შფოთი - ციტატები, გამონათქვამები

შეიძლება ვილაპარაკოთ, როდესაც ვშფოთავთ, ე.ი როდესაც მშვიდად არ ვართ?

731. როდესაც ვხედავ, რომ მონაზონს ვიღაც შეუფერებლად ექცევა, მე ვღშფოთდები მასზე. კარგად ვიქცევი თუ არა? იხილეთ სრულად

471. დიდმა ბერმა თქვა: „თუ ვინმე აზრებში, თუნდაც თმის ღერისოდენა შფოთს შეიგრძნობს, ეს ბოროტისგან არისო“. ამიხსენი, რას ნიშნავს ეს იხილეთ სრულად

477. როდესაც კეთილი საქმის გაკეთება ან მის შესახებ რაიმეს თქმა მსურს, მეშინია, რომ მან შფოთი არ წარმოშვას გულში, ამიტომ გავურბივარ მას. კარგად ვიქცევი თუ არა? იხილეთ სრულად

478. ჩემო მამაო, შენ თქვი, დუმილი ყველა შემთხვევაში კარგიაო. მაგრამ როგორც კი მას ვიცავ, მაშინვე მეჩვენება, რომ ამას შფოთის მოსაშორებლად ვაკეთებ და ვზიანდები. როგორ ხდება ეს?

470. როდესაც ვინმესთან საქმეზე ვსაუბრობ, ვშფოთავ; არ ვიცი რატომ მემართება ასე. ხშირად ვნანობ ამას, მაგრამ კვლავ ჩემი სურვილის საწინააღმდეგოდ იგივე მემართება; და კიდევ, რატომ მაწვება მოწყენილობა?

475. ზოგჯერ, აზრი არა მარტო შფოთს მითესავს, არამედ მაიძულებს კიდეც, რომ რაღაც გავაკეთო ან ვთქვა, ხოლო ზოგჯერ პირიქით, სურს რა ხელის შეშლა, თუ რაღაცის თქმა და გაკეთება დავაპირე, მაკავებს და მეწინააღმდეგება. როგორ მოვიქცე? იხილეთ სრულად

472. ზოგჯერ, ვინმესთან საუბრის დაწყებისთანავე მტერი მაშფოთებს და როგორ მოვიქცე არ ვიცი. თუ, როგორც შენ მითხარი, საუბრის ავკარგიანობის განსახილავად და გასააზრებლად შევჩერდები, მაშინ მოსაუბრემ შესაძლოა მოულოდნელად შეწყვეტილი საუბრის გამო განმიკითხოს იხილეთ სრულად

464. თქვენ გვასწავლით, რომ თუ ყველაფერს ღმერთს მივანდობთ კარგია, რამეთუ ეს ადამიანს შფოთისაგან იცავს, ჩემისთანა უძლური კი, როდესაც ხედავს, რომ რაიმე ნივთი შეიძლება ტყუილუბრალოდ დაკარგოს, შფოთავს; ან სულგრძელების გამოჩენის მიზეზით დუმს, ხოლო შემდეგ ნანობს, რომ თითქოს თავის სულგრძელების გამო, თვითონ გახდა იმ ნივთის დაკარგვის მიზეზი. რა არის აქ უმჯობესი? როგორ მოვიქცე, რომ ამაში წარმატებას მივაღწიო და როგორ ვიაზროვნო, შფოთს თავი რომ დავაღწიო? იხილეთ სრულად

451. ერთმა ქრისტესმოყვარე კაცმა იმავე ბერს ჰკითხა: ხშირად, ადამიანთა გარემოში, მოულოდნელად სირცხვილის გრძნობა მეუფლება და სახის გამომეტყველებაც მეცვლება, ვკარგავ რა სულის შეგრძნებას, აღარც მათი ყურება შემიძლია და არც საუბარი. გული მივიწროვდება და გაუგებრობაში მაგდებს. და მაშინ, თუ რაღაცაზე დავილაპარაკე, ჩემი სიტყვა უგუნური, უწესრიგო და პატივმოყვარეობით სავსეა და არცთუ იშვიათად სიტყვებს თან უგუნური სიცილიც ერთვის, რადგან ეს ჩემი სურვილის საწინააღმდეგოდ ხდება, ამიტომ ძალიან ვწუხვარ და არ ვიცი, რა ვიღონო. როდესაც დავილაპარაკებ, ზემოთ ნათქვამი მემართება; ხოლო როდესაც ვჩუმდები, მეშინია, უდროოდ არ გავაკეთო ეს. განსაკუთრებით მაშინ, როცა საუბრის დროს მრავალჯერ მომმართავენ. ამიხსენი, ჩემო მამაო, რატომ მემართება ასე? მაშინ როცა, თქვენ თქვენს წმიდა ლოცვებში მიხსენიებთ იხილეთ სრულად