რასაც ავადმყოფობა იწვევს, ის აშკარაა. თუ სხეული ჩვეულებრივ საკვებს ვერ ჭამს, ცხადია, ის ავადაა და ავადმყოფმა ლოცვითი მსახურება უნდა შეამსუბუქოს. და თუ სხეული ჩვეულებრივ იკვებება და მსახურებისთვის არ დგება, მაშინ ეს აშკარად დემონების გამოწვევაა და მან საკუთარი თავი უნდა აიძულოს - ოღონდ ძალების შესაბამისად და არა გადაჭარბებით. ხოლო როდესაც გული ფხიზლობს, მაშინ ხორციელი ძილი არაფერს ნიშნავს. თუმცა, ზოგჯერ, ზოგიერთი კიდეც ხვრინავს, მაგრამ როგორც კი ავაზაკების შესახებ შეიტყობს, მაშინვე ყველა ღონეს ხმარობს, რათა მათ ხელში არ ჩავარდეს. ჩვენც, თუ დავფიქრდებით, მივხვდებით, რომ იგივე გვემართება.