ის, ვიცნ უფლის მსახურებას შეუდგება, უპირველეს ყოვლისა, საკუთარი გულის ნებისდა საწინააღმდეგოდ უნდა აიძულებდეს თავს სიკეთის ქმნას და მუდამ შეურყველი რწმენით მოელოდეს წყალობას ღვთისას. მან უნდა აიძულოს თავს სიყვარული, თუკი არ გააჩნია იგი, აიძულოს თავს სიმშვიდე, თუკი არა აქვს იგი, აიძულოს თავს, რომ იყოს მოწყალე და გააჩნდეს შემწყნარებელი გული; აიძულოს თავს შეურაცხყოფის დათმენა და სულგრძელება, როდესაც ამდაბლებენ და შეურაცხყოფენ; უნდა აიძულოს თავს ლოცვა, თუკი არ გააჩნია სულიერი ლოცვა.

ამგვარად, იხილავს რა ღმერთი, რომ ადამიანი ესოდენ იღწვის და საკუთარ გულისთქმათა საწინააღმდეგოდ მთელი ძალისხმევით მოთოკავს თავს, მიანიჭებს მას სულიერ ლოცვას, ჭეშმარიტ სიყვარულს, ჭეშმარიტ სიკეთეს და ერთი სიტყვით, სულიერ ნაყოფთა სისავსეს.