ჰოი, წარმოუდგენელი დიდებულება! ყველას ამდიდრებს!

ეს არის პირველი, დამწყებთა მადლი. ხოლო მადლი, როგორც უკვე გასაგებად ვთქვით, არის დიდი თუ მცირე ნიჭი, ძღვენი მისი უსასრულო სიმდიდრეთმოცემობისა, რომელსაც იგი, როგორც კეთილი, არიგებს თავისი უზომო სიკეთის გამო. და კვლავ, სანაცვლოდ იღებს რა ჩვენგან მადლიერებას, ანუ ღმრთის შემეცნებას, და შესაბამისად, სიყვარულს, გაოცებას, სამადლობელს, გალობას და დიდებას – იღებს რა ამ ყველაფერს კეთილის მომნიჭებელი, თავისიდან თავისას, „შენთა შენთაგან“ მოგვანიჭებს. და კვლავ, თავისიდან თავისას, თავისი სიმდიდრიდან გვინაწილებს, ხოლო ჩვენ, გლახაკნი და ბრმანი და კოჭლნი, მის მიერ ვმდიდრდებით, მაგრამ ამ სიმდიდრეს [იმავდროულად] სრულად ინარჩუნებს, არც რამე აკლდება, არც ემატება. ჰოი, წარმოუდგენელი დიდებულება! ყველას ამდიდრებს, მილიონობით ხალხი განამდიდრა, წმიდანები გახადა, ხოლო ღმერთს მაინც იგივე სიმდიდრე აქვს.