ჩვენ მრავალ სიტყვებს ვიტყვით ლოცვაში, მაგრამ ისინი არიან ცალიერი სიტყვა, უქმი ხმა. ვლოცულობთ ერთხელვე მიღებულითა ჩვეულებითა, დაფანტულითა გონებითა, არ ვფიქრობთ, რას ვიტყვით, ან რას ვიქმთ. ამისთვის ძვირად მივიღებთ მას, რასაც ვითხოვთ ლოცვაში.

link

ჭეშმარიტი ლოცვა არა მდგომარეობს მრავალსიტყვაობასა შინა, არცა მრავალ მუხლმოდრეკასა, არცა ხელთა აღპყრობასა, არცა მხოლოდ პირჯვრის წერასა, არცა სხვათა ამის მსგავსთა გარეგანთა მოქმედებათა. ესენი არიან მხოლოდ ნიშანნი და სახენი ლოცვისანი; შეიძლება რომ იგინი ჰქონდეს კაცს და ჭეშმარიტი ლოცვა კი არ იცოდეს.

link

"ღმერთო, მილხინე მე ცოდვილსა" (ლუკა 18.13). ბევრს სიტყვას ამბობს იგი; ნაცვლად სიტყვათა ოხვრა მისი და გულის-ცემა. ვინც ღრმად ჰგრძნობს, ვისიც გული არის აღელვებული, იგი ბევრსა ვერა რას იტყვის; ან რათ უნდა ღმერთსა სიტვანი შენნი, ძმაო! ღმერთი ჰხედავს შენს გულს, იგი ჰხედავს, რა გრძნობით მიდიხარ შენ ეკლესიაში. სთქვი შენცა, ძმაო, სიღრმისაგან გულისა შენისა: ღმერთო, მილხინე მე ცოდვილსა ამას და ღმერთი მიმხედველი გულისა შენისა სიმდაბლისა და გრძნობისა, გილხენ...

link

სახარებაში წერია: "და რაჟამს ილოცვიდეთ, ნუ მრავალსა იტყვით... რამეთუ იცის მამამან თქვენმან, რაი-იგი გიხმს თქვენ, ვიდრე თხოვად თქვენდა მისგან. ხოლო თქუენ ესრეთ ილოცვიდეთ: მამაო ჩვენო... " (მთ. 6,7). აქ არის ღმრთის მადლი, ხოლო რაც წმ. ეკლესიამ მიიღო და შეიტკბო, ის ყველაფერი საყვარელი უნდა იყოს ქრისტიანისათვის. დღესასწაულებს ნუ დაივიწყებ: იყავი თავშეკავებული, ეკლესიაში იარე, გარდა იმ დღეებისა, ავად ხარ, ყველასათვის ილოცე - ამით დიდ სიკეთეს გააკეთებ;...

link

ღვთის სათნომყოფელთა ხანგრძლივი ლოცვის მიზეზი არის არა მრავლისმეტყველება, არამედ სულიერი განცდის სიმრავლე, რომლებიც მათში იშვება ლოცვის დროს. ამ განცდების სიმრავლითა და ძალით ისპობა, ასე ვთქვათ, დრო, აწ ღმრთის წმინდანებისთვის მარადისობად გარდაქცეული

link

link