მართალი და ღვთისმოყვარე გული, რომელიც ღმერთს ყველაფერში ემორჩილება და მიჰყვება, კეთილდღეობაშიც მადლობს და უგალობს უფალს, როგორც კეთილისმყოფელს; უბედურების ჟამსაც ცნობს და აქებს ღმერთს, როგორც კეთილისმყოფელს. დავითთან ერთად აღიარებს: "კეთილ არს ჩემდა, რამეთუ დამამდაბლე მე" (ფსალმ 118. 71) და ყოველ ჟამს მხიარულებასა და მწუხარებაში. იმავე ფსალმუნთმგალობელთან ერთად აკურთხევს ღმერთს: "ვაკურთხო უფალი ყოველსა ჟამსა, მარადის ქება მისი პირსა ჩემსა" (ფსალმ. 33. 2).