ვაი! როგორ ბოროტებას შობს ამპარტავნება ადამიანში!

დაფიქრდი, რამდენმა იქადაგა, დაწერა, ჩამოაყალიბა დოგმები, ქვეყანა წიგნებით აავსო ორიგენესავით, რომელმაც ბევრი წიგნი დაწერა, მრავალი აცხონა ან განამტკიცა მოწამეობისთვის, თვითონ კი ბოლოს მწვალებელთა მოძღვარი გახდა და ღმერთს განეშორა.
ვაი! როგორ ბოროტებას შობს ამპარტავნება ადამიანში! მისი საქმეები ღმერთს არაფრად მიაჩნია, რადგან ისინი წყლის სათავეს კი არა, წყაროს და ონკანს წააგავს!
როგორ შეუძლია ონკანს მასში წყლის დინება საკუთარ ქმედებად ჩათვალოს, როცა იცის, რომ სათავეა ამის მიზეზი? მაგრამ დავიწყება ცუდი მასწავლებელია სულისთვის; ჭეშმარიტება რომ ახსოვდეს, უგუნურად არ მოიქცეოდა.