ცოდვების გამო გმართებთ გონივრულად მწუხარება. არსებობს ცოდვათა გამო მიწიერი (მსოფლიო, ცოდვილი) წუხილი: როდესაც საკუთარი ცოდვით უფრო ხარ გართული, ვიდრე უფალზე ფიქრით, სწორედ მაშინ სცოდავ.
ნეტარი მხიარული წუხილი მოწყალებისა მთელი ძალებით შეინარჩუნე და გამუდმებით ამ საქმეში ივარჯიშე, ვიდრე ის ყოველივე მიწიერზე არ აღგამაღლებს და განწმენდილს არ წარგადგენს ქრისტეს წინაშე.
როდესაც სარეცელზე მოსასვენებლად წვები, შენი საფლავად დადება გაიხსენე და ნაკლებს იძინებ. როცა სატრაპეზოდ ჯდები, საკუთარი თავი მატლების საბრალო ტრაპეზად წარმოიდგინე და ნაკლებად დატკბები.
ლოცვა სულს ღმერთთან აახლოებს, იქ კი სიცოცხლის ფესვია; სულისაგან სხეულიც ეზიარება იმავე სიცოცხლეს. შემუსვრილი სული, სინანულის განცდა და ცრემლი კი არ ამცირებენ ჩვენს ძალებს, არამედ გვმატებენ.
კაცთმოყვარე ღმერთი შენგან შრომას ითხოვს მცირედს და თვით მოგაგებს დიდებულს, შენგან ელის მიზეზს, რათა დაგაჯილდოვოს ცხონებით. შესწირე მას ცრემლნი შენნი და მან მოგანიჭოს შენდობა (თხზ. ტ. II, გვ. 322-323).
როგორც ქვრივი, ქმრის სიკვდილის შემდეგ დარჩენილი ერთადერთი შვილით ნუგეშობს - ღვთის მიერ, ასევე დაცემული სულისათვის სხეულიდან განსვლის ჟამს მარხვისა და ცრემლის გარდა სხვა ნუგეში აღარ არსებობს.
მტირალი არ გალობს და არც ხარობს, რადგან ეს გლოვის ღვაწლს ავნებს. თუ ამ საშუალებით ცდილობ, რომ მოუხმო მას, ე.ი. ძალიან შორს ხარ ამ ღვაწლისაგან. რადგან გლოვა მხურვალე სულის ფესვებგადგმული ჩვეულებაა.
უკუეთუ ჭეშმარიტად იგლოვდე ცოდვათა შენთათვის, არარამან სოფლისა ამის სიყუარულმან გძლოს შენ. აწ უკუეთუ გნებავს ნუგეშინის0ცემის, იგლოვდე, რამეთუ ვინაითგან ღმერთი ნუგეშინის-მცემელ შენდა არს საყუარელო
თვალის გუგასავით გაუფრთხილდი ამ მწუხარებას, რომ თანდათანობით არ დაგტოვოს მან; რადგან ძლიერი ძალა აქვს და დიდად აღემატება იმ ტირილის ძალას, რომელიც ჩვენი პირადი მცდელობისა და განსჯის შედეგად მოდის.
ცოდვათა მიტევების ნიშანი ისაა, რომ ადამიანი გამუდმებულად თავს ღვთის მოვალედ გრძნობს. ვინც საკუთარ ცოდვებს დასტირის, მან არ იცის ტირის თუ არა, ან დაეცა თუ არა სხვა, ამიტომ იგი სხვათა განსჯას არ შეუდგება.
