ლოცვის უნაყოფობის მიზეზად შეგვიძლია ჩავთვალოთ თხოვნის ასრულების უსარგებლობა. მოჰხდება ხოლმე, ჩვენ

ლოცვის უნაყოფობის მიზეზად შეგვიძლია ჩავთვალოთ თხოვნის ასრულების უსარგებლობა. მოჰხდება ხოლმე, ჩვენ ვევედრებით უფალს, მოგვანიჭოს ისეთი რამ, რომელიც ჩვენთვის მავნებელი თუ არა, მარგებელი მაინც არა არის. ამგვარი თხოვნა ჩვენი წარმოსდგება იქითგან, რომ მყოფადი ანუ მომავალი არ ვიცით; ამისგამო საგანს ყოვლის მხრივ ვერ განსჭვრეტთ და ის, რაც სუკიერად ზრდისათვის მავნებელია, სასარგებლო გვგონია. ესეთი განუჭვრეტელობა სჩვევია არათუ ჩვეულებრივ ქრისტეანეს, არამედ ღვთივგანბრძობილ პირთაცა, წმიდა მოციქული პავლე სწერს. ხშირად მქენჯნიდა ერთგვარი სენიო. ამისთვის, იტყვის მოციქული, სამგზის ვევედრე უფალსა, რათა განმაშოროს ჩემგან, მაგრამ უფალმა მამობრივის მზრუნველობის გამო უარი უყო წმ. პავლეს, რათა არა აღვიმაღლო, რომ არ შემეპაროს მე ამპარტავნებაო. უფალმა უბრძანა მას: კმა არს შენდა მადლი ჩემი, ძალი ჩემი უძლურებასა შინა იქმნების - ო, და მოციქულიც დასცხრა ვედრებად ამ სენისაგან განთავისუფლებისათვის(2 კორ. 12, 8-9).
    მოციქულთან ერთად, ჩვენც რომ უარი გვეყოს ამგავრ შემთხვევაში საკვირველი იქნება?
    უკანასკნელ, უნდა აღვნიშნოთ ისიც, რომ ხანდახან განზრახ გვიგვიანებს თავის მოწყალებასა, რათა მოწყალების მოლოდინში სულით და გულით მივენდვნეთ მას და განმტკიცდეს ჩვენი მისდამი სასოება. საუცხოო მაგალითს ლოცვით სასოების განმტკიცებისას გვაძლევს ქანანელი დედაკაცი, რომლის ასული ეშმაკეულ იყო. გაიგო რა იმ დედაკაცმა მისვლა უფლისა ადგილთა ტვიროსისა და სიდონისათა, იმ წამსვე მიიჭრა მასთან, ჰღაღადებდა და იტყოდა: შემიწყალე მე, უფალო ძეო დავითისაო, რამეთუ ასული ჩმი ბოროტად ეშმაკეულ არს. ხოლო იესო არა მიუგო მას სიტყვა. დედაკაცის უბედურებამ მიიქცია მოციქულთა ყურადღება და მათ სთხოვეს უფალს დედაკაცისათვის, მაგრამ პასუხად უარი მიიღეს. ამ უარმა დედაკცის სასოება-კი არა შეასუსტა, არამედ განაცხოველა კიდეც; მოუხდა იგი იესოს, თაყვანისცემდა მას და ეტყოდა: უფალო, შემიწყალე მე: ხოლო თავადმა ჰრქუა მას: არა კეთილ არს მოღებად პური შვილთაგან და დაგებად ძაღლთა. ამ ებრაულმა ანდაზამ უმეტეს განამხნევა დედაკაცი ქანანელი და ჰრქვა იესოს: უფალო, ძაღლნიცა სჭამედ ნაბიჭევისაგან, რომელ გადმოსცვივიან ტაბლისაგან უფალთა მათთასა. მაშინ მიუგო იესო და ჰრქვა მას: ჰოი დედაკაცო, დიდ არს სარწმუნოებაი შენი, გეყავნ შენ, ვითარცა გნებავს. და განიკურნა ასული იგი მისი მიერ ჟამითგან (მატ. 15, 21-28).
    როგორც ჰხედავთ, საყვარელნო, თუ ჩვენი ლოცვა მიზანს ვერ მოჰხვცდება, ან მით აიხსნება, რომ ღირსნი არა ვყოფილვართ ღვთის მოწყალებისა, ან კიდევ მით, რომ უფალი გვიგვიანებს თხოვნის შესრულებასა. ცხადია, ლოცვაზე ხელი-კი არ უნდა ავიღოთ, არამედ ღირსეულად მოვემზადენით მისთვის და განვაძლიეროთ იგი. სწორედ ამიტომ გვირჩევს წმ. მოციქული მოუკლებელად ილოცევდითო (1 თეს. 5, 17), ე.ი. მუდამ გონებაში გაქვნდეთ მცნებანი უფლისა და ყოველივე განზრახვა, სიყტვა და მოქმედება შეუფარდეთ მათო. მოუკლებელი ლოცვა დაგვაახლოვებს უფალთან, ნელნელა გაგვითბობს ცოდვათაგან გაცივებულს გულსა და თავის დროზედ წარმოშობს სასურველ ნაყოფსა, ისე, როგორც მზესთან მიახლოვებით დედამიწა ზამთრის სუსხით თითქოს გამხმარის ხისაგან, რამდენიმე ხნის შემდეგ მოგვაწვდის მწიფე ნაყოფსა...