შოთა რუსთაველი - ციტატები, ამონარიდები

ბედითი ბნედა, სიკვდილი რა მიჯნურობა გგონია? სჯობს, საყვარელსა უჩვენნე საქმენი საგმირონია!

ცრუ კაცი კარგად ვერა იქმს საქმესა განძნელებულსა, თქმულა: "სიწყნარე გმობილი სჯობს სიჩქარესა ქებულსა!"

ყოვლი ცრუ და მოღალატე ღმერთსა ჰგმობს და აგრე ცრუობს; გული, მისი უნახავი, ტირს და სულთქვამს, ვაებს, უორს, არა კაცსა არ იახლებს, ერიდების, ჰკრთების, ქსუობს.

რადგან თავია სიცრუე ყოვლისა უბედობისა, მე რად გავწირო მოყვარე, ძმა უმტკიცესი ძმობისა?! არა ვიქმ, ცოდნა რას მარგებს ფილოსოფოსთა ბრძნობისა! მით ვისწავლებით, მოგვეცეს შერთვა ზესთ მწყობრთა წყობისა.

ვიცი, ბოლოდ არ დამიგმობ ამა ჩემსა განზრახულსა, კაცი ბრძენი ვერ გასწირავს მოყვარესა მოყვარულსა; მე სიტყვასა ერთსა გკადრებ, პლატონისგან სწავლა-თქმულსა: "სიცრუე და ორპირობა ავნებს ხორცსა, მერმე სულსა".

ღმერთი ალხენს მონანულსა, მოცთომილსა, ცრემლ-ნადენსა

ღმერთი ალხენს მონანულთა, არ შეუნდობს კაცი ვინა!

ნახე, თუ ოქრო რასა იქმს, კვერთხი ეშმაკთა ძირისა!

"ვა, ოქრო მისთა მოყვასთა აროდეს მისცემს ლხენაა, დღედ სიკვდილამდი სიხარბე შეაქმნევს კბილთა ღრჭენასა: შესდის და გასდის, აკლია, ემდურვის ეტლთა რბენასა, კვლა აქა სულსა დაუბამს, დაუშლის აღმაფრენასა."

ბრძენთა ვინმე მოსწავლემან საკითხავი ესე ვპოვე: "ესეაო მამაცისა მეტის-მეტი სიგულოვნე: ოდეს მტერსა მოერიო, ნუღარ მოჰკლავ, დაიყოვნე; გინდეს სრული მამაცობა, ესე სიტყვა დაიხსოვნე".