ავტორი:
იოსებ ათონელი(ისიხასტი)
თემა: მოთმინება
იხვეჭს არა ჭკვიანი, კეთილშობილი, მჭევრმეტყველი ან მდიდარი, არამედ ის, ვისაც შეურაცხყოფენ ის კი სულგრძელებს; ვისაც წყენას აყენებენ, ის კი პატიობს; ვისაც ცილს წამებენ, ის კი ითმენს; ის, ვინც ღრუბელივით ხდება, და განწმენდს, რასაც ისმენს და რასაც ამბობენ - რაც არ უნდა იყოს. ის განიწმინდება და ნათლდება სხვათა უმეტესად. მაღალ საზომს აღწევს. ტკბება საიდუმლოებათა ჭვრეტით. და ბოლოს, ჯერ კიდევ ამ სოფლად მყოფი, სამოთხეშია.
და როცა მოვა ჟამი სიკვდილისა, როგორც კი დაიხუჭება ეს თვალები, მყის აღეხილება შინაგანი, სულის თვალები. და საკმარისია გაიფიქროს იმქვეყნიური, უმალ აღმოჩნდება იქ, სადაც უნდოდა, ისე, რომ ვერც კი შეამჩნევს ამას. წყვდიადიდან ნათელში გადადის, მწუხარებიდან სიმშვიდეში, შფოთიდან - მყუდრო ნავსაყუდელში, ბრძოლიდან - მარადიულ განსვენებაში
და როცა მოვა ჟამი სიკვდილისა, როგორც კი დაიხუჭება ეს თვალები, მყის აღეხილება შინაგანი, სულის თვალები. და საკმარისია გაიფიქროს იმქვეყნიური, უმალ აღმოჩნდება იქ, სადაც უნდოდა, ისე, რომ ვერც კი შეამჩნევს ამას. წყვდიადიდან ნათელში გადადის, მწუხარებიდან სიმშვიდეში, შფოთიდან - მყუდრო ნავსაყუდელში, ბრძოლიდან - მარადიულ განსვენებაში
|
|
|
