რომელ საჯდომელზე ამბობს, იმაზე, რომელზედაც სხეულს ვასვენებთ ხოლმე? და რა დამოკიდებულება აქვს ხეს ცოდვასთან, რომ სკამს, რომელზეც ადრე ცოდვილი იჯდა, ვითარცა ვნების მომტანს, გავექცეთ? თუ უნდა მივიჩნიოთ, რომ სკამში აქ ცოდვისა და ბოროტების ჯიუტი და მყარი მხარდაჭერა იგულისხმება? ამას კი მართლა ვერიდოთ, რადგანაც ცოდვილთან ხანგრძლივი ყოფნით სულში რაღაც გამოუსწორებელი ჩვევანი ყალიბდება, ხოლო როცა ეს ჩვევანი, რაც ხშირად ხდება, კაცის ბუნებად იქცევა, დაძველებული ვნება სულისა და დროით განმტკიცებული ფიქრები ბოროტებაზე ან ძნელად განიკურნება, ან კიდევ სრულიად განუკურნებელია. ამიტომაც უნდა გვქონდეს სურვილი, რომ ბოროტებას არც კი შევეხოთ. არის მეორე გზაც, მყისვე გავექცეთ მას, ვითარცა ნატყორცნს მშვილდოსნისას. სოლომონიც ხომ ამასვე ამბობს ბოროტ ქალზე: „ბოროტ ქალზე მზერას ნუ შეაჩერებ, არამედ განერიდე და ნუ გაუჩერდები“ (იგავ. 9, 18). ახლაც ვიცი ისეთები, რომელთაც სიჭაბუკეში წარიწყმიდეს ხორციელი ვნებებით თავი და ჭაღარით შემოსილნიც კი ბოროტი ჩვევის გამო ცოდვას ჩადიან... ამგვარად, ნეტარია ის, ვინც ბოროტებაზე არც კი ფიქრობს. უკუეთუ მტრისგან შეპყრობილ სულში ბოროტ ზრახვებს შეიწყნარებ, ცოდვაზე ნუ დადგები, ხოლო თუ მაინც დაემორჩილე, ბოროტებაში ნუ განმტკიცდები. ამიტომაც ნუ დაჯდები „საჯდომელსა უშჯულოთასა“.