გვამი გაკვეთეს, გული გაუჭრეს და გაოგნებულები დარჩნენ!

მე მგონი, უკვე გიამბეთ ერთ მორწმუნე ადამიანზე, რომელმაც გონიერ ლოცვას მიუძღვნა თავი. მას არც ოჯახი ზღუდავდა, არც სამსახური და არც სხვა რამ. სულიერი განსჯით, თავის უარყოფითა და ამაო საზრუნავისგან გათავისუფლების წყალობით გამუდმებით ლოცულობდა და ქრისტეს მიმართ დიდ სიყვარულს გრძნობდა. მას სულში ნამდვილად ღვთაებრივი ტრფიალება ჰქონდა. ძალიან სურდა მაცხოვრის წმინდა საფლავზე წასულიყო. ფიქრობდა, რომ იქ მისგან შეყვარებული ქრისტეს სიყვარულით აღივსებოდა. ის წავიდა იერუსალიმში ქრისტეს საფლავის მოსალოცად. შიგნით რომ შევიდა თაყვანისსაცემად, უძლიერესი სულიერი ტრფიალება იგრძნო. ფიქრობდა იმის შესახებ, რომ აქ დაიმარხა ის, ვისაც ეთაყვანებოდა – იესო ქრისტე, აქ იყო მისი ცარიელი საფლავი და ა. შ. მან წმინდა საფლავის თაყვანისცემისას იქვე განუტევა სული! ამის მხილველმა ხალხმა თქვა: „მოდით, ვნახოთ, რას მალავდა ეს კაცი თავის გულში!“ გვამი გაკვეთეს, გული გაუჭრეს და გაოგნებულები დარჩნენ. გულში ეს სიტყვები ეწერა: „იესო, ჩემო ტკბილო სიყვარულო..."

ხედავთ, ლოცვამ როგორ გაამდიდრა ის ადამიანი? როგორ გაამდიდრა ღვთაებრივი სიყვარულით? ახლა კი დაფიქრდით, სიკვდილის შემდეგ სად მოხვდებოდა იგი? უეჭველია, ანგელოზებმა მიიღეს მისი სული და გვირგვინით შემკული, ნათლით შემოსილი ქრისტეს საყდართან მიიყვანეს.