ის, რომ სულს ჯერ კიდევ აღელვებს მგრძნობიარე სამყაროს სილამაზე, ათვალსაჩინოებს, რომ მასში ისევ ცოცხალია დაუდგრომელი წუთისოფელი. ამიტომ მას ქმნილება იზიდავს და არა შემოქმედი; იზიდავს თიხა და არა ღმერთი. არა აქვს მნიშვნელობა სუფთა თი...
იხილეთ სრულად
ის, რომ სულს ჯერ კიდევ აღელვებს მგრძნობიარე სამყაროს სილამაზე, ათვალსაჩინოებს, რომ მასში ისევ ცოცხალია დაუდგრომელი წუთისოფელი. ამიტომ მას ქმნილება იზიდავს და არა შემოქმედი; იზიდავს თიხა და არა ღმერთი. არა აქვს მნიშვნელობა სუფთა თიხაა ეს თუ ცოდვის ტალახი, რადგან ადამიანი ღვთაებრივი სულის ნათესავია და სულით უერთდება ღმერთს ლოცვის მშვეობით.მდუმარე ცხოვრებაში (უდაბნოში) გულისხმისყოფა უაღრესად დიდი შეწევნაა ლოცვისათვის, რამეთუ მისთვის სანუკვარ პირობებ...
სიმდაბლესთან და სიყვარულთან შეერთებული განსჯადი მოსაგრეობა, მცირედი სხეულებრივი ჯაფის დროსაც კი, ძალიან სწრაფად ადამიანს წმინდანად აქცევს. რამდენადაც ადამიანი თავის თავზე დაკვირვებით სულიერ ცხოვრებაში წარემატება, იმდენად ეხილ...
იხილეთ სრულად
სიმდაბლესთან და სიყვარულთან შეერთებული განსჯადი მოსაგრეობა, მცირედი სხეულებრივი ჯაფის დროსაც კი, ძალიან სწრაფად ადამიანს წმინდანად აქცევს.რამდენადაც ადამიანი თავის თავზე დაკვირვებით სულიერ ცხოვრებაში წარემატება, იმდენად ეხილება მას თვალნი სულისანი, და უკეთ ხედავს იგი საკუთარ ნაკლოვანებასა და იმ სიკეთეს, რასაც უფალი ანიჭებს. ამ გზით იგი შინაგანად მდაბლდება და გული შემუსვრილი ხდება, რის შემდეგაც ბუნებრივი სახით ეწვევა მას მადლი ღვთისა და განათლება ...