ჭეშმარიტებასა და სიწმინდეში თუ ეჭვი შეგაქვს, გონება ჩვეულებრივ ბნელდება; გულს ურწმუნოება, შიში და სივიწროვე ეუფლება, მაგრამ თუკი გულწრფელად გწამს, სიხარულს, მშვიდობას, გულს სილაღე ეუფლება, გონებაც იწმინდება და შორსმჭვრეტელი ხდება. განა აშკარა არაა, რომ ცრუა გული? როცა ეჭვი შეგაქვს რაიმე ჭეშმარიტსა და წმინდაში, გულის წუხილი იმის უეჭველი ნიშანია სწორედ, რომ მას აღარ სწამს. გული კვდება, რაკიღა ეჭვი შეაქვს ჭეშმარიტებაში, რაკიღა ხელყოფა და განადგურება...

link

არ იფიქროთ, რომ რწმენა, ჩვენთვის, მღვდელთათვის, არაა განმაცხოველებელი, არ გეგონოთ, ფარისევლურად ვემსახურებოდეთ ღმერთს, არა. ჩვენ სწორედ ის ხალხი ვართ, ვინაც პირველი შეიგრძნობს წყალობას ღვთისას და გამოცდილებით, ვიცით, ვინაა და რას ნიშნავს ჩვენთვის ღმერთი, მისი საიდუმლოებები, ყოვლადწმინდა დედა და წმინდანები. მაგალითად, ცხოველსმყოფელი საიდუმლოს, მაცხოვრის სისხლისა და ხორცის ზიარებისას ძალიან ხშირად შემიგვრძნია ამ საიდუმლოს ცხოველსმყოფელი ძალა, მყუდრ...

link

link

ლოცვის დროს არის წუთები, როცა კაცს სულის მომაკვდინებელი წუხილი და წყვდიადი ედება გულზე და მიზეზიც ამისა ურწმუნოება გახლავთ (ურწმუნოება სიბნელეა). ნუ შეუშინდებით ასეთ წუთებს, გაიხსენე, რომ თუკი შენში ჩაქრა ღვთაებრივი ბრწყინავი შუქი, იგი მუდმივად, მთელი თავისი ბრწყინვალებითა და დიდებულებითაა დაუნჯებული ღმერთში, მის ეკლესიაში, ზეციურსა და მიწიერში, დროებით სოფელში. ყველგან ერთი "სამარადისოი იგი ძალი მისი და ღმრთეებაი" (რომ.1,20). არ იფიქრო, ჭეშმარიტ...

link

ეკლესიაში ყოფნისას ყველაზე მეტად ჩაგვესმის მღვდელმსახურთა, მკითხველთა და მგალობელთა ხმები, რომელიც ჩვენ შეწყალებას ღაღადებენ. ეგ რას ნიშნავს? იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ ყველა, სულერთია, რამდენი ვიქნებით ღვთის ტაძარში, ჩვენი ცოდვების მიხედვით ღვთის სასჯელს ვიმსახურებთ. საყდარში შემოსულებს, უპირველეს ყოვლისა, უნდა გვახსოვდეს - ჩვენ, ცოდვილნი, ცისა და მიწის ღმერთის, ჩვენი გამჩენისა და კეთილისმყოფელის წინაშე ვდგავართ, ვისაც დღენიადაგ, ყოველწამს ჩვენი უსა...

link

ლოცვის სიტყვების სიღრმეს იმიტომ ვერ შევიგრძნობთ, რომ სიამაყის ვნებით ვართ ძლეულნი და საკუთარ ცოდვებს ვერ ვხედავთ. ლოცვა ადამიანს ასწავლის, ქედმაღალია თუ თავმდაბალი, რაც უფრო გრძნობით და მხურვალედ ლოცულობს კაცი, მით უფრო მორჩილია იგი და რაც უფრო უგრძნობია და ცივი მისი სიტყვები, მით უფრო ამაყია მისი ბუნება.

link

როცა შინაგან კაცს ეუბნებიან: "გაიღვიძე,, რომელსა-ეგე გძინავს, და აღდეგ მკუდრეთით, და განგანათლოს შენ ქრისტემან" (ეფ.5,14) მაშინ სულის ნამდვილ ძილზეა ლაპარაკი, რომელიც ძალიან ჰგავს სხეულის ფიზიკურ ძილს, ასევე როცა ამბობენ: სულო ჩემო, აღსდექი, ნუ გძინავს, სულის ნამდვილი ძილი იგულისხმება პირდაპირი მნიშვნელობით; როცა სხეულს ძინავს, იგი ყველანაირად ეშვება და უგრძნობი ხდება, სულიც ასევეა, ცოდვებში ჩაძინებულს, ძალები ერთმევა და უგრძნობი ხდება რწმენის, ი...

link

ჩვენი თავმოყვარეობა და სიამაყე მოუთმენლობასა და გაღიზიანებაში ვლინდება: როცა ვერ ვითმენთ სხვათა მიერ ნებსით თუ უნებლიეთ მიყენებულ ტკივილებს, ანდა გარშემომყოფთა მიერ ჩვენს საწინააღმდეგოდ შექმნილ სამართლიან თუ უსამართლო დაბრკოლებებს. თავმოყვარეობისა და სიამაყის გამო ვცდილობთ, ყველაფერი თავის ადგილას დავაყენოთ, მოვიპოვოთ დაფასება და კეთილდღეობა წარმავალ სოფელში.

link

ვუყურებ ღვთის გაჩენილ ქვეყანას და რას ვხედავ? ყველგან სულიერი სიხალვათეა, ნავარდობს სიცოცხლე: ცხოველების სამყაროში, ოთხფეხებში, ქვეწარმავლებში, მწერებში, ფრინველებში, თუ თევზებში. ახლა ისმის კითხვა, რატომაა კაცის, განსაკუთრებით კი ღვთისმოშიშის ცხოვრების გზა ვიწრო, მწუხარებით სავსე? აკი ყველგან უხვად დააფრქვია ღმერთმა სიცოცხლე, სიხარული, სილაღე, ყველა ქმნილება გარდა ადამიანისა კმაყოფილებით, სიცოცხლით, ხალისით ადიდებს უფალს. რატომ არ შეიძლება მეც ყ...

link

პაპისტებმა ეკლესიის თავად სცნეს რა რომის პაპი, ამით აღიყვანეს იგი უზენაეს საყდარზე ქრისტეს მსგავსად და გააღმერთეს; ხოლო ქრისტე უკანა პლანზე გადასწიეს; პაპი დასვეს ქრისტეს ნაცვლად მაშინ, როცა ქრისტე ჩვენთან არის „ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა“ (მათ. 28.20).

link