117. სულთან შეერთებული სხეული მუცლის სიბნელიდან სინათლეზე გამოდის, ხოლო სხეულს შეერთებული სული სხეულის წყვდიადს თანაშეეკვრის. ამიტომ, საჭიროა მოვიძაგოთ და განვსწავლოთ სხეული როგორც სულის მტრად და მეტოქედ მყოფი, რადგან სანოვაგეთა და საამურ საჭმელთა სიმრავლე უკეთურ ვნებებს აღუძრავს ადამიანს, ხოლო მუცლის მოზღუდვა ამდაბლებს ვნებებს და აცხოვნებს სულს.

link

მარხვა ძველ სჯულშიც არა ყოველთვის ნიშანვდა მწუხარებას, არამედ სულიერი კმაყოფილებით და სიხარულით უნდა ყოფილიყო მიღებული. ჩვენცა, ძმანო ქრისტიანენო, არა სულმოკლეობითა და მწუხარებითა, არამედ სულიერითა კმაყოფილებითა და ერთგულებითა შევუდგეთ დღეთა ამათ მარხვისათა, წმინდა ვყოთ მარხვა, ვქადაგოთ მსახურება, შევიკრიბოთ ერი ეკლესიასა შინა და წმინდა ვყოთ ეკლესია.

link

მარხვა არის საჭირო მისთვის, რათა აღვირი ვუსხათ ჩვენსა ხორცსა, ჩვენთა ვნებათა. გარდარეულ ცხენს, რომელსაც აღვირითაც ვერ დამშვიდებენ, დაიმორჩილებენ შიმშილითა და წყურვილითა. ჩვენი ცოდვილი სხეული ებრძვის სულსა ჩვენსა, მიიზიდავს მას ცოდვისადმი. რით არის უადვილესი დამშვიდება და დამორჩილება მისი, თუ არა მარხვით. მარხვა დაადუმებს ვნებათა, დააყენებს ღელვასა სისხლისასა.

link

უკუეთუ ჰყო დღე დღესასწაულისაი მარხვით, უსაზრდელოდ, და მტერობაი და შფოთი გულსა გაქუნდეს, არა შეწირულ არს შენგან არცა დღესასწაული შენი და არცა მარხვაი შენი. ნუუკუე წარმდებ იქმნეა მსხუერპლსა მას წმიდასა მიახლებად ხელითა უბანელითა, რავდენღა უფროის არს, უკუეთუ სული შენი არა წმიდა იყოს ვნებათაგან? ესე ფრიად უძვირეს და უბოროტეს არს მას, რომელი-იგი ხელითა უბანელითა ეზიარის

link

ჭამისა და სმისაგან დასნეულებული მრავალი უნახავს კაცს, გარნა მარხვისა და მოთმინებისაგან არცა ერთი. მართალია, დასაწყისში შედგომილი მარხვისა დაღონებულია, მოწყენილია, მეტადრე თუ უყვარდა ფრიადი ჭამა და სმა; მაგრამ ამით არ უნდა შეშინდეს. როდესც მიეჩვევა მარხვასა და სული მისი დაიპყრობს და დაიმორჩილებს სხეულსა. მაშინ მიხვდება თვითონაც და დარწმუნდება რა სასარგებლო არის მარხვა.

link

ქრისტიანული რწმენა გვასწავლის სიკეთის გარჩევას ბოროტებისაგან, გვეხმარება ჩავწვდეთ ჩვენი სულის სიღრმეს და ვიგრძნოთ მასში ორი დაპირისპირებული ძალის არსებობა, მათი ბრძოლა; გვეხმარება, რათა დავძლიოთ შინაგანი გაორება და განწმედის საშუალებით - მონანიების, ლოცვის, მარხვის, აღსარების წმიდა ზიარების გზით ვპოვოთ განკურნება სულთა ჩვენთა, აღვადგინოთ კავშირი ღმერთთან და შევიმოსოთ მისი ძალით და მადლით.

link

მარხვა არის თვალუხვევად შემასმენელი ცოდვათა. ცოდვა კაცს თვალს აუხვევს, ჭკუას უბნელებს, სინიდისს უძინებს. მარხვა, წინააღმდეგ მისსა, არის შემასმენელი ცოდვისა, ანუ მამხილებელი, გამამტყუნებელი ცოდვისა. რა სახით? ისე, რომ რაკი მარხვის და მოთმინებს შემწეობით თვალის სახვვი ჩამოვარდება კაცის პირისაგან, გონება მისი გამოიფხიზლებს და ცხადად დაინახავს თვისთა ცოდვათა და მოიძულებს მათ, ამხილებს, უკუნ აქცევს.

link

მარხვა უნდა შევავსოთ და ცხოვრება ჩვენი დავაგვირგვინოთ წმინდა, სათნო ნაყოფითა ღვთის წინაშე. ჭეშმარიტი სრული მარხვა მდგომარეობს მიტევებასა შინა ბრალთა ძმათა, მოძულეთა და მტერთა. ჭეშმარიტი მარხვა არის ქველისმოქმედება, მოწყალება. „მარხვა თვინიერ წყალობისა, ვითარცა ლამპარი უზეთო“, –იტყვის ნეტარი ავგუსტინე. „თუ გსურს, – განაგრძობს იგი, – რომ შენი ლოცვა აღვიდეს ზეცად, მოაბი მეორე ფრთა: წყალობა და მარხვა“.

link

ვითარცა-იგი რომელნი ასპარეზსა ცხენთასა ერთი-ერთსა უსწრობენ და განსცხრებიედ, და სარგებელი ვერაი პოიან მათ მოსწრაფედ მორბედებითა მათითა და მხურვალედ მოქმედებითა, რამეთუ არავინ მიაგის მისაგებელი მათი, არცა გვირგვინოსან-ყუნის, და ცუდად დაშურიედ, აგრეთვე ჩუენ არა სარგებელ ვიყოთ შრომაი ჩვენი მრავლითა მარხვითა, უკუეთუ არა გულითა მდაბლითა და სულითა უბიწოითა ვიშუებდეთ ტაბლასა მას ზედა უბიწოსა სა საღმრთოსა საიდუმლოსა

link

47. არსებობენ საშუალებანი, რომლებიც ვნებათა მოქმედებას აბრკოლებენ და არ აძლევენ ზრდის უფლებას. ასე, მაგალითად, მარხვა, შრომა და მღვიძარება ავხორცობას არ აძლევს ზრდის უფლებას; ხოლო განმარტოება, ცოდნა, ლოცვა და ღვთის სიყვარული ამცირებს მათ და საბოლოოდ ანადგურებს. ასევეა გულისწყრომასთან მიმართებაშიც; სულგრძელება, ძვირუხსენებლობა და სიმშვიდე ანელებს ვნებებს, ხოლო სიყვარული, მოწყალება, კეთილმოსურნეობა და კაცთმოყვარეობა ამცირებს მათ.

link