წმიდა იოანე ოქროპირი ბევრს საუბრობდა სანახაობების წინააღმდეგ. მის მოყვარულთ განკვეთითაც კი ემუქრებოდა. მორწმუნეს მოსაწყენად არ სცალია. მას ცხონების საქმეები აქვს - ლოცვა, ღვთის სიტყვის კითხვა, ღვთის ტაძარი, სასარგებლო შრომა; დროის უქმად გატარების გამო კი ადამიანი ღვთის წინაშე პასუხს აგებს.
ჩვენი მეექვსე შერკინება მოწყინების სულის წინააღმდეგაა, რომელიც თანაშეუღლებულია მწუხარების სულთან და თანამოქმედებს მასთან ერთად. ესაა საშინელი და ულმობელი ეშმაკი, მონაზვნებს რომ გამუდმებით ებრძვის. იგი მეექვსე ჟამზე (დაახ. 12 საათი, შუადღე) დაეცემა მონაზონს, შთაუნერგავს მას სისუსტესა და ძრწოლას, შეაძულებს საკუთრივ იმ ადგილსაც და იქ თანამცხოვრებ ძმებსაც, აგრეთვე, ყოველგვარ საქმეს და თვით საღვთო წერილთა კითხვასაც, თანაც შთაუგდებს (ჩააგონებს) ადგილის...
უმჯობესია თუ ვიღვაწებთ და ბრძოლების დროს ჩვენს ადგილს არ მივატოვებთ. მაგრამ თუ ვინმე ხედავს, რომ მძიმე შრომისაგან მარცხდება, დაე, დათმობაზე წავიდეს და როდესაც უშუალოდ სიმძიმისაგან შემსუბუქებას იგრძნობს, ღვთის სახელს მოუხმოს. თვით მოწყინების წინააღმდეგ იღვაწოს და ღმერთი შეეწევა. ხოლო როდესაც სიმძიმეს ადგილი არ განაპირობებს, მაშინ მოწყინების გამო საქმის მიტოვება კიდევ უფრო დაამძიმებს, ბრძოლას გაუძლიერებს და სულს დაუზიანებს. ვისაც მოწყინება ეუფლება,...