დედოფლის, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის წინაშე ლოცვას რომ დააპირებ, გადაწყვეტილი გქონდეს, არ ადგე, სანამ წყალობას არ გიბოძებს ყოვლადწმინდა. ასეთი ფიქრი, ასეთი გადაწყვეტილება, სწორიცაა შესაფერიც. იგი, ყოვლადმოწყალე დედაა ყოვლადწმინდა და ღვთის სიტყვისა, მის კაცთმოყვარებას, სიკეთეს, უთვალავს, საოცარს, აურაცხელს საუკუნეების მანძილზე ღაღადებს ქრისტიანების ეკლესია, იგი ნამდვილადაა: "უხრწნელი ძალი და სიმტკიცე კაცთა". ამგვარი სიმტკიცის გარეშე მასთან მიახლება, უგუნურებაა და კადნიერება, რადგანაც ეჭვით შევურაცხყოფთ სიკეთეს მისას, რაც სხვა არაფერია, თუ არა შეურაცხყოფა ღვთაებრივი მოწყალებისა, ანუ ეს იგივეა, რომ ღვთის წინაშე მლოცველს, არ გააჩნდეს იმედი, რომ შეისმენს მის ვედრებას უფალი, როგორ მისდევენ მოწყალების მისაღებად მდიდარს, წარჩინებულს, რომელიც ქველმოქმედ კაცადაა ცნობილი, ნუსდევენ ბოლომდე, გამოცდილებით იციან, გულდაჯერებულები არიან, მიიღებენ მისგან სასურველს. ასევე ლოცვისას, სულმოკლე დაეჭვებული არ უნდა იყო.