ჩვენ პატივს უნდა მივაგებდეთ და ვეთაყვანებოდეთ წმინდანებს, როგორც ქრისტეს მეგობრებს, როგორც შვილებს და მემკვიდრეებს ღმერთისა, ვითარცა მას ბრძანებს წმ. მახარებელი იოანე ღვთისმეტყველი: „...რაოდენთა–იგი შეიწყნარეს, მოსცა მათ ხელმწიფება შვილ ღმრთისა ყოფად, რომელთა ჰრწამს სახელი მისი“ (იოან. 1, 12). ამიტომ ისინი უკვე მონები კი აღარ არიან, არამედ – შვილები, ძენი ღმრთისა; აკი თვით უფალიც წმ. სახარებაში ასე ეუბნება თავის მოციქულებს: „თქუენ მეგობარნი ჩემნი ხართ, უკუეთუ ჰყოთ, რომელსა–ესე გამცნებ თქუენ“... (იოანე 15.14)... რა დიდად უნდა გარჯილიყავი, (ჰოი კაცო), რათა ისეთი მფარველი მოგეპოვებინა, რომელიც (ამა ქვეყნის) მოკვდავ მეფეს წარუდგენდა შენს თავს და მის წინაშე ერთ–ორ სიტყვას შეგაწევდა! ამიტომ, ნუთუ პატივი არ უნდა მივაგოთ მთელი კაცთა მოდგმის მეოხმყოფელთ, რომელნიც ყოველი ჩვენგანისათვის აღუვლენენ ღმერთს ლოცვა–ვედრებას?!