შოთა რუსთაველი - ციტატები, ამონარიდები

უღმრთოდ ვერას ვერ მოვაწევ, ცრემლი ცუდად მედინების, განგებასა ვერვინ შესცვლის, არ-საქმნელი არ იქმნების.

მტერი ყოვლისა მტრისაგან უფრო მტერია; არ მიენდობის გულითა, თუ კაცი მეცნიერია. ნუღარ იშიშვი იმისგან, აწ იგი მკვდართა ფერია.

ხამს თავისსა ხვაშიადსა არვისთანა ამჟღავნებდეს, არსით აჩნდეს არასადა იფერებდეს, მისთვის ჭირი ლხინად უჩნდეს, მისთვის ცეცხლსა მოიდებდეს

ყოვლი ცრუ და მოღალატე ღმერთსა ჰგმობს და აგრე ცრუობს; გული, მისი უნახავი, ტირს და სულთქვამს, ვაებს, უორს, არა კაცსა არ იახლებს, ერიდების, ჰკრთების, ქსუობს.

კვლა გულსა ეტყვის: დათმობა ჰგვანდეს სიბრძნისა წყაროთა. არ დავთმოთ, რა ვქმნათ, სევდასა, მითხარ, რა მოუგვაროთა? თუ ლხინი გვინდა ღმრთისაგან, ჭირიცა შევიწყნაროთა

მეფეთა შიგან სიუხვე, ვით ედემს ალვა, რგულია; უხვსა მორჩილობს ყოველი, იგიცა, ვინ ორგულია; სმა-ჭამა - დიდად შესარგი დება რა სავარგულია?! რასაცა გასცემ, შენია; რაც არა დაკარგულია!

სამი არის მოყვრისაგან მოყვრობისა გამოჩენა; პირველ, ნდომა სიახლისა, სიშორისა ვერ-მოთმენა, მიცემა და არას შური, ჩუქებისა არ-მოწყენა, გავლენა და მოხმარება, მისად რგებად ველთა რბენა.

არ-დავიწყება მოვრისა აროდეს გვიზამს ზიანსა; ვჰგმობ კაცსა აუგიანსა, ცრუსა და ღალატიანსა! ვერ ვეცრუები, ვერ ვუზამ მას ხელმწიფესა მზიანსა. რა უარეა მამაცსა სულ-დიდსა, წასვლა-გვიანსა?!

ბრძენთა ვინმე მოსწავლემან საკითხავი ესე ვპოვე: "ესეაო მამაცისა მეტის-მეტი სიგულოვნე: ოდეს მტერსა მოერიო, ნუღარ მოჰკლავ, დაიყოვნე; გინდეს სრული მამაცობა, ესე სიტყვა დაიხსოვნე".

მიჯნურობა არის ტურფა, საცოდნელად ძნელი გვარი; მიჯნურობა სხვა რამეა, არ სიძვისა დასადარი იგი სხვაა, სიძვა სხვაა, შუა უზის დიდი ზღვარი, ნუვინ გარევთ ერთმანეთსა! გესმის ჩემი ნაუბარი?