„ნეტავ ეშმაკეულებს იესოს ლოცვის თქმა თუ შეუძლიათ?“

როცა ნეა სკიტში ვცხოვრობდი და ჩემი მოძღვარი მამა იოსები ცოცხალი იყო, ჩვენთან ერთი ეშმაკეული ახალგაზრდა მოვიდა.

ჩემი მოძღვარი გულმოწყალების გამო იღებდა ამ უბედურებს. ისინი, რამდენ ხანსაც უნდოდათ, რჩებოდნენ, შემდეგ კი თვითონვე მიდიოდნენ. მათ არ შეუძლიათ ერთ ადგილას დიდხანს ყოფნა. ყველა, ვინც ღვთისგან შინაგანად ნუგეშს ვერ გრძნობს, ამას ადგილისა და ადამიანების გარემოცვის შეცვლაში ეძებს.

ამ ახალგაზრდას როსკიპი ქალის ეშმაკი ჰყავდა. როცა ბოროტი იპყრობდა, მისი ხმა მეძავი ქალის ხმით იცვლებოდა და ისეთ რამეს ლაპარაკობდა, მოციქულის სიტყვებით რომ ვთქვათ, „საძაგელ არს სიტყუადცა“ (ეფეს. 5, 12). ხელობით ის მეკასრე იყო. არ ვასახელებთ მის ვინაობას. ჩვენს ძმობაში მან საკმაოდ დიდხანს დაჰყო. შრომის საათებში ის მოდიოდა და, როგორც შეეძლო, გვეხმარებოდა. მესამე დღეს მეუბნება:

– მამაო, მეც ხომ არ მასწავლიდი ბეჭდების გაკეთებას? კასრების დამზადება მძიმე სამუშაოა. გარდა ამისა, ესეც, ჩემ შიგნით რომ მყავს, მუდმივად მტანჯავს.

ღმერთმა გვაკურთხოს. გასწავლი, ძმაო! აი, ასე უნდა გააკეთო. იარაღები აქ არის, ხის მონაჭრები – იქ, ნიმუშებიც წინ გიწყვია. ამ მაგიდაზე იმუშავებ. ოღონდ, როგორც ხედავ, აქ, ჩვენს კრებულში, მამები არ ლაპარაკობენ, მხოლოდ გამუდმებით ლოცულობენ.

ამის თქმით მსურდა, შეძლებისამებრ თავიდან ამეცილებინა უქმადმეტყველება და ლოცვის დროს გონებაგაფანტულობა. მაგრამ იმ წუთას კიდევ ერთმა აზრმა გამიელვა გონებაში: „ნეტავ ეშმაკეულებს იესოს ლოცვის თქმა თუ შეუძლიათ?“ შევუდექით ხელსაქმეს და ლოცვას. რამდენიმე წუთიც არ გასულა, რომ ეშმაკი ბრაზით აენთო მასში. ხმა შეეცვალა, ყვირილი, ბილწსიტყვაობა, მუქარა და ლანძღვა-გინება დაიწყო:

– ხმა ჩაიწყვიტე, საძაგელო! – ყვიროდა შიგნიდან, – ხმა ჩაიწყვიტე! შეწყვიტე ეს ბუტბუტი! რას იმეორებ სულ ერთსა და იმავე სიტყვებს? მოეშვი ამ სიტყვებს. თავბრუ დამახვიე. კარგად ვარ შენში. რა გინდა, რატომ მაშფოთებ?

ბევრი ამის მსგავსი რამ ილაპარაკა. ეშმაკმა აწვალა ის და ბოლოს თავი დაანება...

– ხედავ, რა დღეში მაგდებს? – მეუბნება ის უბედური. – აი, სულ ამ ყოფაში ვარ.

– მოითმინე, ძმაო, – ვეუბნები, – მოითმინე! ნუ მიაქცევ ყურადღებას. ეს შენი არაა, ნუ დარდობ. შენ ლოცვაზე იზრუნე.

დავამთავრეთ ხელსაქმე და მოძღვართან წავედით. გზაში მეუბნება:

მამაო, იქნებ ამისთვისაც მელოცა, შიგნით რომ მყავს, ღმერთმა ისიც რომ შეიწყალოს?

რამ ათქმევინა ეს იმ უბედურს! მაშინვე ეშმაკმა შეიპყრო, ზემოთ აიტაცა და ძირს დაახეთქა. არემარე შეზანზარდა. ეშმაკმა ხმა შეუცვალა და ყვირილი დაუწყო:

– ხმა ჩაიკმინდე, საძაგელო! ხმა ჩაიწყვიტე-მეთქი, გითხარი. ამას რას ამბობ? რა წყალობა? არ მინდა შეწყალება! არ მჭირდება წყალობა! არა! განა რა ჩავიდინე, შეწყალება რომ ვითხოვო? ღმერთი უსამართლოა! ერთი პატარა ცოდვის, მხოლოდ ამპარტავნების გამო გამომაძევა ჩემი დიდებიდან. ჩვენ უდანაშაულონი ვართ, ის არის დამნაშავე. მან შეინანოს! შორს ჩვენგან წყალობა!

ბოროტმა ის ძლიერ ტანჯა და ბოლოს ჩვარივით დააგდო. შემაძრწუნა ეშმაკის სიტყვებმა. რამდენიმე წუთში საკუთარი გამოცდილებით გავიგე ის, რის გაგებასაც ვერ შევძლებდი, ათასობით წიგნიც რომ მეკითხა ეშმაკებზე. მოძღვრისკენ გზა გავაგრძელეთ. მამა იოსები მას ყოველთვის დიდი სიყვარულით იღებდა და ესაუბრებოდა. მუდამ მშვიდი იყო მასთან. ის ბევრს ლოცულობდა ეშმაკეულებისთვის, რადგან იცოდა, დემონებისგან როგორ ტანჯვას ითმენდნენ. ჩვენ კი გვეუბნებოდა:

თუკი ჩვენ ასე ვიტანჯებით გულისსიტყვებისა და ვნებებისგან მაშინ, როცა ეშმაკები ჩვენ გარეთ არიან, წარმოიდგინეთ, როგორ ეწამებიან ის უბედურები, ვისაც დემონები დღედაღამ თავის თავში ჰყავთ! – სიბრალულით თავს აქნევდა და დასძენდა: ალბათ, ისინი ჯოჯოხეთს აქვე გადიან. მაგრამ ვაი მათ, ვინც არ შეინანებს, რომ ღმერთმა ისინი ამ ცხოვრებაშივე ამა თუ იმ გზით მოწყალებით განსწავლოს! ის ერთი წმინდანის ნათქვამს იხსენებდა: „თუ ხედავ, რომ კაცი აშკარად ცოდავს, არ ინანიებს და მთელი ცხოვრება არავითარი მწუხარება არ შეემთხვევა სიკვდილის წუთამდე, იცოდე, რომ სამსჯავროზე, განკითხვის ჟამს, წყალობის გარეშე დარჩება“.

მოძღვრის ასეთი სიტყვების შემდეგ ჩვენ უფრო მეტი თანაგრძნობით ვუყურებდით განსაცდელში მყოფ ძმას.

ის ლოცვაზე დასასწრებად მამებთან ერთად ეკლესიაში არ შედიოდა, გარეთ, კლდეებზე დაეხეტებოდა სკვნილით ხელში და ხმამაღლა გამუდმებით იმეორებდა ლოცვას: „უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე! უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე! უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე!" არემარე კი ექოს აძლევდა.

მან გამოსცადა, თუ როგორ წვავს ლოცვა ეშმაკს. კლდეებზე ხეტიალისას ის განუწყვეტლივ ამბობდა ლოცვას. მოულოდნელად მისი ხმა იცვლებოდა და დემონი იწყებდა:

ხმა ჩაიწყვიტე, გითხარი, ხმა ჩაიწყვიტე! მახრჩობ! რას დაძრწი აქ, გარეთ, კლდეებზე და ბუტბუტებ? შედი სხვებთან ერთად ტაძარში და შეწყვიტე ბუტბუტი. რას იმეორებ დაუსრულებლად დღედაღამ ერთსა და იმავეს და წუთით არ მაძლევ მოსვენებას? თავბრუ დამახვიე. დამმდუღრე, მწვავ – არ გესმის?

განსაცდელი როცა ჩაივლიდა, ის ისევ სკვნილზე ლოცულობდა: „უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე!“ მან ძალიან კარგად გაიგო ის, რაც ეშმაკს ეგონა, რომ ვერ გაიგებდა. სულიერ ტკივილთან ერთად იმედიც გვეძლეოდა, როცა ვუყურებდით, თუ როგორ იტანჯებოდა, იბრძოდა და ითმენდა ეს ადამიანი. გარკვეულ ხანს დარჩა ჩვენთან და როცა წავიდა, გაცილებით უკეთ გრძნობდა თავს. ის აღარასოდეს გვინახავს. ღმერთმა უწყის, რით დამთავრდა ეს ყველაფერი.

ხედავთ ლოცვის ძალასა და ეშმაკების მოუნანიებლობას? ცეცხლში იწვიან და ყვირიან: „არ გვინდა შეწყალება!“ თან განუწყვეტლივ ღმერთს განიკითხავენ. ჰოი, ლუციფერული ამპარტავნება! მაშ, რით განსხვავდება ეშმაკისგან ქედმაღალი და სრულიად უნანელი ადამიანი? ის, ვისაც არ სურს ქრისტე ღმერთად და კაცად აღიაროს და მისგან წყალობა და შეწყალება ითხოვოს!

ახლა გესმით ლოცვის ძალიან ღრმა აზრი? როგორ ცხადყოფს ის, თუ ვინ არის ქრისტესთან ახლოს და ვინ შორს?