ავტორი:
არქიმანდრიტი რაფაელი(კარელინი)
თემა: წმინდანები
ღმრთაებრივი ნათლით განსპეტაკებული წმიდა მოწამეები წამების დროს ზეციურ ნეტარებას, შვებას გრძნობდნენ, მამაცურად ხვდებოდნენ სიკვდილს. ერთი არისტოკრატი, ნებიერი ქალი, რომელიც ქრისტეს სარწმუენოებაზე მოექცა და ამის გამო საზარელ დილეგში ჩაამწყვდიეს, სადაც ცოცხლები მკვდარ, გახრწნილ გვამებთან ერთად იწვნენ და წიდის საშინელ სუნში იხრჩობოდნენ, ამბობდა: "ეს სარდაფი მეფის სასახლედ მეჩვენება, რადგან აქ შევიგრძენი - ქრისტე ჩემთან არის!".
ღირსი მამები მიდიოდნენ უდაბნოებში, სადაც მხოლოდ მხეცების ღრიალი და გარეული ფრინველების ყრანტალი ისმოდა; ცხოვრობდნენ გამოქვაბულებში, რომლებშიც გველები ბუდობდნენ, იკვებებოდნენ მცენარეთა ფესვებით ან ხმელი პურით. ზოგიერთები ასეთ ადამიანებზე იტყვიან: "საწყლები! მოკლებულნი არიან ყველაფერს, ღატაკები, ბეჩავები, უბედურები". სინამდვილეში ისინი ყველაზე უბედურები იყვნენ ამქვეყნად, რადგან გული ზეციური სიხარულით ჰქონდათ სავსე. ამ სიხარულის რამდენიმე წამიც ბევრად აღემატება ყოველივე იმას, რაც შეიძლება მისცეს ადამიანს მთელმა ქვეყანამ, მისი მფლობელიც რომ იყოს
ღირსი მამები მიდიოდნენ უდაბნოებში, სადაც მხოლოდ მხეცების ღრიალი და გარეული ფრინველების ყრანტალი ისმოდა; ცხოვრობდნენ გამოქვაბულებში, რომლებშიც გველები ბუდობდნენ, იკვებებოდნენ მცენარეთა ფესვებით ან ხმელი პურით. ზოგიერთები ასეთ ადამიანებზე იტყვიან: "საწყლები! მოკლებულნი არიან ყველაფერს, ღატაკები, ბეჩავები, უბედურები". სინამდვილეში ისინი ყველაზე უბედურები იყვნენ ამქვეყნად, რადგან გული ზეციური სიხარულით ჰქონდათ სავსე. ამ სიხარულის რამდენიმე წამიც ბევრად აღემატება ყოველივე იმას, რაც შეიძლება მისცეს ადამიანს მთელმა ქვეყანამ, მისი მფლობელიც რომ იყოს
|
|
|
