link

link

გემრიელი საკვების სურვილი მზაკვრის სატყუარას წარმოადგენს, და თუ ადამიანი არ მოიკვეთს მას, მაშინ მტრის ანკესზე ეგება და თავის ქონთან ერთად ტაფაზე იწვება გასუქებული სხეულით; და პირიქით – სულიერი საკვებისკენ სწრაფვა გულს ყოველგვარი მიწიერისაგან განაშორებს და სულს ზეცისკენ აღავლენს, სადაც იგი ანგელოზთა საკვებს მიირთმევს.

link

59. ისევე როგორც მხედველობა ხილულთა შესაცნობად მოგვეცა ღვთისგან (თუ, ერთი მხრივ, რომელია თეთრი, მეორე მხრივ კი, როგორია მელნის ფერი), ამგვარადვე აზროვნებაც იმის გამო გვიბოძა ღმერთმა, რომ გავარჩიოთ, სულს რა არგებს. მაგრამ სურვილი, აზროვნებას გაშორებული, გემოთმოყვარეობას შობს და არ ანებებს სულს, რომ ცხონდეს იგი ანთუ ღმერთს შეერთოს

link

თავშეკავებულობა ახასიათებდა ყველა დიდ და ბრძენ ადამიანს. თავშეკავება – გონიერებაა, იგი გემოთმოყვარებაზე, ვნებებსა და სხვა ცოდვით მიდრეკილებებზე უარის თქმაა. იგია ბრძოლა საკუთარ თავთან.დღეს ჩვენ განსაკუთრებით გვმართებს ამ უნარის გამომუშავებაზე ზრუნვა, რადგან მთელი მსოფლიო ზნეობრივმა დაცემამ მოიცვა და იგი, ვითარცა ჭაობი, ყველას თავის გახრწნილ წიაღში ითრევს.

link

68. მშიერის გონება პურზე ოცნებობს, მწყურვალისა კი წყალზე, გემოთმოყვარისა სხვადასხვა სახის სანოვაგეზე, ავხორცისა - დედაკაცზე, პატივმოყვარისა - ადამიანთაგან თაყვანისცემაზე, ვერცხლისმოყვარისა - სიმდიდრეზე, გულღვარძლიანისა - შეურაცხმყოფელის შურისგებაზე, შურიანისა - იმის უბედურებაზე, ვისიც შურს. იგივე ხდება სხვა ვნებათა შემთხვევაშიც, რამეთუ ვნებებით მოცული გონება ვნებიან აზრებს წარმოშობს. სხეულის მღვიძარებისა თუ ძილის ჟამს.

link

ნაყიფიერების დასაბამი ყვავილია, ხოლო მოღვაწეობისა-თავშეკავება. ის ვინც სტომაქს იმორჩილებს, ვნებებს ძალას უკარგავს, ხოლო დანაყრების სურვილით ძლეული ძალას ჰმატებს გემოთმოყვარებას. ცეცხლისათვის-შეშაა საჭმელი, ხოლო მუცლისათვის საზრდელია - ჭამადი. ბევრი შეშა დიდ ცეცხლს აალებს, ხოლო ჭამადის სიმრავლე გემოთმოყვარებას კვებავს. საწვავი ნივთიერების კლებასთან ერთად ცეცხლი კლებულობს, ხოლო ჭამადის სიმწირე გემოთმოყვარებას ასუსტებს

link

link

ჭამადის ნდობამ ურჩობა შვა, ხოლო დამატკბობელმა გემოსხილვამ გამოჰხადა სამოთხიდან. მრავალფასეული ჭამადი სასას ატკბობს, მაგრამ იმავ დროს, თავშეუკავებლობის დაუძინებელ მატლს ასაზრდოებს. შეთხელებული მუცელი ლოცვაში სიფხიზლისთვის ამზადებს, გამაძღარი კი ღრმა ძილს ჰგვრის. მშრალი მარხვის ჟამს აზრი ფხიზელია, ფუფუნებით ცხოვრება კი უფსკრულსი კარგავს გონებას. მმარხველის ლოცვა - მაღლა მოფარფატე არწივის მარტვეა, მაყროვანებით დამძიმებული მემთვრალის ლოცვა კი თავდაღმ...

link

link