აღსარება ის არის, როდესაც კაცი თავისი სინდისისაგან მხილებული და იძულებული, თავისი თავის უღირსებასა

აღსარება ის არის, როდესაც კაცი თავისი სინდისისაგან მხილებული და იძულებული, თავისი თავის უღირსებასა და ცოდვილობას ჯერ თავის გულში პირუთვნელად გაამტყუნებს, შემდეგ კი თავის ცოდვებს მოძღვარს აღუარებს. ცოდვა ერთგვარად ხორცში შერჭობილ ეკლას ჰგავს, – სანამ ეკალს არ გამოიღებ, წყლული არ მორჩება; მსგავსადვე, თუ კაცმა აღსარებაში ცოდვა არ წარმოთქვა, მის გულში მისივე სავნებელად დარჩება.