რწმენა იმისა, რომ ღმერთი არსებობს, მჭიდროდაა დაკავშირებული საკუთარი სულის არსებობასთან, რადგანაც ერთიცა და მეორეც სულიერი სამყაროს შემადგენელი ნაწილებია.
    ღვთისმოსავისათვის გამჩენის არსებობა ისეთივე ნათელია, როგორც საკუთარი ყოფიერება. ნებისმიერი აზრი, კეთილი თუ მრუდე, სურვილი იქნება ეს თუ განზრახვა, სიტყვა თუ საქმე, შესაბამის - სიმშვიდეს ან ღელვას, სიხარულს ან წუხულს იწვევს გულში და ეს კი გახლავთ შედეგი ღვთის (ყველა სულისა და ქმნილების ბატონის) ზემოქმედებისა, რომელიც სწორედ ისე აისახება კეთილ სულში, როგორც მზე წყლის წვეთში: რამდენადაც სუფთაა და კრიალა ეს წვეთი, მით უფრო მკაფიო და ნათელია ანარეკლი, რაც უფრო მღვრიე, მით უფრო მკრთალი, ასე რომ, სულის უკიდურესი დაბინძურება-დაბნელებისას, არეკვლა სრულებით აღარ ხდება და სული უგრძნობელობას ეძლევა, წყვდიაში რჩება და ისეც ხდება, რომ ადამიანს აქვს თვალები და ვეღარ ხედავს, ყურები ასხია და აღარ ეყურება. გნებავთ, ასე გეტყვით, ღმერთის ჩვენდამი მიმართება თერმომეტრისა და ჰაერის ურთიერთდამოკიდებულებას შევადაროთ, ცხადია, იმ განსხვავებით, რომ ვერცხლისწყლის აწევ-დაწევა და უცვლელობა, როგორც ვიცით, მთლიანად ატმოსფეროზეა დამოკიდებული, მაშინ როცა ღმერთი მიუხედავად ყველანაირი ზემოქმედებისა, მუდმივად კეტილია და სამართლიანი, უცვლელია.
    ჩვენი დამოკიდებულება ღვთის მიმართ, ჩვეულებრივ, არაერთგვაროვანია და ამიტომ სული მუდმივად არაერთგვაროვან მდგომარეობაშია. ეჭვი არაა, როცა იგი ახლოსაა ღმერთთან და რწმენით და კეთილი საქმეებით მიეახლება დამბადებელს, ხალვათია გული და სიმშვიდეს ეძლევა, ასევე, უსათუოდ შფოთი, სივიწროვე და მწუხარება ისადგულებს მასში, თუკი ღვთის ჭეშმარიტებაში, ურწმუნოებითა და მცირედმორწმუნეოით ეჭვი შეაქვს და უჯერო საქმეებს ეძლევა.