ეშმაკი ლოცვას ქვიშასავით უპირებს გაბნებას, სიტყვები სინესტეგამოცლილ ნაწილაკებად უნდა აქციოს, რომლებიც სიმშრალის გამო თავს ვერ იყრიან ერთად, ანუ ცდილობს, სიტყვებს გულის სითბო დაუკარგოს. ლოცვა ხან ქვიშაზე აგებული საყდარია, ხანაც საყდარი კლდეზე აგებული. ქვიშაზე ის დგას, ვინც ურწმუნოდ, ცივად და გაფანტულად ლოცულობს. კლდეზე მდგარს კი მთელი ლოცვის განმავლობაში თვალები აქვს აპყრობილი ღვთისკენ და მას, როგორც რომ მის წინაშე პირისპირ მდგარ ცოცხალ მოსაუბრეს, ისე ელაპარაკება.