იკითხება ასე: ,, და ჯვარს ეცვა ჩვენთვის პონტოელისა პილატეს ზე, და ივნო და დაეფლა".

უფალმა იესო ქრისტემ კეთილინება და ადამიანებისადმი სიყვარულით ევნო.

ვუწყით შემდეგი წყაროებიდან:
    1. მან ბრძანა, რომ ,,მე დავსდებ სულსა ჩემსა. მე დავსდებ მას თავით ჩემით" ე.ი. ნებაყოფლობით (ინ.10,17-18).
    2. მიუხედავად იმისა, რომ მან უწყოდა საკუთარი ჯვარცმის შესახებ და შეეძლო მისგან თავის დახსნა, წარდგა ვნებათა პირისპირ (მთ.20,18-19; 26,2);
    3. როდესაც მღვდელმთავრის მსახურები მივიდნენ გეთსიმანიის ბაღში მის შესაპყრობად, თვით ჰკითხა მათ ,,ვის ეძიებთ?" მათ პასუხზე, რომ იესო ნაზარეველს ეძიებდნენ, უპასუხა: ,,მე ვარ!" - და ნება მისცა შეეპყროთ და შეეკრად იგი (ინ.18,3-13);
    4. როდესაც პეტრე მოციქულს სურდა დაეცვა იგი თავის მახვილით, უფალმა იესო ქრისტემ უბრძანა ჩაეგო მახვილი ქარქაშში და უთხრა: ,,სასუმელი, რომელი მომცა მე მამამან, არა შევსუაა იგი?" (ინ.18,11).

დიახ, იყო, უმთავრესად, ესაისა წინასწარმეტყველის მიერ, რომელმაც დაწერა:
    1. რომ მესია გვემული და მოწყული იქნება ჩვენისა ცოდვების და უსჯულოებისათვის (ეს.53,5);
    2. რომ არ აღაღებს ის თავის ბაგეს, და მიიყვანს მას, ვითარცა ცხოვარს დასაკლავად, და ნებსით თვისით შესწირავს თავს (ეს.53,7);
    3. რომ სულსა თვისსა დასდებ ჩვენისა ცოდვებისთვის (ეს.53,10).

დიახ, ბრძანა სამარიტელ დედაკაცთან საუბრის დროს. სიტყვებზე: ,,ვიცი, რამეთუ მესია მოვალს, რომელსა ჰრქვიან ქრისტე" იესომ უპასუხა: ,,მე ვარ, რომელი გეტყვი შენ" (ინ.4,25-26).

როდესაც უკანასკნელად აღვიდა იერუსალიმად, მან თავად ბრძანა, რომ მისი ვნება ნაწინასწარმეტყველები იყო წინასწარმეტყველთა მიერ.

გამოხატა შემდეგი სიტყვებით: ,,აჰა, ესერა აღვალთ იერუსალიმად, და აღესრულნენ ყოველნი წერილნი წინასწარმეტყველთანი ძესა ზედა კაცისასა; რამეთუ მიეცეს ხელთა წარმართთასა, და ეკიცხევდნენ მას, და იგინოს, და ჰნერწყუვიდეს და ტანჯონ და მოკლან იგი, და მესამესა დღესა აღდგეს" (ლკ.18,31-33).

ეს ვიცით მისივე გამონათქვამიდან, რამეთუ მან ბრძანა:
    1. ,,მე ვარ მწყემსი კეთილი:მწყემსმან კეთილმან სული თვისი დადვის ცხოვართათვის" (ინ.10,11);
    2. ,, ვითარცა შემიყუარა მე მამამან, მეცა შეგიყუარენ თქუენ" და ,,უფროის ამისსა სიყუარული არავის აქუს, რაითა სული თვისი დადვის მეგობართა თვისთათვის" (ინ.15,9-13);
    3. აგრეთვე, იოანე მოციქულმა უფალ იესო ქრისტეს შესახებ ბრძანა: ,,ამით ვცნათ სიყვარული მისი, რამეთუ მან სული თვისი ჩვენთვის დადვა" (1ინ.3,16).

ის იყო მთავარი იუდეველთა ანუ ებრაელთა ქვეყანაში, რომელიც იმ დროს რომის იმპერიის შემადგენლობაში შედიოდა.

იმიტომ, რომ მან განუსაჯა უფალ იესო ქრისტეს ჯვარზე სიკვდილი.

მან ებრაელი მღვდელმთავრისა და მწიგნობრების დაჟინებული მოთხოვნითა და მათი მუქარით შეწუხებულმა გამოუტანა სასიკვდილო განაჩენი მიუხედავად იმისა, რომ, როგორც თავად განაცხადა, ვერ ჰპოვა მასში დანაშაული (ინ.18,38).

იმიტომ,
    1. რომ, ის ამხელდა მათ ღმრთის ნების წინააღმდეგ მოქმედებებში (მთ.23),
    2. რომ, ხალხმა მათ ზურგი აქცია და გაჰყვა უფალ იესო ქრისტეს (ლკ.21,38; 22,2; ინ.11,45-48; 12,11).

ადანაშაულებდნენ იმაში:
    1. რომ ის თავის თავს ძე ღმრთისას უწოდებდა და თავს ღმერთად რაცხავდა, რაშიც ისინი ღმრთის გმობას ხედავდნენ, ეს კი უსამართლობა იყო, რამეთუ ის ნამდვილად არის ძე ღმრთისა და ღმერთი ჭეშმარიტი (მთ.26,63-65; ლკ.22,70; ინ.10,33; 19,7);
    2. რომ მან თავი იუდეველთა მეფედ გამოაცხადა, (ინ.18,33; 19,12), რაც ცხადი სიცრუე იყო, რამეთუ უფალი იესო ქრისტე ბრძანებდა, რომ ,,მეუფება ჩემი არა არს ამიერ სოფლით" (ინ.18,36);
    3.რომ ის კრძალავს რომის იმპერატორისთვის ხარკის გადახდას (ლკ.23,2), იესო ქრისტემ კი პირიქით განაცხადა: ,,მიეცით კეისრისა კეისარსა და ღმრთისა ღმერთსა" (მთ.22,16-21).

მისი ვნება იყო ხორციელი და სულიერი.

ხორციელი ვნება მდგომარეობდა იმაში, რომ:
    1. შეიპყრეს და შეკრეს (ინ.18,12);
    2.სცეს ებრაელთა მღვდელმთავარ ანნას სახლში და პილატე პონტოელის სასახლეში (ლკ.22,63; მკ.15,19-20; ინ.18,22);
    3. შოლტით სცემეს და თავზე ეკლის გვირგვინი დაადგეს (მთ.27,26,29,30; მკ.15,17; ინ.19,2-3);
    4. მძიმე ჯვარი მიჰქონდა თხემის ადგილისკენ, რომელსაც ებრაულად ჰქვია გოლგოთა (ინ.19,17);
    5. ის მიამსჭვალეს ჯვარზე და აღსასრულამდე ითქმის უმძიმეს ტკივილებს.

სულიერად ევნო, რამეთუ:
    1. მოციქულმა იუდამ გასცა (ლკ.22,48);
    2. პეტრე მოციქულმა უარყო (ლკ.22,56-60);
    3. მოციქულთა და მოწაფეთა დიდი ნაწილი გაიქცა, იგი დატოვეს მისივე სიტყვების თანახმად: ,,დავსცე მწყემსი, და განიბნინემ ცხოვარნი სამწყსოისა მისისანი" (მთ.26,31);
    4. დასცინოდნენ და აგინებდნენ, როცა ასამართლებდნენ და მაშინაც, როცა ჯვარზე იყო გაკრული (ლკ.22,63; მკ.15,20; ლკ.23,35);
    5. მიათვალეს ავაზაკებს, რომელთა შორისაც ჯვარს აცვეს (მკ.15,27-28);
    6. უწყოდა, რომ მრავალნი დარჩებიან მის მიმართ გულგრილნი და საუკუნოდ დაიღუპებიან თავიანთ ურწმუნოებასა და ცოდვაში.

შეეწია სიმონ კვირინელი (ლკ.23,26).

მაშინ მრავალი იერუსალიმელი დედაკაცი სტიროდა და გოდებდა მისთვის (ლკ.23,27).

მან უთხრა: ,,ასულნო იერუსალიმისანო, ნუ სტირთ ჩემ ზედა, არამედ თავთა თქუენთა სტიროდეთ და შვილთა თქუენთა" (ლკ.23,28).

ჯვარს აცვეს იერუსალიმთან ახლოს, გოლგოთის მთაზე,სადაც საერთოდ იყო დასჯის ადგილი, პარასკევ დღეს.

სიტყვა გოლგოთა ნიშნავს ,,თხემის ადგილს".

იმიტომ, რომ იქ ძალიან ბევრი თავის ქალა და ძვლები ეყარა დასჯილებისა, რომლებსაც, თუკი არ იყვნენ ებრაელები, არ მარხავდნენ, არამედ მათ გვამებს მხეცებს უტოვებდნენ საჭმელად.

ისინი დასცინოდნენ და გმობდნენ ღმერთს.

მაცხოვარი მხურვალედ ლოცულობდა მათთვის: ,,მამაო, მიუტევე ამათ, რამთუ არა იციან, რასა იქმან" (ლკ.23,34).

ერთი, მისგან მარცხით ჯვარცმული ,,ჰგმობდა მას და იტყოდა: შენ თუ ხარ ქრისტე, იხსენ თავი შენი და ჩვენცა", მარჯვენით გაკრულმა ავაზაკმა ,,შეჰრისხა მას და ეტყოდა: არცაღა გეშინის შენ ღმრთისა" და სთხოვდა იესოს: ,,მომიხსენე მე, უფალო ოდეს მოხვიდე სუფევითა შენითა" (ლკ.23,39-42).

მან უპასუხა: ,,ამენ გეტყვი შენ: დღეს ჩემ თანა იყო სამოთხესა" (ლკ.23,43).

მაშინ მზე დაბნელდა, ბნელმა მოიცვა ყოველი ქვეყანა, და მიწა იძრა, და იესრუსალიმის ტაძრის კრეტსაბმელი ორად განიპო (ლკ.23,45; მთ.27,51).

თავის საყვარელ მოციქულს იოანეს; ისინი იდგნენ ჯვართან მარიამ მაგდალინელთან და მაცხოვრის სხვა კეთილმსახურ მოწაფეებთან ერთად.

ჩააბარა სიტყვებით: ,,აჰა, დედაი შენი!"-და დედას მიმართა ,,დედაკაცო, აჰა ძე შენი!" - რის შემდეგაც წმიდა იოანემ თავისთან წაიყვანა იგი.

უშუალოდ სიკვდილის წინ მან წარმოსთქვა: ,,აღსრულებულ არს"... ხოლო შემდეგ ,,ხმა-ყო, ხმითა დიდითა და თქუა: მამაო, ხელთა შენთა შევჰვედრეს სულსა ჩემსა და ესე რა თქუა, მიიდრიკა თავი და განუტევა სული". (ინ.19,30; ლკ.23,46)