აღსარება ის არის, როდესაც კაცი თვისი სინდისისაგან მხილებული და იძულებული, თავისი თავის უღირსებასა და

აღსარება ის არის, როდესაც კაცი თვისი სინდისისაგან მხილებული და იძულებული, თავისი თავის უღირსებასა და ცოდვილობას ჯერ თავის გულში პირუთვნელად გაამტყუნებს, შემდეგ კი თავის ცოდვებს მოძღვარს აღუარებს. ცოდვა ერთგვარად ხორცში შერწობილ ეკალს ჰგავს, - სანამ ეკალს არ გამოიღებ, წყლული არ მორჩება; მსგავსადვე, თუ კაცმა აღსარებაში ცოდვა არ წარმოთქვა, მის გულში მისივე სავნებელად დარჩება.