ავტორი:
წმ. მაქსიმე აღმსარებელი
თემა: ღვთის შიში, ადამიანის სიყვარული ღვთისადმი
81. ღვთის შიში ორგვარია: პირველს წარმოშობს დასჯის საშიშროება, რომლისგანაც ჩვენში თანმიმდევრობით იბადება თავშეკავებულობა, ღვთის სასოება და უბიწოება, ამისგან კი - სიყვარული. მეორე თავად სიყვარულს უკავშირდება და სულში შობს მოწიწებას, რათა სული, სიყვარულით გათამამებული, ღვთის უპატივცემულობამდე არ მივიდეს.
82. პირველი სახის შიშს სრულყოფილი სიყვარული „გარე განსდევნის“ (1იოან. 4,18) სულიდან, მის მომპოვებელს აღარა აქვს ტანჯვის შიში; ხოლო მეორე - როგორც უკვე ითქვა - ყოველთვის თან ახლავს სულს. პირველს შეესატყვისება წმინდა წერილის შემდეგი სიტყვები: „უფლის შიშით სიბრძნე ისწავლება და მორჩილება წინ უძღის დიდებას“ (იგავ. 15,33), „უფლის შიში ცოდნის სათავეა“ (იგავ. 1,7), მეორეს: „შიში უფლისაი წმინდა არს და ჰგიეს იგი უკუნით უკუნისამდე“ (ფს. 18,9) „და არა არს ნაკლულევანებაი მოშიშთა მისთა“ (ფს. 33,9).
82. პირველი სახის შიშს სრულყოფილი სიყვარული „გარე განსდევნის“ (1იოან. 4,18) სულიდან, მის მომპოვებელს აღარა აქვს ტანჯვის შიში; ხოლო მეორე - როგორც უკვე ითქვა - ყოველთვის თან ახლავს სულს. პირველს შეესატყვისება წმინდა წერილის შემდეგი სიტყვები: „უფლის შიშით სიბრძნე ისწავლება და მორჩილება წინ უძღის დიდებას“ (იგავ. 15,33), „უფლის შიში ცოდნის სათავეა“ (იგავ. 1,7), მეორეს: „შიში უფლისაი წმინდა არს და ჰგიეს იგი უკუნით უკუნისამდე“ (ფს. 18,9) „და არა არს ნაკლულევანებაი მოშიშთა მისთა“ (ფს. 33,9).
|
|
|
