემ მოგვცა „ხელმწიფება შვილ ღმრთისა ყოფად“ (იოან. 1, 12), ამდენი ღვთაებრივი იარაღით აღგვჭურვა, რათა დაუძინებელ მტერს შევებრძოლოთ; ჩვენ კი – უპირველესად მე – შეიარაღება უგულებელვყავით, მტერს ტყვედ ჩავუვარდით და სიკვდილის მოახლოება გვაძრწუნებს, აგონიაში ვართ და ყველა საშუალებით ვცდილობთ გავიხანგრძლივოთ სიცოცხლე, რადგან სულს სხეულთან გაყრის ეშინია. რატომ ეშინია? ღვთის შვილს მხნეობა რატომ არ აქვს? იქნებ უცხო მეუფესთან მიდის? მაგრამ მეუფე ხომ მისი შემოქმედი და მაცხოვარია, რომელმაც სისხლი დაღვარა იმისთვის, რომ იგი მტრისგან გამოესყიდა. მაშ, რატომ ეშინია და არ აქვს იმედი?