მგლოვარება, ანუ მწუხარება ორგვარია: ხორციელი ანუ ამსოფლიური და სულიერი. პირველი ისაა, როცა კაცს რომელიმე ამსოფლიური ზარალი, ან უბედურება აწუხებს (მაგ: ავადმყოფობა, სიკვდილი, სიღარიბე და სხვა), სულიერი მწუხარება კი ისაა, როცა ქრისტიანი საკუთარი ცოდვებისა და უღირსების გამოა მგლოვიარე და დაღონებული. მაცხოვარი მათაც ნეტარებს უწოდებს, რადგან ვისაც თავისი უღირსება ახსოვს, ცოდვათა გამო წუხს და ნანობს, ის ღმრთისაგან სულიერ მადლს მოიპოვებს. ისინი ნუგეშს მომავალ ცხოვრებაში მიიღებენ, თუმცა, შვებასა და ნუგეშს აქაც გრძნობენ. ვისაც ხატის წინ ცრემლებით ულოცია, მან იცის, რომ ვერავითარი ნუგეში ვერ დაატკბობს აგრერიგად გულს.