
ავად შეჰფერობს მიჯნურსა მიჯნურობისა ცხადება
ავად შეჰფერობს მიჯნურსა მიჯნურობისა ცხადება
საბრალოა, სიყვარული კაცსა შეიქმს გულმოკლულად
ხამს მიჯნური ხანიერი, არ მეძავი, ბილწი, მრუში,
არ დააჩნდეს მიჯნურობა, სჯობს, თუ კაცსა ეახლების
"სიყვარული აღგვამაღლებს", ვით ეჟვანნი ამას ჟღერენ,
შენ არ სჯერხარ, უსწავლელნი კაცნი ვითმცა შევაჯერენ!
ხამს თავისსა ხვაშიადსა არვისთანა ამჟღავნებდეს, არსით აჩნდეს არასადა იფერებდეს, მისთვის ჭირი ლხინად უჩნდეს, მისთვის ცეცხლსა მოიდებდეს
მიჯნურობა არის ტურფა, საცოდნელად ძნელი გვარი; მიჯნურობა სხვა რამეა, არ სიძვისა დასადარი იგი სხვაა, სიძვა სხვაა, შუა უზის დიდი ზღვარი, ნუვინ გარევთ ერთმანეთსა! გესმის ჩემი ნაუბარი?
ვთქვა მიჯნურობა პირველი და ტომი გვართა ზენათა,
ძნელად სათქმელი, საჭირო გამოსაგები ენათა;
იგია საქმე საზეო, მომცემი აღმაფრენათა;
ვინცა ეცდების, თმობამცა ჰქონდა მრავალთა წყენათა.
როდესაც ადამიანი შეყვარებულია, იგი მისთვის სასურველ პიროვნებაში ხედავს ისეთ თვისებებს, რასაც შესაძლოა სხვები ვერ ამჩნევდნენ. ამ დროს ხდება მეორე ადამიანში დაფარული შინაგანი მშვენიერების აღმოჩენა.
მთვარე მზესა მოეშოროს, მოშორვება განანათლებს,
რა ეახლოს, შუქი დასწვავს, გაეყრების, ვერ იახლებს,
მაგრა ვარდსა უმზეობა გაახმობს და ფერსა აკლებს,
ჩვენ ვერ-ჭვრეტა საყვარლისა ჭირსა ძველსა გაგვიახლებს.