შეიცნობს რა ქრისტიანული ცხოვრების არსს, ვერ პოულობს მას საკუთარ თავში და ამის მისაღწევად იწყებს გონებრივ შრომას: კითხულობს, მსჯელობს, საუბრობს. ამავე დროს ის ჭეშმარიტი აზრი, რომ ცხონება იესო ქრისტესთან შერწყმას გულისხმობს, მას სხვადასხვა სახით წარმოუდგება, რასაც განიხილავს კიდეც, მაგრამ ყველაფერი ეს ჯერჯერობით მის გულთან ახლოს არ მიდის, არ შეიგრძნობა და შედეგიც არ მოაქვს.

link

ცხოვრება ქრისტიანისა - ჯვარისმტვირთველობაა, იგი ყოფნაა თვით ქრისტეში, სიყვარულია მოყვასის ბედნიერებისათვის მსხვერპლად გაღებული, გაცხადებაა სულისა და ძალისა, - როგორც ბრძანებს მოციქული პავლე (1 კორ. 2, 4). მთავარია, ადამიანი არ შეეჭიდოს იმ სიმძიმეს, მისთვის რომ არ არის განკუთვნილი; მთავარია, მან მიაგნოს თავის ჯვარს, რათა აკურთხოს იგი უფალმან და იყოს უღელი მისი ტკბილ და ტვირთი მისი სუბუქ.

link

ნამდვილი მართლმადიდებელი ის კი არ არის, რომელიც მხოლოდ აზროვნებს მართლმადიდებლურად, არამედ ის, ვინც კიდევაც აზროვნებს და კიდევაც ცხოვრობს ამ წესით. მხოლოდ ასეთი პიროვნება შეიმოსება სულიწმიდის მადლით, რადგან მაცხოვრის სწავლება არ არის განყენებული რომელიმე ფილოსოფიური ნააზრევი, არამედ სული და სიცოცხლე. "სიტყვები, რომლებსაც თქვენ გეუბნებით, სული არის და სიცოცხლე" (ინ. 6,63), - ბრძანებს უფალი.

link

ქრისტეს მოწაფე იგი არის, რომელსა აქვს წმინდა და პატიოსანი ზნეობა. მან თავი თვისი უნდა დაივიწყოს, ყოველი ხორციელი ზრახვა, სურვილი, კმაყოფილება დასთრგუნოს, ყოველ წამს უნდა მზათ იყოს შეწირვად ქრისტესადმი თვისისა ხორციელისა სიხარულისა და კმაყოფილებისა. მან უნდა აღიღოს ჯვარი ქრისტესი, ესე იგი მიიღოს თავის თავზე ყოველი ჭირი, განსაცდელი, სიმძიმე და შრომა, თითქმის წარიწყმიდოს ხორციელი ცხოვრება,

link

ნამდვილი ქრისტიანის მთელი მოღვაწეობა განსახიერებაა ჭეშმარიტი სიყვარულისა და სათნოებისა, რადგანაც იგი გრძნობს, რომ უფალი უსაზღვროდ მოსიყვარულე, მოწყალე და ცოდვათა მიმტევებელია. სწორედ ამგვარი რწმენა აძლევს პიროვნებას ძალას, თვითონაც აპატიოს და დაფაროს მოყვასის შეცოდებანი და განწმედის კიბეზე ამაღლებულმა თქვას: "მეუფეო, მომანიჭე მე განცდა თვისთა ცოდვათა და არა განკითხვად ძმისა ჩემისა".

link

ვინაითგან თქვენ, ძმანო, ახლა ხართ ქრისტიანენი, ეცადენით, რომ საქმით იყვნეთ ქრისტიანენი და არა მარტო სახელით. უმჯობესია, რომ კაცი სრულიად არ მოინათლოს, ვიდრე მონათლული ცუდად იქცეოდეს. მონათლული უმეტესსა მიიღებს ღვთისაგან სასჯელსა. ჭეშმარიტი ქრისტიანე მხოლოდ ის არის, რომელსა სწამს ღმერთი და კარგად იქცევა. ეცადეთ თქვენცა, რომ გქონდესთ ეს ორი: მართლმადიდებელი სარწმუნოება და კეთილი ყოფა–ქცევა.

link

ხელებმა და ფეხებმა საქმე აკეთონ, აზრი კი ღმერთით უნდა იყოს დაკავებული - ასე აღიმართება ჭეშმარიტად მდგომი ადამიანი. შინაგანი წყობა დილიდანვე უნდა მოწესრიგდეს - თვალების გახელისთანავე. დღის განმავლობაში უნდა ვუფრთილდებოდეთ მას, ხოლო საღამოს შევათბოთ და ისე დავიძინოთ. როდესაც შინაგანი ლოცვა იბადება, მას შეუძლია ტაძარში მყოფობის ნაწილობრივ შეცვლა, მაგრამ შინაგან ლოცვას ისე არაფერი აძლიერებს, როგორც ტაძარი.

link

აღსარება (აღიარება) სჯულისა არის ორნაირი: ერთი სიტყვითა, მეორე თვით საქმითა. სიტყვით აღიარებს ღმერთსა იგი, რომელიც ენითა თვისითა წარმოსთქვამს სახელსა ქრისტესსა და სარწმუნოებასა მისსა, ხოლო საქმით იგი, რომელი ცხოვრებითა და ყოფა-ქცევითა თვისითა გამოხატავს ანუ მოიყვანს არსებაში სახარებასა იესო ქრისტესსა, ცხად არს,რომელ კაცმა, რომელსა სურს სათნოეყოს უფასლა, ორივე აღსარება უნდა აღასრულოს. ესე იგი შეაერთოს სიტყვა და საქმე.

link

ჩვენ ყოველნი ამას ვეძიებთ და მისთვის ვიღწვით ძმანო ქრისტიანენო, რათა შევიქმნეთ ნამდვილნი მოწაფენი ქრისტესნი. სამსა პირობასა გამოუცხადებს მაცხოვარი უფალი მათ, რომელსა სურს შემდგომად მისსა სვლა და მოწაფედ მისდა ყოფა. პირველად, რათა უარჰყონ თავი მათი: „რომელსა უნებს შემდგომად ჩემსა მოსვლა, უარჰყავ თავი თვისი“; მეორედ, რათა აღიღოს ჯვარი მათი: „და აღიღენ ჯვარი თვისი“; მესამედ, რათა ვიდოდენ შემდგომად მისა: „და შემომიდეგინ მე“.

link

წმიდა მოციქული პავლე გვამცნებს ჩვენ, რა დიდი და მძიმე საქმე არს კეთილი ქრისტიანობრივი ცხოვრება, რა ფრთხილ და მღვიძარე უნდა იყოს კაცი, რომელსა სურს კეთილად იღვაწოს და მიაღწიოს სასუფეველსა ღვითსა. „განძლიერდით უფლისა მიერ“, – გვეყტვის იგი. ესე იგი, დიდი ღონე და ძალა იხმარეთ სულიერსა ცხოვრებას შინა, და არა თუ მხოლოდ თქვენი საკუთრი ძალა, არამედ ძლიერება უფლისა: „განძლიერდით უფლისა მიერ და სიმტკიცითა ძლიერებისა მისისათა“ (ეფეს. 6. 10).

link