ხიბლით მონუსხვა, საკუთარი თავის ცთუნება იქნებოდა, თუკი ცნობისწადილით აღვივსებოდით ამ საღმრთო, გამოუთქმელი ბუნების გამო და ძიებასაც თუ შევუდგებოდით ღმერთის საკუთრივი სახელისა. რამეთუ, როგორც საღმრთო წერილშია ნათქვამი: „მირონს გადმო... იხილეთ სრულად
ღმერთის განგებულება ყოველთვის და ყოველივეში უცვალებელია და ტყუილად მძვინვარებთ და დრტვინავთ თქვენ, ჰოი, კაცნო, როცა უსიამოდ უყურებთ საგანთა აუცილებელი თანამიმდევრულობის ჯაჭვს და არ უწყით, თუ რა მიზნისკენაა მიმართული ყველა ცალკეული... იხილეთ სრულად
ღმერთზე ფიქრისას სულიც კი თითქოს მუნჯდება და დუმდება, დგება ჟამი დუმილისა და იმისა, რომ ცნობიერებაში ფარულად გვეპყრას ამ გამოუთქმელი საღმრთო ძალის აუხსნელი სასწაული.
ადამიანებმა დაივიწყეს, რომ: „იშუებდ უფლისა მიმართ..“ (ფს. 36, 4) და ნაცვლად იმისა, რომ უხაროდეთ ეკლესიაში მშვიდობა, გამოწვლილვით იძიებენ რაღაცას არსთა შესახებ და თვლიან სიდიდეებს, ზომავენ ძეს მამისადმი და მამას უფრო დიდად მიიჩნევე... იხილეთ სრულად
სიწმიდე, უზაკველობა, უვნებობა, ყოველგვარი ბოროტისაგან განშორებაა სწორედ ღმრთაება. და თუკი ყოველივე ეს უკვე არის შენი არსების კუთვნილება, მაშინ უეჭველია, რომ შენში ღმერთი დამკვიდრებულა და განიხარებს.
უფალი ნეტარებად ხმობს არა რაიმეს ცოდნას ღმერთის შესახებ, არამედ თვით ღმერთის შეძენას ადამიანის მიერ საკუთარ არსებაში, ანუ ღმერთით აღვსებასა და შემოსვას, რასაც წმიდანნი აღწევენ.
ვერავინ შეძლებს სულიერი ცხოვრების სრულყოფილად შესწავლას გამოცდილი ხელმძღვანელის გარეშე. რამეთუ ცხოვრების ამგვარი წესი საკმაოდ რთულია, რომ საკუთარ განსჯას მივანდოთ, თუ რა არის ჩვენთვის სასარგებლო. რაც უფრო აღმატებულია ჩვენი მიზანი,... იხილეთ სრულად
რაც უფრო მაღლა ვაყენებთ მიზანს, მით უფრო გვმართებს სიფრთხილე: ამ შემთხვევაში უგუნურება ეხება თვით სულს და საფრთხე ემუქრება არა რომელიმე საუნჯის დაკარგვას, არამედ თავის დაღუპვას და საკუთარი სულისათვის ზიანის მიყენებას... ამიტომ, უპ... იხილეთ სრულად
ღმერთის არსეობობის ჭვრეტა–შემეცნებაში ადამიანის გონება ვერაფერზე ჩერდება, მან არ უწყის საიდან, რით, რაღაც უსაზღვრო ზღვაა იგი, არანაირ მინიშნებას არ აძლევს მას ხელჩასაჭიდად, რაც განსაზღვრულ დასაბამზე მიუთითებდა და საყრდენი იქნებოდა... იხილეთ სრულად
ადამიანს, რომელსაც ღმერთმა არსებობა მიანიჭა იმისთვის, რომ საღმრთო სიკეთეებით დამტკბარიყო, თავის ბუნებაში უსათუოდ უნდა ჰქონოდა სწორედ იმის მონათესავე რამ, რისიც იგი თანაზიარია. ამიტომაც არის იგი შემკული სიცოცხლითაც, სიტყვითაც, სიბრ... იხილეთ სრულად
