თუ ადამიანი საზიანო საჭმელებისაგან თავს კეთილგონივრულად შეიკავებს, ეს ცოდვა არაა. ხოლო ვინც ყველაფერს, რაც შეხვდება, ღვთის გულისათვის, განურჩევლად ჭამს და არ ზრუნავს სხეულის დაზიანებაზე, ასეთი ადამიანი პირველს აღემატება, თუ რა თქმა უნდა, ქედმაღლობის ვნებით არ იძარცვება. საერთოდ, უნდა ვუფრთხილდეთ, რაღაც ვნებით არ შევჭამოთ, რამეთუ ეს უკვე მარცხია და საზიანო უფროა, ვიდრე სასარგებლო. ჯანმრთელობა და სხეულის ტანჯვა ღმერთზეა დამოკიდებული, რომელმაც თქვა: „მე ვკლავ და მე ვაცოცხლებ, მე ვგმირავ და მე ვკურნავ. ვერავინ დაიხსნის ჩემი ხელიდან“ (რჯლ. 32, 39). მაშასადამე, თუ ღვთისთვის სათნოა, ჯანმრთელობა ექიმის მეშვეობით გვეგზავნება, ანდა უფლის ერთი სიტყვით. ტანჯვის ხანგრძლივობაც ღვთის განჭვრეტის საქმეა, და ამიტომ მათ, რომელთაც ღმერთს საკუთარი თავი სრულად მიანდეს, აღარ ზრუნავენ არაფერზე. ღმერთი იმას უგზავნის, რაც მას ესათნოება და რაც მათთვის სასარგებლოა. მაშასადამე, ყველა ისე უნდა მოიქცეს, როგორც შეუძლია ან, უფრო კარგად თუ ვიტყვით, როგორც სწამს.