წყარო:
მამობრივი დარიგებანი
რწმენის, იმედისა და მოთმინების შესახებ
რწმენის, იმედისა და მოთმინების შესახებ
„ნუ შეძრწუნდებიედ გულნი თქუენნი, ნუცა ეშინინ“ (იოან. 14, 27). გწამდეთ ღვთისა, შვილებო, არ დაუშვებს ჩვენს ძალებზე მეტად რომ გამოვიცადოთ; განსაცდელს ღვთის შეწევნაც ახლავს.
ჩვენი ქრისტე გვეუბნება, თუკი მე მომიძულეს, თქვენც მოგიძულებენ; თუკი მე მდევნეს, დამგმეს და მწყევლეს, თქვენც გდევნიან, დაგგმობენ და დაგწყევლიან. ასე იმიტომ მოიქცევიან, რომ არ იცნობენ ღმერთს და „არა იციან, რასა იქმან" (ლუკ. 23, 34).
ჩვენ, შვილებო, ვიცით ღმერთი და ვინაიდან ის გვიყვარს და ღვთისანი ვართ, სოფელს ვძულვართ, რადგან სოფელი არ ეთანხმება უფალს!
მაშ, გამხნევდით, შვილებო. ჩვენ მისი მიმდევრები ვართ, ვინც ჯვარს აცვეს. ჩვენც ჯვარს ვეცმევით განსაცდელებში, მასავით აღვდგებით და მასთან ერთად ვიდიდებით უკუნითი უკუნისამდე.
ეშმაკმა ქარიშხალი აღძრა, მაგრამ ის ჩაცხრება, რადგან ღმერთი ყოვლისშემძლეა, მისი ღვთაებრივი ნების გარეშე კი შეუძლებელია რაიმე მოხდეს.
ღმერთი არის ჩვენთან, რომელთა ქრისტეს მიერ ნათელგვიღებიეს, ქრისტე მეფობს ჩვენში და არ გვეშინია. შესაძლოა, განსაცდელში აღმოვჩნდეთ, მაგრამ ახლოსაა ჩვენი მხსნელი, რომელმაც თქვა: „მე მიძლევიეს სოფელსა" (იოან. 16, 33). შესაბამისად, ჩვენც ვძლევთ, თუნდაც ამჟამად ზღვა სახიფათოდ იყოს აზვირთებული.
ნურავისი შეგეშინდებათ, მხოლოდ ღვთისა გეშინოდეთ, რომელსაც შეუძლია გეენიის ცეცხლში ჩაგვაგდოს, თუ არ გავფრთხილდებით.
ასე რომ, „ნეტარ იყვნენ დევნულნი სიმართლისათვის, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათაი“ (მათ. 5, 10). ნუ დაგავიწყდებათ, რა დაითმინეს პირველმა ქრისტიანებმა ქრისტეს სარწმუნოების შესანარჩუნებლად: დევნილები და შეჭირვებულები კატაკომბებში იმალებოდნენ. ჩვენც ნეტარნი ვართ, რომ ღვთის თაყვანისცემისა და უბიწოების დაცვის სურვილისთვის ვიდევნებით!
ბევრს გადავიტანთ, ბოლოს კი ძლევა ჯვარცმულ იესოს მიენიჭება; ჯვარია ჩვენი სახელოვანი დროშა. მაშ, ნუ გეშინიათ, ჩვენთან არს ღმერთი.
2. მიენდე ღმერთს, რომელიც ყველა ქმნილებაზე ზრუნავს. თუკი ღვთის ნების გარეშე ხიდან ფოთოლიც კი არ ვარდება, როგორ არ იზრუნებს უფალი ადამიანზე, თავის მადლისმიერ ძეზე, ქრისტიანზე? მაგრამ ეშმაკი, რომელმაც იცის შენი უძლურება, განგცდის, რომ გტანჯოს.
როდესაც სასოებას უფალზე ვამყარებთ, საძირკველი კლდეზეა დაშენებული, ამიტომ ქარი და ღვართქაფი ვერ წაგვლეკავს. მაგრამ როცა საკუთარი მცდელობის იმედი გვაქვს, საძირკველი ქვიშაზე დგას და ადვილად ვეცემით.
ნუ დარდობ, ყველაფერი გაივლის. ასეა დასახული ცხონებულთა გზა – ჭირითა და მწუხარებით.
3. რატომ ხარ დაღონებული და დარდით დატანჯული? მწუხარების სულს საკუთარი თავის გამხნევებით და ნუგეშით უნდა დაუპირისპირდე, რომ ეშმაკის მიერ მოწოდებულ სასოწარკვეთილების აზრებს სძლიო. თუ ყურს დაუგდებ, რასაც მწუხარების ბოროტი სული შთაგაგონებს, იმედის სიხარულს ვერასოდეს იხილავ.
ის, რაც საღვთო წერილშია მოთხრობილი, ჩვენს დასარიგებლად დაიწერა, რომ ამის მეშვეობით მაცდუნებელ და დამღუპველ ურჩხულს შევებრძოლოთ.
მრავალმოწყალე მამამ მისკენ მიმავალი უძღები შვილი რომ დაინახა, მიეგება, გულში ჩაიკრა და ეამბორა, არ შეეზიზღა მისი უწმინდურობა, გარეგანი და შინაგანი უბადრუკი მდგომარეობა. ვინ შეძლებს აღწეროს მამის განცდა საყვარელ შვილთან შეხვედრისას, როცა თავისი ძე მკვდარი და დაკარგული ეგონა, ის კი ცოცხალი და მონანული იხილა? ეს სიხარულის განცდა საქმემ აჩვენა: მამამ შვილი მაშინვე უწინდელ მდგომარეობამდე აღამაღლა – ძეობა და მემკვიდრეობა დაუბრუნა.
ვისთვის მეტყველებდა უფლის სათაყვანო ბაგეები? განა ჩვენ არ გვანუგეშა, რომ უიმედობის ქარიშხალი როცა შეგვარყევს, ჩვენი ხომალდი ზეციერი მამისადმი სასოების, მისი მოწყალებისა და სიყვარულის ღუზას მივაბათ?
უფალმა დედამიწაზე დააარსა ეკლესია – თავისი სასძლო, რომ იგი ღვთის შვილებისთვის ევედროს ღმერთს. ჩვენს განსაწმენდად, წმინდასაყოფად და უფალთან შესაერთებლად საღვთო ევქარისტიის დიდი საიდუმლო დაგვიტოვა. თუკი ძველ აღთქმაში ცოდვილებს ზვარაკთა და ვაცთა სისხლი განწმენდდა, მით უმეტეს ქრისტეს სისხლი – ყოველგვარ ცოდვას ჩამოგვბანს! „რამეთუ უკუეთუ სისხლი იგი ვაცთა და ზუარაკთა, და ნაცარი იგი დიაკეულთა, რომელი ეპკურებოდა შეგინებულთა მათ და განსწმენდდა მსგავსად ხორცთა მათ განწმენდისათა, რავდენ უფრო ს სისხლმან ქრისტესმან, რომელმანიგი სულითა საუკუნოდ თავი თვისი შეწირა უბიწოდ ღმრთისა, განწმიდნეს გონებანი თქუენნი მკუდართაგან საქმეთა მსახურებად ღმრთისა ცხოველისა!" (ებრ. 9, 13, 14)
ეშმაკი, რომელსაც სიძულვილისა და შურის გამო არ მოსწონს, როცა ადამიანი სულიერად ხარობს, მის გასამწარებლად და მოსაწამლად ყველა ღონეს ხმარობს. ეს არის მისი სიხარული და მონაგები. მაგრამ ჩვენ სულიერი საშუალებებით უნდა ვეცადოთ თავი გავიმხნევოთ, ვინუგეშოთ და შევეწინააღმდეგოთ ეშმაკის მრავალგვარ მანქანებას.
ღვთის მსასოებელი ვინ დარჩენილა შერცხვენილი? ან სასოწარკვეთილი ვინ ცხონებულა? ეშმაკს სასოების მქონე ადამიანის ეშინია, რადგან გამოცდილებით იცის, როგორი მრავალმოწყალე ღმერთი გვყავს. თუკი საკუთარი მამის მოიმედე შვილი მცდარი გზით არასოდეს ივლის, მით უმეტეს ის, ვინც მამათა მამაზე სასოებს, რომლის სიყვარულიც, როგორც ზეცა უფსკრულს, ისეა სხვა სიყვარულს დაშორებული და მას ვერასოდეს შეედრება!
ადამიანმა ათასჯერაც რომ შესცოდოს მომაკვდინებლად, თუ მთელი ძალით აიძულებს თავს სინანულისთვის, ვინაიდან სასოებს, არასოდეს დარჩება შერცხვენილი.
ვისთვის ევნო ქრისტე? განა ურჩხულის მიერ მოწყლული ჩვენი სულებისთვის არ ევნო? „რაჟამს უკბინის გუელმან კაცსა, და მოჰხედნის გუელსა რვალისასა და ცხოვნდის" (რიცხვ. 21, 9)
მდაბალო სულო, შენც ჩვენი ზეციერი მამის უტკბეს ნაწლევთა იმედი გქონდეს, რადგან უფალს არასოდეს განუგდია და მოუძულებია ვინმე. ყველას იღებს, მისი მოწყალების უსასრულო სივრცე კი არასოდეს ივსება; პირველსაც სწყალობს და უკანასკნელსაც არ გამოარჩევს სხვებისგან, არამედ დიდი სახიერების გამო ყველას თანაბრად იწყნარებს.
რაც უფრო ცოდვილია მონანული ადამიანი, მით მეტი პატივი მიეგება ღვთის მოწყალებას.
„...დიდება მოწყალებასა შენსა, დიდება გარდამოსვლასა შენსა, მხოლოო კაცთმოყვარე“.
4. ზომაზე მეტად რატომ დარდობ და მწუხარებ? ღვთის განგების გარეშე არაფერი გვემართება, ამიტომ შეუძლებელია შემთხვევითი გარემოება გვმართავდეს. ღვთისთვის ცნობილია, რაც ჩვენს თავს ხდება. შესაბამისად, ჩვენს ძალაზე აღმატებული არაფერი შეგვემთხვევა!
დაე, ის დანთქას მწუხარებამ, ვისაც ღვთის განგების არ სჯერა და ეს, რა თქმა უნდა, მართებული იქნება. ხოლო ჩვენთვის, ვისაც გვწამს, რომ ღმერთი ყველგანაა და არ არსებობს ქმნილება, რომელზეც ის არ ზრუნავდეს, გაუმართლებელია ზომაზე მეტად წუხილი, ამით ვამჟღავნებთ, რომ სარწმუნოება და ღვთივგანათლება გვაკლია. „ნეტარია უფლის მსასოებელი ადამიანი, რადგან როგორც ლომს, არავისი ეშინია“ (იგავ. 28, 1). თუ ღმერთი განსაცდელს უშვებს, იყოს, უფალო, ნება შენი. „ვინ ცნა გონებად უფლისა ? ანუ ვინ თანა-მზრახველ ეყო მას?" (რომ. 11, 34) ვის შეუძლია გამოიძიოს ღვთის განგებულება?! „უკუეთუ არა...იქმნეთ ვითარცა ყრმანი [რწმენითა და უმანკოებით], ვერ შეხვიდეთ სასუფეველსა ცათასა“ (მათ. 18, 3).
5. საშინელი ქარიშხალი ამოვარდა ტიბერიის ზღვაზე. სახიფათო ქარი იესოსა და მისი მოწაფეების პატარა ნავს ჩაძირვით ემუქრება. მოწაფეები შიშისგან თავზარდაცემულები არიან. სიცოცხლისა და სიკვდილის უფლის გარდა ყველას ღვიძავს. „აღსდეგ, უფალო, – ყვირიან სასოწარკვეთილები – წარვწყმდებით“ (ლუკ. 8, 24).
მაშინ აღიმართება ის, ვისაც ყველაფერი ხელთ უპყრია, შერისხავს ზღვასა და ქარს და დიდი დაყუდება ისადგურებს.
დაე, ჩვენც ვირწმუნოთ იესოს ძალა, მაშინ განსაცდელი იარაღს დაყრის და დიდი მყუდროება დაისადგურებს.
ვისი სიყვარულისთვის იტანჯებით? თავი საფრთხეში ჩაიგდეთ თქვენი დების გამო – ვისი სიყვარულისთვის? სიყვარულის გამო ვისი მცნების აღმასრულებლები გახდით? მიპასუხებთ: „ჩვენი ქრისტეს სიყვარულისთვის, ვისზეც იმედს ვამყარებთ, რომ მისი ძალით ყველაფერს კეთილი დასასრული ექნება“.
კარგი, ძალიან კარგი. რადგან ქრისტე თავად ის არის, ვინც თმის თითოეულ ღერს აღრაცხავს. გვგონია, რომ მისი ნება-სურვილის გარეშე რაიმე მოხდება? და თუკი ღვთის განგება გვიცავს, რამ უნდა შეგვაშინოს? უფრო მეტად მისი გვეშინოდეს, ვისაც შეუძლია გეენიის ცეცხლში ჩაგვაგდოს ჩვენი ცოდვების გამო.
იმის ნაცვლად, რომ ქრისტესმიერი სიმხნევე და სიქადული გქონდეთ მის სადიდებლად, ვინც ასეთი ღვაწლის ღირსი გაგხადათ, თქვენ პირიქით, მწუხარებით, გულისსიტყვებითა და დრტვინვით აღივსეთ? ვიმეორებ, უნდა გეამაყათ, რომ თქვენ, უბადრუკები და უღირსები, უფალმა ღვთის განგების იარაღად გაქციათ იმ რჩეული სულების ხსნისთვის, რომლებისთვისაც ქრისტე მოკვდა.
ღვთის გულისთვის, ნუ დამწუხრდებით! ნუ მოინდომებთ იმ სასყიდლის დაკარგვას, რომელიც ზეცაში აურაცხელი იქნება.
საღვთო სიტყვის ქადაგება შედარებით მცირე სათნოებაა, უფლისთვის თავის გაწირვა კი – სრული სიყვარულია. ეს იგივეა, რომ სული დადო მოყვასის სიყვარულისთვის.
რა თქმა უნდა, რთული და სახიფათოა ამ სათნოების მოპოვება. მაგრამ განა შეიძლება მაღალ წოდებას შრომისა და ჯაფის გარეშე მიაღწიო? ნუ დავივიწყებთ ღვთაებრივი ჯვარცმის მნიშვნელობას – ჩვენც მოვალე ვართ პატარა მხსნელებად ვიქცეთ, როცა, ღვთის ნებით, ამის დრო დადგება.
„უკუეთუ მე მდევნეს, თქუენცა გდევნნენ“ (იოან. 15, 20), თუკი მე განმიკითხეს და ცილი დამწამეს, თქვენც ასევე მოგექცევიან. და როცა ყოველივე ამას დაითმენთ ჩემი სახელის გამო, „გიხაროდენ და მხიარულ იყვენით, რამეთუ სასყიდელი თქუენი ფრიად არს ცათა შინა“ (მათ. 5, 12).
დავინახოთ, რომ ღმერთი ჩვენი მამაა. დაე, განვისვენოთ მისი საიმედო მკლავების სითბოში მოქცეულებმა. მან იცის, როგორ მოაგვაროს ყველაფერი ჩვენს სასიკეთოდ.
როგორც ადამიანებს (მე პირველს), თავიდან გვეშინია, რომ ჩვენი ადამიანური უძლურება გამოჩნდება. მაგრამ შემდეგ კეთილი კვირინელი – ღვთის მადლი – მოდის, ჩვენს ჯვარს ტვირთულობს და გოლგოთაზე უფრო ადვილად ავდივართ.
განა ქრისტეს არ შეეშინდა გეთსამანიაში? რას ნიშნავდა წმინდა ოფლის წვეთები? ეს ხომ ადამიანურ უძლურებას ახასიათებს. მაგრამ შემდეგ როგორც ღმერთმა, მშვიდმა და წყნარმა, როგორც უმანკო კრავმა, სიცოცხლე გასწირა უმადური ადამიანისთვის.
6. ყველაფერი მოვითმინოთ, რომ ყოველთა ღმერთი მოვიპოვოთ. როცა ჭირს ვითმენთ, მაშინვე მომავალი სიკეთე განემზადება ჩვენთვის. როცა ამქვეყნიურ სიხარულს ვიკლებთ, უეჭველია, ჩვენს უკვდავ სულებში ღვთის სიხარულს დავიუნჯებთ. შეუძლებელია, აქ მოკლებული სიკეთის სანაცვლოდ მარადიული სიკეთით არ დავტკბეთ!
დაე, ცოტა რამ გავცეთ დედამიწაზე, რომ ღვთის წყალობათა ხელშეუხებელი ბანკიდან აქ გაცემული იქ პროცენტით მივიღოთ.
სათნოებათა თესლი ვთესოთ, რომ კეთილსურნელოვანი ყვავილებით შემკული საუკუნო დიდების გვირგვინით დავიმშვენოთ თავი.
7. არ უნდა გაგვიკვირდეს, როცა ვნებები და უძლურება გვებრძვის, არამედ ღმერთს ვევედროთ, მოგვცეს მოთმინება – როგორც სულის, ისე სხეულის ჭრილობების ეს საუკეთესო ბალზამი. მოთმინება გამორჩეული ბრილიანტია, რომელიც ამშვენებს ქრისტიანს და ჩვენი ცხონების ძნელად სავალ გზას გვიმსუბუქებს.
მოთმინება სულის სიმამაცე, საყრდენი და ღრმა ფესვია, რომელსაც მყარად უჭირავს ხე, როცა მას ქარი არხევს და ნიაღვარი აწყდება.
როცა დაეცემი, ადექი და როცა შესცოდავ, შეინანე. ღვთის მოწყალების უკიდეგანო ზღვის შემყურეს გულში სასოწარკვეთილების შხამი ნურასოდეს შეგეპარება. ადამიანმა რამდენიც არ უნდა შესცოდოს, სინანულით მისი ცოდვები ღვთის სახიერების ზღვაში იკარგება და უჩინარდება.
8. მადლობა შესწირე ღმერთს, რომელსაც, როგორც ვხედავ, ძალიან უყვარხარ. რომ არ უყვარდე, ისე არ იქნებოდი, როგორც ახლა ხარ. შენ დაღუპული გგონია თავი, მე კი ვხედავ, რომ სულიერად ძალიან კარგად ხარ. ოღონდ სასოწარკვეთილებაში ნუ ჩავარდები; იმედს ნუ გადაიწურავ. იმედის მქონე არასოდეს შერცხვება.
ცოდვათა უფსკრულიც რომ ფარავდეს ადამიანს, თუ ის ინანიებს და იმედს არ კარგავს, ეშმაკს მისი ეშინია. რადგან ზეციერი მამის მამობრივი გული უძღები შვილის ნათქვამით „ვცოდე“, მოლბება, პირველი მირბის, გულში იკრავს, ეამბორება, ნასუქ ზვარაკს უკლავს, ზეიმობს, რადგან მისი ძე მკვდარი იყო და გაცოცხლდა (ლუკ. 15, 19-24).
ცოდვილის უიმედობა სრულიად გაუმართლებელია. განა შესაძლებელია, რომ ოდესმე ერთმა მუჭა ქვიშამ ზღვა დაფაროს?
9. უაღრესად ნეტარია ის ადამიანი, რომელსაც ღვთის ცოცხალი სასოება აქვს და უფლისადმი რწმენას, ნდობას, დიდებასა და პატივს გამოხატავს. მაშინ ღმერთი თავს ვალდებულად თვლის, რომ იზრუნოს მასზე და სრულდება წმინდა სახარების სიტყვები: „სარწმუნოებისა შენისაებრ გეყავნ შენ“ (მათ. 9, 29).
მაგრამ, საუბედუროდ, დროდადრო თავს გვატყდება განსაცდელები, რომლებიც თავბრუს გვახვევს და ტკბილი იმედის ნათელი მზე უკუნი სიბნელით იფარება. მაშინ გზაკვალი გვერევა და ბოლოს ისე ვფიქრობთ და ვმოქმედებთ, ჩვენს ქრისტიანულ მოწოდებას რომ არ შეეფერება. მაგრამ ღვთის სახიერებამ, რომელმაც იცის, რომ კაცის გონება სიყრმიდანვე ბოროტებისკენაა მიდრეკილი და ადამიანებს ქრისტიანული სრულყოფილების სიმაღლეზე დარჩენა არ შეუძლიათ, დიდებული და უსასრულო სინანულიც მოგვმადლა.
10. მოთმინება იქონიეთ, შვილებო. ბრძოლაში სიმხნევეს ნუ დაკარგავთ, განსაცდელების სიმძიმისგან მუხლი ნუ მოგეკვეთებათ, რადგან ჩვენი სახიერი ღმერთი არ დაუშვებს ჩვენს ძალებზე აღმატებულ განსაცდელს.
რატომ აძლევთ საშუალებას სატანას, რომ უფრო მეტად შეგებრძოლოთ? გწამდეთ ღვთისა და რასაც დაუშვებს, ჩვენს სასიკეთოდ იქნება. განა ჩვენ მასზე უკეთ ვიცით?
მიანდეთ უფალს თქვენი საზრუნავი და ის იზრუნებს თქვენზე. საკუთარი ნებით ნუ იმოქმედებთ, რადგან რწმენა მადლისა და ღვთის მოხილვის ნაყოფია. განა თითოეულ ჩვენგანს პირადად არ განგვიცდია ღვთის წმინდა განგებულების სასწაულები? განა N-ს ღვთის მადლი არ ეწვია? თქვენი თავდადება რომ არა, ის ქრისტეს მხედრობაში იქნებოდა? განა უფალი ჩვენთვის არ შეიწირა მსხვერპლად? დიახ! ქრისტე ჯვარზე რომ არ ასულიყო სიკვდილისთვის, დღეს არ ვიქნებოდით ის, რაც ღვთის მადლით ვართ.
ამიტომ ყველაფერი, რაც ძალიან კარგი და სულიერად ამაღლებულია, სისხლით შეიძინება. დიახ, მაგრამ სასყიდელი ძალიან დიდია, განუზომელია და დიდებაც – ანგელოზთასწორი!
მთელი არსებით მესმის თქვენი, ამიტომ მეც ვიტანჯები. განსაცდელის დროს ადამიანი ყველაფერს ივიწყებს და იქამდე მიდის, მშვიდობის დროს რომ არ ისურვებდა ყოფნას.
11. ზოგადად თქვენი გულისსიტყვები კაცობრივია. ყოვლადძლიერი ღვთის რწმენით იწინამძღვრეთ და ყველაფერს ქარი გაფანტავს. „თმაი თავისა თქუენისაი არა წარწყმდეს“ (ლუკ. 21, 18). „იესო ქრისტე გუშინ და დღეს და იგი თავადი არს უკუნისამდე“ (ებრ. 13, 8).
გაიხსენეთ წმინდანთა განსაცდელები და მშვიდად იყავით. ნუ დამწუხრდებით, რადგან ვნების ეშმაკი მაცდუნებელ და გამაღიზიანებელ სურათებს იმისთვის გვიხატავს, რომ მახინჯი და სახიფათო წინასწარგანწყობა გამოიწვიოს. სიკვდილის ჟამის იდუმალებაზე ფიქრს კი სიმშვიდე მოაქვს.
ილოცეთ, შვილებო, და ნუ გეშინიათ. ზესთამბრძოლი ღვთისმშობელი ძლევას ისევ ჩვენ მოგვანიჭებს. იფიქრეთ დის ძვირფას სულზე, გააცნობიერეთ მისი განუზომელი ღირებულება, რადგან ქრისტე მისთვისაც მოკვდა.
12. ყველაფერი მოითმინე. გახსოვდეს ქრისტე, რომელსაც ლანძღავდნენ, სილას აწნავდნენ, შოლტით სცემდნენ და ბოლოს ჯვარს აცვეს. მან კი ჩვენთვის ყველაფერი დაითმინა; ჩვენც, ვისაც ამდენი ცოდვა გვაქვს, მსგავსად უნდა მოვითმინოთ მისი სიყვარულისა და ჩვენი სულების ცხონებისთვის.
გახსოვდეს, რომ შენ შესახებ თქმული ყოველი ბოროტი სიტყვა თითო ოქროს გვირგვინიცაა. როცა ვინმეს შეურაცხყოფენ და უხეშ სიტყვას ეუბნებიან, სტკივა, მაგრამ ეს ტკივილი ვნებებისთვის, სულის ჭრილობებისთვის სამკურნალო ბალზამი ხდება. ვერც ერთი სათნოება ისე ვერ განწმენდს ადამიანს ამპარტავნებისა და სიdვის ვნებისგან, როგორც მოთმინებითა და დუმილით ატანილი შეურაცხყოფა და უგულებელყოფა.
13. მივიღე შენი სევდიანი წერილი. ყურადღებით წავიკითხე, ჩემი სული ტკივილით აღივსო, ვტიროდი, ცრემლითა და გლოვით ვილოცე შენთვის. მოითმინე, შვილო, ღმერთმა ასე იმიტომ მოაწყო, რომ ძალიან უყვარხარ. ალბათ, კარგად რომ ყოფილიყავი, ყურადღებით არ მოეპყრობოდი შენს თავს. ახლა კი, სნეულების დროს ღმერთმა ამდენი სიმდაბლე, თავისბრალობა და მოთმინება მოგმადლა და ეს სათნოა მისთვის.
ყოველთვის მადლობა შესწირე ღმერთს, რადგან მან, როგორც მამამ, თითოეული სულისთვის უმჯობესი იცის და, შესაბამისად, ცხონებისთვის სხვადასხვა საშუალებით მოგვიწოდებს იმის მიუხედავად, ვაცნობიერებთ თუ არა ამას ადამიანური არასრულყოფილებისა და შეზღუდულობის გამო.
მოითმინე, შვილო, ღმერთმა, რომელმაც ეს სნეულება მოგცა, იცის, რომ ამაში დიდი სარგებელია დაფარული.
ყველა ბოროტებაში სიკეთის მარცვალი იმალება. ამიტომ მოითმინე და მოწამეობად ჩაგეთვლება.
იფიქრე, რომ ვინც სამოთხეში, ღვთის სასუფეველში შევიდა, მოწამეობრივი ცხოვრება გაიარა: ზოგმა ავადმყოფობით, ზოგმა – შრომით, ზოგმა – ტკივილითა და დევნით.
თითოეული ჩვენგანი თავისი ძალების შესაბამის ჯვარს ტვირთულობს, რომ მივემსგავსოთ ქრისტეს, რომელმაც დედამიწაზე ცხოვრების დროს ჩვენთვის ჯვარი იტვირთა. ასე რომ, მხოლოდ მაშინ ვიდიდებით ქრისტესთან ერთად, თუ მასთან ერთად ვევნებით.
14. ხსნის იმედს ნურასოდეს დაკარგავ, გოდებით მოუხმე უფალს და იტირე. ღმერთი არასოდეს უგულებელყოფს ცხონების მსურველ და მონანულ სულს, როგორც არ უნდა დაშავდეს ის ბრძოლისას.
ღმერთმა იცის ჩვენი ბუნების უძლურება. თიხა წყლის ძალას როგორ გაუძლებს, თუ ღმერთმა სულიწმიდის მადლით არ გამოწვა იგი? ღმერთმა, როგორც შეუმცდარმა თვალმა, იცის, რომ თუ ხელს გაგვიშვებს, დავეცემით და დავიღუპებით. ამიტომ არ უშვებს ისე გამოვიცადოთ, როგორც ეს ეშმაკს სურს. ღმერთმა რომ დაგვტოვოს, ბოროტი ყველას ერთად ჯოჯოხეთში ჩაგვყრიდა; მაგრამ სახიერი ღმერთი მას ხელს უშლის და იმდენის უფლებას აძლევს, რამდენის ტვირთვაც შეუძლია თითოეულ სულს.
ბრძოლის დროს როგორც არ უნდა დავიჭრათ, სიმხნევეს ნუ დავკარგავთ, ჭრილობებს მივხედოთ და განვაგრძოთ ბრძოლა. როცა ღმერთი დაინახავს ჩვენს შრომასა და გადარჩენის მცირე სურვილს, გამარჯვებას მოგვანიჭებს.
დიდი ბოროტებაა, როცა მეომარი ბრძოლაში სიმხნევეს კარგავს, რადგან მტერი მაშინვე გაშმაგებით ესხმის თავს, რომ დაამარცხოს. ამიტომ, შვილო, გამხნევდი და იმედს ნუ დაკარგავ, თქვი: „მირჩევნია ღვთის სადიდებლად ბრძოლაში მოვკვდე, ვიდრე ეშმაკთან ბრძოლა მივატოვო და ამით ღმერთი დავამწუხრო“.
15. შვილო, მოთმინება უნდა ვიქონიოთ და უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე დაუღალავად ვითხოვოთ ღვთის მოწყალება. რატომ ეწოდა ქანანელ დედაკაცს ნეტარი? „არცაღა ისრაელსა შორის ესოდენი სარწმუნოებაი ვპოვე“ (მათ. 8, 10), სარწმუნოებისა და იესოს მიმართ გულმოდგინე თხოვნის გამო: „შემიწყალე მე, უფალო, ძეო დავითისო, რამეთუ ასული ჩემი ბოროტად ეშმაკეულ არს“ (მათ. 15, 22).
იესომ ის განდევნა, ყურადღება არ მიაქცია, დედაკაცი კი არ დუმდებოდა, ყვიროდა, სანამ თავი არ შეაწყინა ქრისტეს, რომელიც, ალბათ, გამოცდიდა მას, ბოლოს კი შეუსრულა თხოვნა.
16. ყველაფერი ისე მოითმინე, შვილო, როგორც ქრისტესთვის გაყიდულმა მონამ, რომელსაც კიცხავენ, უდიერად ეპყრობიან, არაფრად აგდებენ და როგორ აღარ ამცირებენ, ის კი ყველაფერს ითმენს, რადგან თავისუფლება არ აქვს. შენც ასე იფიქრე საკუთარ თავზე, შვილო. იესოს სახელოვანი მონობისთვის ყველაფერი უნდა აიტანო, რომ ქრისტემ ზეციურ იერუსალიმში საუკუნო თავისუფლება მოგანიჭოს.
17. შვილო, იტვირთე ძმები. ვიცი მათი სიმძიმე; ჩემი თვალისგან დაფარული არ არის, რასაც ითმენ. მაგრამ ვისთვის ითმენ ყველაფერს? მხოლოდ და მხოლოდ ქრისტესთვის. განა ის ამის ღირსი არ არის? რომელი კეთილი საქმე, ან სათნოება შეიძლება გაუტოლდეს ღვთის სიყვარულსა და შემწყნარებლობას, რომელსაც ჩვენდამი ავლენს? ჩვენ ვითმენთ, თუ ქრისტე განგვამტკიცებს უხილავად? ქრისტე შეგვეწევა. ასე რომ არ იყოს, ვინ შეძლებდა სულების ამხელა სიმძიმის ტვირთვას იმ დროს, როცა საკუთარი თავიც ვერ გვიტვირთავს? ერთადერთი, რაც უნდა შევძლოთ, არის ლოცვა, რომ ღმერთმა მოგვცეს მოთმინება, რათა ჩვენი მოვალეობის შესაბამისად ვიტვირთოთ მათი უძლურებები, ვის გამოც პასუხისმგებლობას ვატარებთ.
თითოეულ ჩვენგანს თავისი ძალის შესაბამისი ტვირთი აქვს, ღმერთი კი ხედავს ჩვენს უმწეობას და შეგვეწევა.
ნუ დრტვინავ, ნუ ჩაიმუხლავ, შვილო. სარბიელზე გამოსვლის დროა. გაიქეცი ზეციური მოწოდების ჯილდოს მოსაპოვებლად. ნუ გეშინია, ქრისტე, რომლის სიყვარულისთვისაც თავსიდე ღვაწლი, უხილავად შენ გვერდით იმყოფება.
18. გისურვებ, უფალმა მოგცეს მოთმინება, განათლება, გულისხმისყოფა და ჯანმრთელობა, რომ სიბრძნითა და სიმშვიდით შეძლო ძმობის ხომალდის მართვა. შფოთი არასოდეს შეწყდება, რადგან არსებობს ეშმაკი, რომელიც მუდმივად თავს გვესხმის თავისი ბოროტებით. უდრტვინველად მოვითმინოთ ძმების უძლურებები და შინაგანად დავიმდაბლოთ თავი, მაგრამ კრებულის მართვის საკითხში წინამძღოლის ადგილი შევინარჩუნოთ.
მოთმინება იქონიე, შვილო. თითოეული ადამიანი შრომის მიხედვით მოიმკის. ღვთისთვის ვიშრომოთ. ვინც ღვთისგან სასყიდელს ველით, არ უნდა მივეცეთ მწუხარებას და სასოწარკვეთილებას.
19. ყველაფერი რწმენითა და სასოებით უნდა ვაკეთოთ, რადგან „ყოველი, რომელი არა სარწმუნოებით არს, იგი ცოდვა არს“ (რომ. 14, 23). როგორც არ უნდა გაშმაგდეს ვნებების ზღვა და მის ტალღებს ჩვენი ჩაძირვის ძალა ჰქონდეს, ჩვენ უფალზე დავამყაროთ იმედი და მაშინ ტალღები საპნის ბუშტებივით შეენარცხება იესოს მიმართ სასოებისა და სიყვარულის კლდეს.
სულის სიმხნევეს ნუ დაკარგავთ, როცა განსაცდელები გარს შემოგერტყმებათ, არამედ კეთილი აზრებით აენთეთ და გაიხსენეთ უფლის სხვადასხვა გამონათქვამი. ეს გონებას გაგინათებთ და მიხვდებით, თუ როგორ გაუმკლავდეთ ყოველ განსაცდელს. თავი ვაიძულოთ, რომ ჩვენი სულის ლამპარი ზეთით ავავსოთ და უფალს მღვიძარე, კეთილი საქმეების ზეთით სავსე დავხვდეთ, რათა საუკუნო სიხარულისა და მხიარულების ღვთაებრივ სასძლოში შევიდეთ.
ბრძოლა მცირე არ არის, არც ერთ დღეში მთავრდება და ჩვენს უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე გაგრძელდება. ამიტომ, მოდით, ჩვენი იესოს უტკბესი სახელით აღვიჭურვოთ, რომ ეშმაკისთვის ჩვენს გულში ადგილი არ დარჩეს. მაგრამ იესოს ხსოვნა რომ გვქონდეს, ამისთვის დიდი გულმოდგინება, თავის იძულება, სარწმუნოება, იმედი, შეუპოვრობა, მოთმინება და დროა საჭირო.
20. ქრისტეს იმედი გქონდეს და ეშმაკების მუქარის ნუ შეგეშინდება, არამედ უფლის მახლობლად მკვიდრობდე და თქვი: „ღვთისა ჩემისა მიერ გარდავხედ ზღუდეთა“ (2 მეფ. 22, 30), ესე იგი, ეშმაკთა დაბრკოლებებს ჩემი ღვთის ძალით ვძლევ.
ეცადე კარგად დაიწყო, მაშინ დასასრულიც წარმატებული გექნება. როგორც დაიწყებ, ისე განაგრძობ სვლას.
ნუ უგულებელყოფ შენს მცირე ნაკლს, ნუ იტყვი: „ეს არაფერია“. არა. მცირე დიდი გახდება და მისგან სხვა ბოროტებაც იშვება. ის, ვინც მცირეზე არ იზრუნებს, დიდ ცოდვაში ჩავარდება.
21. ნურაფერზე დამწუხრდები გარდა იმისა, რომ ზოგიერთ საკითხში მოუთმენლობას იჩენ, რითაც კარგავ საუკუნო სასყიდელს და ლოცვაში კადნიერებას ღვთის წინაშე. ილოცე, რომ უფალმა მოთმინებისა და სულგრძელობის სიმდიდრე გაგიმრავლოს, ამ საგანძურით კი სხვებსაც გაამდიდრებ.
ძალიან გთხოვ, ნუ დაკარგავ სულიერ სიმხნევეს, არამედ ღვთის მტკიცე რწმენით აღიჭურვე, რადგან უფალი ჩვენს ძალებზე აღმატებულ განსაცდელს არ დაუშვებს ჩვენზე.
22. შვილო, მოუთმინე შენს შვილებს. რას ვიზამთ, მართალია, ცელქი ბავშვები არიან, მაგრამ სხვაგვარადაც ვერ იქნება. ნებისმიერ შემთხვევაში ჩვენ უნდა მოვითმინოთ. ყველაფერს გულთან ახლოს ნუ მიიტან, ზედმიწევნით ნუ გამოიკვლევ, წვრილმანებს ნუ გამოეკიდები, რადგან მუდმივად გულდამძიმებული შენს ჯანმრთელობას ავნებ და უარესი იქნება. ყურადღებას ნუ მიაქცევ მათ ანცობას, უფრო მეტი ილოცე და ლოცვა სასწაულს მოახდენს. მაშინ ისინი სასწაულებრივად, ძალისხმევის გარეშე გახდებიან მშვიდი და წყნარი ბავშვები. ბავშვობაში ბევრი ყოფილა ძალიან ცელქი, შემდეგ კი ყველაფრით გასაოცარი ადამიანები დადგნენ. ცელქი ბავშვები, ჩვეულებრივ, გონიერებიც არიან და ხვალ-ზეგ შენი ამაგი, შესაძლოა, ასწილად დაგიფასდეს.
შვილო, სიმხნევეს ნუ დაკარგავ. სანამ ამ ამაო სოფელში ვცხოვრობ, იმედი მაქვს, ღვთის შეწევნით, ყველა გასაჭირში დაგეხმარები. ვიცი, რომ პასუხისმგებლობა მუდმივ ტვირთად მაწვება, ჩემი თავისუფალი დრო კი მცირდება, მაგრამ შევეცდები, რამდენადაც ძალა შემწევს, შეგეწიო.
23. გზა, რომელსაც ადამიანი მიჰყავს იმ ცხოვრებისკენ, სადაც არ არის ტკივილი, ეკლითა და კუროსთავითაა მოფენილი. ვისაც ამ გზის გავლა სურს, ხშირად სისხლი სდის, სტკივა; ხშირად სასოწარკვეთილებაც მოიცავს. მაგრამ მისდამი სასოება, ვინც ეუბნება: „არა დაგიტეო, არცა დაგაგდო შენ" (ებრ. 13, 5), და პავლე მოციქულის სიტყვები: „რომელ ჭირს შეუძლია ჩვენი ქრისტეს სიყვარულისგან განშორება?" (რომ. 8, 35) – მის გულს განამტკიცებს, რომ ბოლომდე დაითმინოს.
როცა ადამიანს სურს ზღვა გადაცუროს და მოპირდაპირე ნაპირს მიაღწიოს, სადაც ხსნა ელის, კარგად დაფიქრდება, ძალებს აწონ-დაწონის და როცა მიხვდება, რომ ამის უნარი შესწევს, ზღვაში გადაეშვება და გაცურავს. რაც უფრო წინ მიიწევს, მეტ დაღლას გრძნობს და ტალღებიც უფრო გაშმაგებული ეჩვენება, ვიდრე თავიდან. გულში ნელ-ნელა შიში ეპარება, რაც კიდევ უფრო აცლის ფიზიკურ და სულიერ ძალებს. თუ შიშს განაგდებს და იფიქრებს, რომ გამოსავალი ერთია: მთელი არსებით ეცადოს ზღვის გადაცურვას, რადგან შიშის გამო შეიძლება დაიხრჩოს, მაშინ ასეთი თავის გამხნევებით ადამიანი ნაპირსაც მიაღწევს და გადარჩება კიდეც.
ხოლო თუ ორნი მიცურავენ, ერთ-ერთს კი შეეშინდება და იძირება, მეორე მას ამხნევებს, დაუძლურებულ გულისსიტყვას განუმტკიცებს, იმ საფრთხეზე მიუთითებს, რაც სიმხდალემ შეიძლება მოუტანოს, ხელსაც შეაშველებს და ასე ადამიანი გადარჩება. „ძმა, ძმისა შემწე, ვითარცა ქალაქი ძლიერი“ (იგავ. 18, 19).
24. მონაზონს, ისევე როგორც მეომარს, უიმედობა არ შეჰფერის. რამ უნდა მისცეს ძალა, რომ იარაღი ატაროს და ღამის დამქანცველი სამხედრო გადაადგილებები, თუ თავდასხმები განახორციელოს გამარჯვების მოსაპოვებლად?
ასევეა გონიერი მტრის წინააღმდეგ მებრძოლი მონაზონიც – ქრისტეს სულიერი მხედარი. იგი თავის სულიერ მიზანს მხოლოდ გამამხნევებელი იმედითა და საკუთარი თავის მსხვერპლად შეწირვით მიაღწევს.
25. ოდნავადაც ნუ იდარდებთ. ყველაფერი გაივლის და ქარიშხალი დაცხრება. სასოწარკვეთილება ნუ მოგიცავთ; ღვთისა და ღვთისმშობლის იმედი გქონდეთ. უფალი არასოდეს, არასოდეს მიატოვებს იმ დამაშვრალ სულებს, რომლებიც ცხონებას ეძებენ. ეშმაკი გაშმაგდა, რადგან გეგმები ჩაუშალეს – რამდენის გაკეთება ჰქონდა მიზნად დასახული. დიდება შენდა, ღმერთო, ყველაფრისთვის. იტვირთეთ, შვილებო, ჯვარი; ქრისტესთან ერთად ჯვარს ეცვით და მალე ბრწყინვალე აღდგომა მოვა. ახლა რამდენადაც გიჭირთ, მით მეტად იგრძნობთ თავისუფლების სიხარულს. ასეა დასახული ქრისტიანთა ცხოვრება: ჭირითა და მწუხარებით. ვისაც სურს, თავისი ცხოვრებით ღვთის მიმდევარი იყოს, მრავალ სატანჯველს გაივლის.
გამხნევდით და ნუ გეშინიათ, ქრისტეს მტკიცე რწმენა გქონდეთ. ის ყოვლისშემძლეა. როგორც არ უნდა გამძვინვარდეს სატანა, ქრისტეს წინაშე, მისი ძლიერების წინაშე ეშმაკის ყველა მანქანება განქარდება.
მხოლოდ ილოცეთ და დამშვიდდით. მიენდეთ ღვთის განგებულებას. ყველა ტანჯვას კეთილი დასასრული ექნება. ჩემი მოძღვარი დიდი განსაცდელების დროს ჭვრეტად აღიტაცებოდა!
ჩვენი ქრისტე გვეუბნება, თუკი მე მომიძულეს, თქვენც მოგიძულებენ; თუკი მე მდევნეს, დამგმეს და მწყევლეს, თქვენც გდევნიან, დაგგმობენ და დაგწყევლიან. ასე იმიტომ მოიქცევიან, რომ არ იცნობენ ღმერთს და „არა იციან, რასა იქმან" (ლუკ. 23, 34).
ჩვენ, შვილებო, ვიცით ღმერთი და ვინაიდან ის გვიყვარს და ღვთისანი ვართ, სოფელს ვძულვართ, რადგან სოფელი არ ეთანხმება უფალს!
მაშ, გამხნევდით, შვილებო. ჩვენ მისი მიმდევრები ვართ, ვინც ჯვარს აცვეს. ჩვენც ჯვარს ვეცმევით განსაცდელებში, მასავით აღვდგებით და მასთან ერთად ვიდიდებით უკუნითი უკუნისამდე.
ეშმაკმა ქარიშხალი აღძრა, მაგრამ ის ჩაცხრება, რადგან ღმერთი ყოვლისშემძლეა, მისი ღვთაებრივი ნების გარეშე კი შეუძლებელია რაიმე მოხდეს.
ღმერთი არის ჩვენთან, რომელთა ქრისტეს მიერ ნათელგვიღებიეს, ქრისტე მეფობს ჩვენში და არ გვეშინია. შესაძლოა, განსაცდელში აღმოვჩნდეთ, მაგრამ ახლოსაა ჩვენი მხსნელი, რომელმაც თქვა: „მე მიძლევიეს სოფელსა" (იოან. 16, 33). შესაბამისად, ჩვენც ვძლევთ, თუნდაც ამჟამად ზღვა სახიფათოდ იყოს აზვირთებული.
ნურავისი შეგეშინდებათ, მხოლოდ ღვთისა გეშინოდეთ, რომელსაც შეუძლია გეენიის ცეცხლში ჩაგვაგდოს, თუ არ გავფრთხილდებით.
ასე რომ, „ნეტარ იყვნენ დევნულნი სიმართლისათვის, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათაი“ (მათ. 5, 10). ნუ დაგავიწყდებათ, რა დაითმინეს პირველმა ქრისტიანებმა ქრისტეს სარწმუნოების შესანარჩუნებლად: დევნილები და შეჭირვებულები კატაკომბებში იმალებოდნენ. ჩვენც ნეტარნი ვართ, რომ ღვთის თაყვანისცემისა და უბიწოების დაცვის სურვილისთვის ვიდევნებით!
ბევრს გადავიტანთ, ბოლოს კი ძლევა ჯვარცმულ იესოს მიენიჭება; ჯვარია ჩვენი სახელოვანი დროშა. მაშ, ნუ გეშინიათ, ჩვენთან არს ღმერთი.
2. მიენდე ღმერთს, რომელიც ყველა ქმნილებაზე ზრუნავს. თუკი ღვთის ნების გარეშე ხიდან ფოთოლიც კი არ ვარდება, როგორ არ იზრუნებს უფალი ადამიანზე, თავის მადლისმიერ ძეზე, ქრისტიანზე? მაგრამ ეშმაკი, რომელმაც იცის შენი უძლურება, განგცდის, რომ გტანჯოს.
როდესაც სასოებას უფალზე ვამყარებთ, საძირკველი კლდეზეა დაშენებული, ამიტომ ქარი და ღვართქაფი ვერ წაგვლეკავს. მაგრამ როცა საკუთარი მცდელობის იმედი გვაქვს, საძირკველი ქვიშაზე დგას და ადვილად ვეცემით.
ნუ დარდობ, ყველაფერი გაივლის. ასეა დასახული ცხონებულთა გზა – ჭირითა და მწუხარებით.
3. რატომ ხარ დაღონებული და დარდით დატანჯული? მწუხარების სულს საკუთარი თავის გამხნევებით და ნუგეშით უნდა დაუპირისპირდე, რომ ეშმაკის მიერ მოწოდებულ სასოწარკვეთილების აზრებს სძლიო. თუ ყურს დაუგდებ, რასაც მწუხარების ბოროტი სული შთაგაგონებს, იმედის სიხარულს ვერასოდეს იხილავ.
ის, რაც საღვთო წერილშია მოთხრობილი, ჩვენს დასარიგებლად დაიწერა, რომ ამის მეშვეობით მაცდუნებელ და დამღუპველ ურჩხულს შევებრძოლოთ.
მრავალმოწყალე მამამ მისკენ მიმავალი უძღები შვილი რომ დაინახა, მიეგება, გულში ჩაიკრა და ეამბორა, არ შეეზიზღა მისი უწმინდურობა, გარეგანი და შინაგანი უბადრუკი მდგომარეობა. ვინ შეძლებს აღწეროს მამის განცდა საყვარელ შვილთან შეხვედრისას, როცა თავისი ძე მკვდარი და დაკარგული ეგონა, ის კი ცოცხალი და მონანული იხილა? ეს სიხარულის განცდა საქმემ აჩვენა: მამამ შვილი მაშინვე უწინდელ მდგომარეობამდე აღამაღლა – ძეობა და მემკვიდრეობა დაუბრუნა.
ვისთვის მეტყველებდა უფლის სათაყვანო ბაგეები? განა ჩვენ არ გვანუგეშა, რომ უიმედობის ქარიშხალი როცა შეგვარყევს, ჩვენი ხომალდი ზეციერი მამისადმი სასოების, მისი მოწყალებისა და სიყვარულის ღუზას მივაბათ?
უფალმა დედამიწაზე დააარსა ეკლესია – თავისი სასძლო, რომ იგი ღვთის შვილებისთვის ევედროს ღმერთს. ჩვენს განსაწმენდად, წმინდასაყოფად და უფალთან შესაერთებლად საღვთო ევქარისტიის დიდი საიდუმლო დაგვიტოვა. თუკი ძველ აღთქმაში ცოდვილებს ზვარაკთა და ვაცთა სისხლი განწმენდდა, მით უმეტეს ქრისტეს სისხლი – ყოველგვარ ცოდვას ჩამოგვბანს! „რამეთუ უკუეთუ სისხლი იგი ვაცთა და ზუარაკთა, და ნაცარი იგი დიაკეულთა, რომელი ეპკურებოდა შეგინებულთა მათ და განსწმენდდა მსგავსად ხორცთა მათ განწმენდისათა, რავდენ უფრო ს სისხლმან ქრისტესმან, რომელმანიგი სულითა საუკუნოდ თავი თვისი შეწირა უბიწოდ ღმრთისა, განწმიდნეს გონებანი თქუენნი მკუდართაგან საქმეთა მსახურებად ღმრთისა ცხოველისა!" (ებრ. 9, 13, 14)
ეშმაკი, რომელსაც სიძულვილისა და შურის გამო არ მოსწონს, როცა ადამიანი სულიერად ხარობს, მის გასამწარებლად და მოსაწამლად ყველა ღონეს ხმარობს. ეს არის მისი სიხარული და მონაგები. მაგრამ ჩვენ სულიერი საშუალებებით უნდა ვეცადოთ თავი გავიმხნევოთ, ვინუგეშოთ და შევეწინააღმდეგოთ ეშმაკის მრავალგვარ მანქანებას.
ღვთის მსასოებელი ვინ დარჩენილა შერცხვენილი? ან სასოწარკვეთილი ვინ ცხონებულა? ეშმაკს სასოების მქონე ადამიანის ეშინია, რადგან გამოცდილებით იცის, როგორი მრავალმოწყალე ღმერთი გვყავს. თუკი საკუთარი მამის მოიმედე შვილი მცდარი გზით არასოდეს ივლის, მით უმეტეს ის, ვინც მამათა მამაზე სასოებს, რომლის სიყვარულიც, როგორც ზეცა უფსკრულს, ისეა სხვა სიყვარულს დაშორებული და მას ვერასოდეს შეედრება!
ადამიანმა ათასჯერაც რომ შესცოდოს მომაკვდინებლად, თუ მთელი ძალით აიძულებს თავს სინანულისთვის, ვინაიდან სასოებს, არასოდეს დარჩება შერცხვენილი.
ვისთვის ევნო ქრისტე? განა ურჩხულის მიერ მოწყლული ჩვენი სულებისთვის არ ევნო? „რაჟამს უკბინის გუელმან კაცსა, და მოჰხედნის გუელსა რვალისასა და ცხოვნდის" (რიცხვ. 21, 9)
მდაბალო სულო, შენც ჩვენი ზეციერი მამის უტკბეს ნაწლევთა იმედი გქონდეს, რადგან უფალს არასოდეს განუგდია და მოუძულებია ვინმე. ყველას იღებს, მისი მოწყალების უსასრულო სივრცე კი არასოდეს ივსება; პირველსაც სწყალობს და უკანასკნელსაც არ გამოარჩევს სხვებისგან, არამედ დიდი სახიერების გამო ყველას თანაბრად იწყნარებს.
რაც უფრო ცოდვილია მონანული ადამიანი, მით მეტი პატივი მიეგება ღვთის მოწყალებას.
„...დიდება მოწყალებასა შენსა, დიდება გარდამოსვლასა შენსა, მხოლოო კაცთმოყვარე“.
4. ზომაზე მეტად რატომ დარდობ და მწუხარებ? ღვთის განგების გარეშე არაფერი გვემართება, ამიტომ შეუძლებელია შემთხვევითი გარემოება გვმართავდეს. ღვთისთვის ცნობილია, რაც ჩვენს თავს ხდება. შესაბამისად, ჩვენს ძალაზე აღმატებული არაფერი შეგვემთხვევა!
დაე, ის დანთქას მწუხარებამ, ვისაც ღვთის განგების არ სჯერა და ეს, რა თქმა უნდა, მართებული იქნება. ხოლო ჩვენთვის, ვისაც გვწამს, რომ ღმერთი ყველგანაა და არ არსებობს ქმნილება, რომელზეც ის არ ზრუნავდეს, გაუმართლებელია ზომაზე მეტად წუხილი, ამით ვამჟღავნებთ, რომ სარწმუნოება და ღვთივგანათლება გვაკლია. „ნეტარია უფლის მსასოებელი ადამიანი, რადგან როგორც ლომს, არავისი ეშინია“ (იგავ. 28, 1). თუ ღმერთი განსაცდელს უშვებს, იყოს, უფალო, ნება შენი. „ვინ ცნა გონებად უფლისა ? ანუ ვინ თანა-მზრახველ ეყო მას?" (რომ. 11, 34) ვის შეუძლია გამოიძიოს ღვთის განგებულება?! „უკუეთუ არა...იქმნეთ ვითარცა ყრმანი [რწმენითა და უმანკოებით], ვერ შეხვიდეთ სასუფეველსა ცათასა“ (მათ. 18, 3).
5. საშინელი ქარიშხალი ამოვარდა ტიბერიის ზღვაზე. სახიფათო ქარი იესოსა და მისი მოწაფეების პატარა ნავს ჩაძირვით ემუქრება. მოწაფეები შიშისგან თავზარდაცემულები არიან. სიცოცხლისა და სიკვდილის უფლის გარდა ყველას ღვიძავს. „აღსდეგ, უფალო, – ყვირიან სასოწარკვეთილები – წარვწყმდებით“ (ლუკ. 8, 24).
მაშინ აღიმართება ის, ვისაც ყველაფერი ხელთ უპყრია, შერისხავს ზღვასა და ქარს და დიდი დაყუდება ისადგურებს.
დაე, ჩვენც ვირწმუნოთ იესოს ძალა, მაშინ განსაცდელი იარაღს დაყრის და დიდი მყუდროება დაისადგურებს.
ვისი სიყვარულისთვის იტანჯებით? თავი საფრთხეში ჩაიგდეთ თქვენი დების გამო – ვისი სიყვარულისთვის? სიყვარულის გამო ვისი მცნების აღმასრულებლები გახდით? მიპასუხებთ: „ჩვენი ქრისტეს სიყვარულისთვის, ვისზეც იმედს ვამყარებთ, რომ მისი ძალით ყველაფერს კეთილი დასასრული ექნება“.
კარგი, ძალიან კარგი. რადგან ქრისტე თავად ის არის, ვინც თმის თითოეულ ღერს აღრაცხავს. გვგონია, რომ მისი ნება-სურვილის გარეშე რაიმე მოხდება? და თუკი ღვთის განგება გვიცავს, რამ უნდა შეგვაშინოს? უფრო მეტად მისი გვეშინოდეს, ვისაც შეუძლია გეენიის ცეცხლში ჩაგვაგდოს ჩვენი ცოდვების გამო.
იმის ნაცვლად, რომ ქრისტესმიერი სიმხნევე და სიქადული გქონდეთ მის სადიდებლად, ვინც ასეთი ღვაწლის ღირსი გაგხადათ, თქვენ პირიქით, მწუხარებით, გულისსიტყვებითა და დრტვინვით აღივსეთ? ვიმეორებ, უნდა გეამაყათ, რომ თქვენ, უბადრუკები და უღირსები, უფალმა ღვთის განგების იარაღად გაქციათ იმ რჩეული სულების ხსნისთვის, რომლებისთვისაც ქრისტე მოკვდა.
ღვთის გულისთვის, ნუ დამწუხრდებით! ნუ მოინდომებთ იმ სასყიდლის დაკარგვას, რომელიც ზეცაში აურაცხელი იქნება.
საღვთო სიტყვის ქადაგება შედარებით მცირე სათნოებაა, უფლისთვის თავის გაწირვა კი – სრული სიყვარულია. ეს იგივეა, რომ სული დადო მოყვასის სიყვარულისთვის.
რა თქმა უნდა, რთული და სახიფათოა ამ სათნოების მოპოვება. მაგრამ განა შეიძლება მაღალ წოდებას შრომისა და ჯაფის გარეშე მიაღწიო? ნუ დავივიწყებთ ღვთაებრივი ჯვარცმის მნიშვნელობას – ჩვენც მოვალე ვართ პატარა მხსნელებად ვიქცეთ, როცა, ღვთის ნებით, ამის დრო დადგება.
„უკუეთუ მე მდევნეს, თქუენცა გდევნნენ“ (იოან. 15, 20), თუკი მე განმიკითხეს და ცილი დამწამეს, თქვენც ასევე მოგექცევიან. და როცა ყოველივე ამას დაითმენთ ჩემი სახელის გამო, „გიხაროდენ და მხიარულ იყვენით, რამეთუ სასყიდელი თქუენი ფრიად არს ცათა შინა“ (მათ. 5, 12).
დავინახოთ, რომ ღმერთი ჩვენი მამაა. დაე, განვისვენოთ მისი საიმედო მკლავების სითბოში მოქცეულებმა. მან იცის, როგორ მოაგვაროს ყველაფერი ჩვენს სასიკეთოდ.
როგორც ადამიანებს (მე პირველს), თავიდან გვეშინია, რომ ჩვენი ადამიანური უძლურება გამოჩნდება. მაგრამ შემდეგ კეთილი კვირინელი – ღვთის მადლი – მოდის, ჩვენს ჯვარს ტვირთულობს და გოლგოთაზე უფრო ადვილად ავდივართ.
განა ქრისტეს არ შეეშინდა გეთსამანიაში? რას ნიშნავდა წმინდა ოფლის წვეთები? ეს ხომ ადამიანურ უძლურებას ახასიათებს. მაგრამ შემდეგ როგორც ღმერთმა, მშვიდმა და წყნარმა, როგორც უმანკო კრავმა, სიცოცხლე გასწირა უმადური ადამიანისთვის.
6. ყველაფერი მოვითმინოთ, რომ ყოველთა ღმერთი მოვიპოვოთ. როცა ჭირს ვითმენთ, მაშინვე მომავალი სიკეთე განემზადება ჩვენთვის. როცა ამქვეყნიურ სიხარულს ვიკლებთ, უეჭველია, ჩვენს უკვდავ სულებში ღვთის სიხარულს დავიუნჯებთ. შეუძლებელია, აქ მოკლებული სიკეთის სანაცვლოდ მარადიული სიკეთით არ დავტკბეთ!
დაე, ცოტა რამ გავცეთ დედამიწაზე, რომ ღვთის წყალობათა ხელშეუხებელი ბანკიდან აქ გაცემული იქ პროცენტით მივიღოთ.
სათნოებათა თესლი ვთესოთ, რომ კეთილსურნელოვანი ყვავილებით შემკული საუკუნო დიდების გვირგვინით დავიმშვენოთ თავი.
7. არ უნდა გაგვიკვირდეს, როცა ვნებები და უძლურება გვებრძვის, არამედ ღმერთს ვევედროთ, მოგვცეს მოთმინება – როგორც სულის, ისე სხეულის ჭრილობების ეს საუკეთესო ბალზამი. მოთმინება გამორჩეული ბრილიანტია, რომელიც ამშვენებს ქრისტიანს და ჩვენი ცხონების ძნელად სავალ გზას გვიმსუბუქებს.
მოთმინება სულის სიმამაცე, საყრდენი და ღრმა ფესვია, რომელსაც მყარად უჭირავს ხე, როცა მას ქარი არხევს და ნიაღვარი აწყდება.
როცა დაეცემი, ადექი და როცა შესცოდავ, შეინანე. ღვთის მოწყალების უკიდეგანო ზღვის შემყურეს გულში სასოწარკვეთილების შხამი ნურასოდეს შეგეპარება. ადამიანმა რამდენიც არ უნდა შესცოდოს, სინანულით მისი ცოდვები ღვთის სახიერების ზღვაში იკარგება და უჩინარდება.
8. მადლობა შესწირე ღმერთს, რომელსაც, როგორც ვხედავ, ძალიან უყვარხარ. რომ არ უყვარდე, ისე არ იქნებოდი, როგორც ახლა ხარ. შენ დაღუპული გგონია თავი, მე კი ვხედავ, რომ სულიერად ძალიან კარგად ხარ. ოღონდ სასოწარკვეთილებაში ნუ ჩავარდები; იმედს ნუ გადაიწურავ. იმედის მქონე არასოდეს შერცხვება.
ცოდვათა უფსკრულიც რომ ფარავდეს ადამიანს, თუ ის ინანიებს და იმედს არ კარგავს, ეშმაკს მისი ეშინია. რადგან ზეციერი მამის მამობრივი გული უძღები შვილის ნათქვამით „ვცოდე“, მოლბება, პირველი მირბის, გულში იკრავს, ეამბორება, ნასუქ ზვარაკს უკლავს, ზეიმობს, რადგან მისი ძე მკვდარი იყო და გაცოცხლდა (ლუკ. 15, 19-24).
ცოდვილის უიმედობა სრულიად გაუმართლებელია. განა შესაძლებელია, რომ ოდესმე ერთმა მუჭა ქვიშამ ზღვა დაფაროს?
9. უაღრესად ნეტარია ის ადამიანი, რომელსაც ღვთის ცოცხალი სასოება აქვს და უფლისადმი რწმენას, ნდობას, დიდებასა და პატივს გამოხატავს. მაშინ ღმერთი თავს ვალდებულად თვლის, რომ იზრუნოს მასზე და სრულდება წმინდა სახარების სიტყვები: „სარწმუნოებისა შენისაებრ გეყავნ შენ“ (მათ. 9, 29).
მაგრამ, საუბედუროდ, დროდადრო თავს გვატყდება განსაცდელები, რომლებიც თავბრუს გვახვევს და ტკბილი იმედის ნათელი მზე უკუნი სიბნელით იფარება. მაშინ გზაკვალი გვერევა და ბოლოს ისე ვფიქრობთ და ვმოქმედებთ, ჩვენს ქრისტიანულ მოწოდებას რომ არ შეეფერება. მაგრამ ღვთის სახიერებამ, რომელმაც იცის, რომ კაცის გონება სიყრმიდანვე ბოროტებისკენაა მიდრეკილი და ადამიანებს ქრისტიანული სრულყოფილების სიმაღლეზე დარჩენა არ შეუძლიათ, დიდებული და უსასრულო სინანულიც მოგვმადლა.
10. მოთმინება იქონიეთ, შვილებო. ბრძოლაში სიმხნევეს ნუ დაკარგავთ, განსაცდელების სიმძიმისგან მუხლი ნუ მოგეკვეთებათ, რადგან ჩვენი სახიერი ღმერთი არ დაუშვებს ჩვენს ძალებზე აღმატებულ განსაცდელს.
რატომ აძლევთ საშუალებას სატანას, რომ უფრო მეტად შეგებრძოლოთ? გწამდეთ ღვთისა და რასაც დაუშვებს, ჩვენს სასიკეთოდ იქნება. განა ჩვენ მასზე უკეთ ვიცით?
მიანდეთ უფალს თქვენი საზრუნავი და ის იზრუნებს თქვენზე. საკუთარი ნებით ნუ იმოქმედებთ, რადგან რწმენა მადლისა და ღვთის მოხილვის ნაყოფია. განა თითოეულ ჩვენგანს პირადად არ განგვიცდია ღვთის წმინდა განგებულების სასწაულები? განა N-ს ღვთის მადლი არ ეწვია? თქვენი თავდადება რომ არა, ის ქრისტეს მხედრობაში იქნებოდა? განა უფალი ჩვენთვის არ შეიწირა მსხვერპლად? დიახ! ქრისტე ჯვარზე რომ არ ასულიყო სიკვდილისთვის, დღეს არ ვიქნებოდით ის, რაც ღვთის მადლით ვართ.
ამიტომ ყველაფერი, რაც ძალიან კარგი და სულიერად ამაღლებულია, სისხლით შეიძინება. დიახ, მაგრამ სასყიდელი ძალიან დიდია, განუზომელია და დიდებაც – ანგელოზთასწორი!
მთელი არსებით მესმის თქვენი, ამიტომ მეც ვიტანჯები. განსაცდელის დროს ადამიანი ყველაფერს ივიწყებს და იქამდე მიდის, მშვიდობის დროს რომ არ ისურვებდა ყოფნას.
11. ზოგადად თქვენი გულისსიტყვები კაცობრივია. ყოვლადძლიერი ღვთის რწმენით იწინამძღვრეთ და ყველაფერს ქარი გაფანტავს. „თმაი თავისა თქუენისაი არა წარწყმდეს“ (ლუკ. 21, 18). „იესო ქრისტე გუშინ და დღეს და იგი თავადი არს უკუნისამდე“ (ებრ. 13, 8).
გაიხსენეთ წმინდანთა განსაცდელები და მშვიდად იყავით. ნუ დამწუხრდებით, რადგან ვნების ეშმაკი მაცდუნებელ და გამაღიზიანებელ სურათებს იმისთვის გვიხატავს, რომ მახინჯი და სახიფათო წინასწარგანწყობა გამოიწვიოს. სიკვდილის ჟამის იდუმალებაზე ფიქრს კი სიმშვიდე მოაქვს.
ილოცეთ, შვილებო, და ნუ გეშინიათ. ზესთამბრძოლი ღვთისმშობელი ძლევას ისევ ჩვენ მოგვანიჭებს. იფიქრეთ დის ძვირფას სულზე, გააცნობიერეთ მისი განუზომელი ღირებულება, რადგან ქრისტე მისთვისაც მოკვდა.
12. ყველაფერი მოითმინე. გახსოვდეს ქრისტე, რომელსაც ლანძღავდნენ, სილას აწნავდნენ, შოლტით სცემდნენ და ბოლოს ჯვარს აცვეს. მან კი ჩვენთვის ყველაფერი დაითმინა; ჩვენც, ვისაც ამდენი ცოდვა გვაქვს, მსგავსად უნდა მოვითმინოთ მისი სიყვარულისა და ჩვენი სულების ცხონებისთვის.
გახსოვდეს, რომ შენ შესახებ თქმული ყოველი ბოროტი სიტყვა თითო ოქროს გვირგვინიცაა. როცა ვინმეს შეურაცხყოფენ და უხეშ სიტყვას ეუბნებიან, სტკივა, მაგრამ ეს ტკივილი ვნებებისთვის, სულის ჭრილობებისთვის სამკურნალო ბალზამი ხდება. ვერც ერთი სათნოება ისე ვერ განწმენდს ადამიანს ამპარტავნებისა და სიdვის ვნებისგან, როგორც მოთმინებითა და დუმილით ატანილი შეურაცხყოფა და უგულებელყოფა.
13. მივიღე შენი სევდიანი წერილი. ყურადღებით წავიკითხე, ჩემი სული ტკივილით აღივსო, ვტიროდი, ცრემლითა და გლოვით ვილოცე შენთვის. მოითმინე, შვილო, ღმერთმა ასე იმიტომ მოაწყო, რომ ძალიან უყვარხარ. ალბათ, კარგად რომ ყოფილიყავი, ყურადღებით არ მოეპყრობოდი შენს თავს. ახლა კი, სნეულების დროს ღმერთმა ამდენი სიმდაბლე, თავისბრალობა და მოთმინება მოგმადლა და ეს სათნოა მისთვის.
ყოველთვის მადლობა შესწირე ღმერთს, რადგან მან, როგორც მამამ, თითოეული სულისთვის უმჯობესი იცის და, შესაბამისად, ცხონებისთვის სხვადასხვა საშუალებით მოგვიწოდებს იმის მიუხედავად, ვაცნობიერებთ თუ არა ამას ადამიანური არასრულყოფილებისა და შეზღუდულობის გამო.
მოითმინე, შვილო, ღმერთმა, რომელმაც ეს სნეულება მოგცა, იცის, რომ ამაში დიდი სარგებელია დაფარული.
ყველა ბოროტებაში სიკეთის მარცვალი იმალება. ამიტომ მოითმინე და მოწამეობად ჩაგეთვლება.
იფიქრე, რომ ვინც სამოთხეში, ღვთის სასუფეველში შევიდა, მოწამეობრივი ცხოვრება გაიარა: ზოგმა ავადმყოფობით, ზოგმა – შრომით, ზოგმა – ტკივილითა და დევნით.
თითოეული ჩვენგანი თავისი ძალების შესაბამის ჯვარს ტვირთულობს, რომ მივემსგავსოთ ქრისტეს, რომელმაც დედამიწაზე ცხოვრების დროს ჩვენთვის ჯვარი იტვირთა. ასე რომ, მხოლოდ მაშინ ვიდიდებით ქრისტესთან ერთად, თუ მასთან ერთად ვევნებით.
14. ხსნის იმედს ნურასოდეს დაკარგავ, გოდებით მოუხმე უფალს და იტირე. ღმერთი არასოდეს უგულებელყოფს ცხონების მსურველ და მონანულ სულს, როგორც არ უნდა დაშავდეს ის ბრძოლისას.
ღმერთმა იცის ჩვენი ბუნების უძლურება. თიხა წყლის ძალას როგორ გაუძლებს, თუ ღმერთმა სულიწმიდის მადლით არ გამოწვა იგი? ღმერთმა, როგორც შეუმცდარმა თვალმა, იცის, რომ თუ ხელს გაგვიშვებს, დავეცემით და დავიღუპებით. ამიტომ არ უშვებს ისე გამოვიცადოთ, როგორც ეს ეშმაკს სურს. ღმერთმა რომ დაგვტოვოს, ბოროტი ყველას ერთად ჯოჯოხეთში ჩაგვყრიდა; მაგრამ სახიერი ღმერთი მას ხელს უშლის და იმდენის უფლებას აძლევს, რამდენის ტვირთვაც შეუძლია თითოეულ სულს.
ბრძოლის დროს როგორც არ უნდა დავიჭრათ, სიმხნევეს ნუ დავკარგავთ, ჭრილობებს მივხედოთ და განვაგრძოთ ბრძოლა. როცა ღმერთი დაინახავს ჩვენს შრომასა და გადარჩენის მცირე სურვილს, გამარჯვებას მოგვანიჭებს.
დიდი ბოროტებაა, როცა მეომარი ბრძოლაში სიმხნევეს კარგავს, რადგან მტერი მაშინვე გაშმაგებით ესხმის თავს, რომ დაამარცხოს. ამიტომ, შვილო, გამხნევდი და იმედს ნუ დაკარგავ, თქვი: „მირჩევნია ღვთის სადიდებლად ბრძოლაში მოვკვდე, ვიდრე ეშმაკთან ბრძოლა მივატოვო და ამით ღმერთი დავამწუხრო“.
15. შვილო, მოთმინება უნდა ვიქონიოთ და უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე დაუღალავად ვითხოვოთ ღვთის მოწყალება. რატომ ეწოდა ქანანელ დედაკაცს ნეტარი? „არცაღა ისრაელსა შორის ესოდენი სარწმუნოებაი ვპოვე“ (მათ. 8, 10), სარწმუნოებისა და იესოს მიმართ გულმოდგინე თხოვნის გამო: „შემიწყალე მე, უფალო, ძეო დავითისო, რამეთუ ასული ჩემი ბოროტად ეშმაკეულ არს“ (მათ. 15, 22).
იესომ ის განდევნა, ყურადღება არ მიაქცია, დედაკაცი კი არ დუმდებოდა, ყვიროდა, სანამ თავი არ შეაწყინა ქრისტეს, რომელიც, ალბათ, გამოცდიდა მას, ბოლოს კი შეუსრულა თხოვნა.
16. ყველაფერი ისე მოითმინე, შვილო, როგორც ქრისტესთვის გაყიდულმა მონამ, რომელსაც კიცხავენ, უდიერად ეპყრობიან, არაფრად აგდებენ და როგორ აღარ ამცირებენ, ის კი ყველაფერს ითმენს, რადგან თავისუფლება არ აქვს. შენც ასე იფიქრე საკუთარ თავზე, შვილო. იესოს სახელოვანი მონობისთვის ყველაფერი უნდა აიტანო, რომ ქრისტემ ზეციურ იერუსალიმში საუკუნო თავისუფლება მოგანიჭოს.
17. შვილო, იტვირთე ძმები. ვიცი მათი სიმძიმე; ჩემი თვალისგან დაფარული არ არის, რასაც ითმენ. მაგრამ ვისთვის ითმენ ყველაფერს? მხოლოდ და მხოლოდ ქრისტესთვის. განა ის ამის ღირსი არ არის? რომელი კეთილი საქმე, ან სათნოება შეიძლება გაუტოლდეს ღვთის სიყვარულსა და შემწყნარებლობას, რომელსაც ჩვენდამი ავლენს? ჩვენ ვითმენთ, თუ ქრისტე განგვამტკიცებს უხილავად? ქრისტე შეგვეწევა. ასე რომ არ იყოს, ვინ შეძლებდა სულების ამხელა სიმძიმის ტვირთვას იმ დროს, როცა საკუთარი თავიც ვერ გვიტვირთავს? ერთადერთი, რაც უნდა შევძლოთ, არის ლოცვა, რომ ღმერთმა მოგვცეს მოთმინება, რათა ჩვენი მოვალეობის შესაბამისად ვიტვირთოთ მათი უძლურებები, ვის გამოც პასუხისმგებლობას ვატარებთ.
თითოეულ ჩვენგანს თავისი ძალის შესაბამისი ტვირთი აქვს, ღმერთი კი ხედავს ჩვენს უმწეობას და შეგვეწევა.
ნუ დრტვინავ, ნუ ჩაიმუხლავ, შვილო. სარბიელზე გამოსვლის დროა. გაიქეცი ზეციური მოწოდების ჯილდოს მოსაპოვებლად. ნუ გეშინია, ქრისტე, რომლის სიყვარულისთვისაც თავსიდე ღვაწლი, უხილავად შენ გვერდით იმყოფება.
18. გისურვებ, უფალმა მოგცეს მოთმინება, განათლება, გულისხმისყოფა და ჯანმრთელობა, რომ სიბრძნითა და სიმშვიდით შეძლო ძმობის ხომალდის მართვა. შფოთი არასოდეს შეწყდება, რადგან არსებობს ეშმაკი, რომელიც მუდმივად თავს გვესხმის თავისი ბოროტებით. უდრტვინველად მოვითმინოთ ძმების უძლურებები და შინაგანად დავიმდაბლოთ თავი, მაგრამ კრებულის მართვის საკითხში წინამძღოლის ადგილი შევინარჩუნოთ.
მოთმინება იქონიე, შვილო. თითოეული ადამიანი შრომის მიხედვით მოიმკის. ღვთისთვის ვიშრომოთ. ვინც ღვთისგან სასყიდელს ველით, არ უნდა მივეცეთ მწუხარებას და სასოწარკვეთილებას.
19. ყველაფერი რწმენითა და სასოებით უნდა ვაკეთოთ, რადგან „ყოველი, რომელი არა სარწმუნოებით არს, იგი ცოდვა არს“ (რომ. 14, 23). როგორც არ უნდა გაშმაგდეს ვნებების ზღვა და მის ტალღებს ჩვენი ჩაძირვის ძალა ჰქონდეს, ჩვენ უფალზე დავამყაროთ იმედი და მაშინ ტალღები საპნის ბუშტებივით შეენარცხება იესოს მიმართ სასოებისა და სიყვარულის კლდეს.
სულის სიმხნევეს ნუ დაკარგავთ, როცა განსაცდელები გარს შემოგერტყმებათ, არამედ კეთილი აზრებით აენთეთ და გაიხსენეთ უფლის სხვადასხვა გამონათქვამი. ეს გონებას გაგინათებთ და მიხვდებით, თუ როგორ გაუმკლავდეთ ყოველ განსაცდელს. თავი ვაიძულოთ, რომ ჩვენი სულის ლამპარი ზეთით ავავსოთ და უფალს მღვიძარე, კეთილი საქმეების ზეთით სავსე დავხვდეთ, რათა საუკუნო სიხარულისა და მხიარულების ღვთაებრივ სასძლოში შევიდეთ.
ბრძოლა მცირე არ არის, არც ერთ დღეში მთავრდება და ჩვენს უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე გაგრძელდება. ამიტომ, მოდით, ჩვენი იესოს უტკბესი სახელით აღვიჭურვოთ, რომ ეშმაკისთვის ჩვენს გულში ადგილი არ დარჩეს. მაგრამ იესოს ხსოვნა რომ გვქონდეს, ამისთვის დიდი გულმოდგინება, თავის იძულება, სარწმუნოება, იმედი, შეუპოვრობა, მოთმინება და დროა საჭირო.
20. ქრისტეს იმედი გქონდეს და ეშმაკების მუქარის ნუ შეგეშინდება, არამედ უფლის მახლობლად მკვიდრობდე და თქვი: „ღვთისა ჩემისა მიერ გარდავხედ ზღუდეთა“ (2 მეფ. 22, 30), ესე იგი, ეშმაკთა დაბრკოლებებს ჩემი ღვთის ძალით ვძლევ.
ეცადე კარგად დაიწყო, მაშინ დასასრულიც წარმატებული გექნება. როგორც დაიწყებ, ისე განაგრძობ სვლას.
ნუ უგულებელყოფ შენს მცირე ნაკლს, ნუ იტყვი: „ეს არაფერია“. არა. მცირე დიდი გახდება და მისგან სხვა ბოროტებაც იშვება. ის, ვინც მცირეზე არ იზრუნებს, დიდ ცოდვაში ჩავარდება.
21. ნურაფერზე დამწუხრდები გარდა იმისა, რომ ზოგიერთ საკითხში მოუთმენლობას იჩენ, რითაც კარგავ საუკუნო სასყიდელს და ლოცვაში კადნიერებას ღვთის წინაშე. ილოცე, რომ უფალმა მოთმინებისა და სულგრძელობის სიმდიდრე გაგიმრავლოს, ამ საგანძურით კი სხვებსაც გაამდიდრებ.
ძალიან გთხოვ, ნუ დაკარგავ სულიერ სიმხნევეს, არამედ ღვთის მტკიცე რწმენით აღიჭურვე, რადგან უფალი ჩვენს ძალებზე აღმატებულ განსაცდელს არ დაუშვებს ჩვენზე.
22. შვილო, მოუთმინე შენს შვილებს. რას ვიზამთ, მართალია, ცელქი ბავშვები არიან, მაგრამ სხვაგვარადაც ვერ იქნება. ნებისმიერ შემთხვევაში ჩვენ უნდა მოვითმინოთ. ყველაფერს გულთან ახლოს ნუ მიიტან, ზედმიწევნით ნუ გამოიკვლევ, წვრილმანებს ნუ გამოეკიდები, რადგან მუდმივად გულდამძიმებული შენს ჯანმრთელობას ავნებ და უარესი იქნება. ყურადღებას ნუ მიაქცევ მათ ანცობას, უფრო მეტი ილოცე და ლოცვა სასწაულს მოახდენს. მაშინ ისინი სასწაულებრივად, ძალისხმევის გარეშე გახდებიან მშვიდი და წყნარი ბავშვები. ბავშვობაში ბევრი ყოფილა ძალიან ცელქი, შემდეგ კი ყველაფრით გასაოცარი ადამიანები დადგნენ. ცელქი ბავშვები, ჩვეულებრივ, გონიერებიც არიან და ხვალ-ზეგ შენი ამაგი, შესაძლოა, ასწილად დაგიფასდეს.
შვილო, სიმხნევეს ნუ დაკარგავ. სანამ ამ ამაო სოფელში ვცხოვრობ, იმედი მაქვს, ღვთის შეწევნით, ყველა გასაჭირში დაგეხმარები. ვიცი, რომ პასუხისმგებლობა მუდმივ ტვირთად მაწვება, ჩემი თავისუფალი დრო კი მცირდება, მაგრამ შევეცდები, რამდენადაც ძალა შემწევს, შეგეწიო.
23. გზა, რომელსაც ადამიანი მიჰყავს იმ ცხოვრებისკენ, სადაც არ არის ტკივილი, ეკლითა და კუროსთავითაა მოფენილი. ვისაც ამ გზის გავლა სურს, ხშირად სისხლი სდის, სტკივა; ხშირად სასოწარკვეთილებაც მოიცავს. მაგრამ მისდამი სასოება, ვინც ეუბნება: „არა დაგიტეო, არცა დაგაგდო შენ" (ებრ. 13, 5), და პავლე მოციქულის სიტყვები: „რომელ ჭირს შეუძლია ჩვენი ქრისტეს სიყვარულისგან განშორება?" (რომ. 8, 35) – მის გულს განამტკიცებს, რომ ბოლომდე დაითმინოს.
როცა ადამიანს სურს ზღვა გადაცუროს და მოპირდაპირე ნაპირს მიაღწიოს, სადაც ხსნა ელის, კარგად დაფიქრდება, ძალებს აწონ-დაწონის და როცა მიხვდება, რომ ამის უნარი შესწევს, ზღვაში გადაეშვება და გაცურავს. რაც უფრო წინ მიიწევს, მეტ დაღლას გრძნობს და ტალღებიც უფრო გაშმაგებული ეჩვენება, ვიდრე თავიდან. გულში ნელ-ნელა შიში ეპარება, რაც კიდევ უფრო აცლის ფიზიკურ და სულიერ ძალებს. თუ შიშს განაგდებს და იფიქრებს, რომ გამოსავალი ერთია: მთელი არსებით ეცადოს ზღვის გადაცურვას, რადგან შიშის გამო შეიძლება დაიხრჩოს, მაშინ ასეთი თავის გამხნევებით ადამიანი ნაპირსაც მიაღწევს და გადარჩება კიდეც.
ხოლო თუ ორნი მიცურავენ, ერთ-ერთს კი შეეშინდება და იძირება, მეორე მას ამხნევებს, დაუძლურებულ გულისსიტყვას განუმტკიცებს, იმ საფრთხეზე მიუთითებს, რაც სიმხდალემ შეიძლება მოუტანოს, ხელსაც შეაშველებს და ასე ადამიანი გადარჩება. „ძმა, ძმისა შემწე, ვითარცა ქალაქი ძლიერი“ (იგავ. 18, 19).
24. მონაზონს, ისევე როგორც მეომარს, უიმედობა არ შეჰფერის. რამ უნდა მისცეს ძალა, რომ იარაღი ატაროს და ღამის დამქანცველი სამხედრო გადაადგილებები, თუ თავდასხმები განახორციელოს გამარჯვების მოსაპოვებლად?
ასევეა გონიერი მტრის წინააღმდეგ მებრძოლი მონაზონიც – ქრისტეს სულიერი მხედარი. იგი თავის სულიერ მიზანს მხოლოდ გამამხნევებელი იმედითა და საკუთარი თავის მსხვერპლად შეწირვით მიაღწევს.
25. ოდნავადაც ნუ იდარდებთ. ყველაფერი გაივლის და ქარიშხალი დაცხრება. სასოწარკვეთილება ნუ მოგიცავთ; ღვთისა და ღვთისმშობლის იმედი გქონდეთ. უფალი არასოდეს, არასოდეს მიატოვებს იმ დამაშვრალ სულებს, რომლებიც ცხონებას ეძებენ. ეშმაკი გაშმაგდა, რადგან გეგმები ჩაუშალეს – რამდენის გაკეთება ჰქონდა მიზნად დასახული. დიდება შენდა, ღმერთო, ყველაფრისთვის. იტვირთეთ, შვილებო, ჯვარი; ქრისტესთან ერთად ჯვარს ეცვით და მალე ბრწყინვალე აღდგომა მოვა. ახლა რამდენადაც გიჭირთ, მით მეტად იგრძნობთ თავისუფლების სიხარულს. ასეა დასახული ქრისტიანთა ცხოვრება: ჭირითა და მწუხარებით. ვისაც სურს, თავისი ცხოვრებით ღვთის მიმდევარი იყოს, მრავალ სატანჯველს გაივლის.
გამხნევდით და ნუ გეშინიათ, ქრისტეს მტკიცე რწმენა გქონდეთ. ის ყოვლისშემძლეა. როგორც არ უნდა გამძვინვარდეს სატანა, ქრისტეს წინაშე, მისი ძლიერების წინაშე ეშმაკის ყველა მანქანება განქარდება.
მხოლოდ ილოცეთ და დამშვიდდით. მიენდეთ ღვთის განგებულებას. ყველა ტანჯვას კეთილი დასასრული ექნება. ჩემი მოძღვარი დიდი განსაცდელების დროს ჭვრეტად აღიტაცებოდა!
|
|
