ამაყს თავისებური მორალი აქვს: ის წესით მეფე უნდა იყოს, მას კი არ სცნობენ, – აქედან გამომდინარე

ამაყს თავისებური მორალი აქვს: ის წესით მეფე უნდა იყოს, მას კი არ სცნობენ, – აქედან გამომდინარე მისთვის ადამიანები ამბოხებული ქვეშევრდომები არიან. ამაყი თავს ყოველთვის მარტოხელად გრძნობს, მას არ შეუძლია ჰყავდეს ნამდვილი მეგობრები, უბედურია საკუთარ ოჯახში. იმაში დარწმუნება, რომ ყოველთვის უსამართლოდ ექცევიან, მის გულში ღრმა, გაუნელებელ წყენას ბადებს. ამ წყენას – ყველაზე და ყველაფერზე, ის თავის გულში ატარებს; ეს ყველაზე მძიმე ტვირთია, ეს რაღაც ტყვიაჩასხმული კოჭია, რომელიც თავის სულს გამოაბა და მიწისაკენ ეწევა.