ლოცვა სულს ღმერთთან აახლოებს, იქ კი სიცოცხლის ფესვია; სულისაგან სხეულიც ეზიარება იმავე სიცოცხლეს. შემუსვრილი სული, სინანულის განცდა და ცრემლი კი არ ამცირებენ ჩვენს ძალებს, არამედ გვმატებენ.
ღმერთზე ფიქრისას ზოგიერთ საკითხს გული სხვებზე უფრო იახლოვებს. ამიტომ საქმის აღსრულების შემდეგ საჭიროა მასზე დიდი ხნით შეჩერება და თავის გამოკვება. ასე ხდება გზის გაკვალვა უწყვეტი ლოცვისაკენ.
სულიერი საქმიანობებისადმი თქვენი სიზარმაცე იქიდან მომდინარეობს, რომ საქმემ გაგიტაცათ. ძლიერ ნუ წარგიტაცებთ საქმიანობა, თორემ გონება აგემღვრევათ. გონების ამღვრევას კი გულის ამღვრევა მოჰყვება.
როცა სულისათვის რაიმეს მნიშვნელოვანს კითხულობთ, გონებაში ის ერთი მიზნის გარშემო უნდა იყრიდეს თავს. ასე გახდება ის ერთიანი, შეკრული და მტკიცე. ცოდნისა და დარწმუნების სიმტკიცე ზნეობასაც გადასცემს.
რა არის ღვთისმიერი აზროვნება? ღვთისმიერი აზროვნება არის ჩხრეკის (განსჯის) გარეშე გონებაში მუდმივად პყრობა ერთ-ერთი ამ ჭეშმარიტებათაგანისა: უფლის განკაცება, ჯვარცმა, აღდგომა, ყველგანმყოფობა და ა.შ.
სულის მოუსვენრობა და ვნებები სისხლს ხრწნიან და ჯანმრთელობას ძირფესვიანად აზიანებენ. მარხვა და საერთოდ, მარხული ცხოვრება საუკეთესო საშუალებაა ჯანმრთელობის შესანარჩუნებლად და გასაუმჯობესებლად...
იესოს ლოცვა რაიმე თილისმა კი არაა, მისი ძალა ღვთის ღრმა რწმენაშია, გულისა და გონების უფალთან შერწყმაშია. ამგვარად მოხმობილი უფლის სახელი მრავლისშემძლე ხდება. სიტყვების უბრალო გამეორება არაფერს იძლევა.
შინაგანი წყობის უკმარისობას უჩივი? უმისოდ რაც არ უნდა აკეთოთ, უსარგებლოა... მისი მოხვეჭა და მასში დამკვიდრება უდაბნოშია ხელსაყრელი. მისი პირველი წარმონაქმნებია: ღვთის შიში, გული შემუსვრილი და დამდაბლებული.
გულში ისოს ლოცვის გონებით აღსრულება მეტყველების გარეშეც შეიძლება. ეს ენით ლოცვაზე უმჯობესია, მაგრამ ხანდახან ენა უნდა შეეშველოს გონებას. ზოგჯერ აუცილებელია ენით ლოცვა გონებრივი ლოცვის მდგომარეობისათვის.
ყველა სახის ლოცვა გულიდან უნდა იწყებოდეს, სხვაგვარი ლოცვა ლოცვა არაა. ლოცვები ლოცვანის მიხედვით, თუ პირადი და მოკლე ლოცვები, გულიდან უნდა მიემართებოდნენ უფლისაკენ. მით უფრო ასეთი ლოცვა უნდა იყოს იესოს ლოცვა.
